ریچارد بوش در سی ان ان نوشت: در سال 2012 دولت چین اعلام کرد،پنج سال دیگر یعنی در سال 2017 مردم هنگ کنگ می توانند تصمیم گیران اصلی کشور خود را در انتخابات برگزینند.سابق، رهبران دولت هنگ کنگ،توسط یک کمیته 1200 نفره تعیین می شدند.کمیته ای که اکثریت اعضایش عاشقان سینه چاک پکن بودند.

اظهارات دولت چین در سال 2012 باعث پدید آمدن امید در میان مردم هنگ کنگ شد که بالاخره آنها می توانند رهبران خود را آزادانه و در یک انتخابات دموکراتیک برگزینند.این امید ها در هم شکسته شدند و دولت چین نه تنها از بی ثباتی ها کم نکرد،بلکه به آنها نیز افزود.در 31 آگوست،کنگره ملی خلق اعلام کرد تصمیم به تغییر روند انتخاب رهبران در انتخابات آینده گرفته استاگر این لایحه تصویب شود، مردم هنگ کنگ می توانند کاندیدای مورد نظر خود را برای تصدی پست ریاست انتخاب کنند.نه کمیته انتخابات.اما پکن در راه این انتخابات موانع زیادی قرار داده است.افرادی که به عنوان کاندید برگزیده می شوند، باید از فیلتر های دولت چین بگذرند.آنها اصرار دارند کمیته انتخابات به انتخاب کاندیداهای مناسب بپردازد و از معرفی کاندیداها توسط حزب های اصلی هنگ کنگ جلوگیری شود.این نکته نیز حائز اهمیت است که اعضای کمیته انتخابات به هیچ وجه تغییر نخواهند کرد.

این سیستم جدید تنها به دهان افرادی شیرین خواهد آمد که طرفدار پکن هستند و خواهان رشد اقتصادی هنگ کنگ نیستند.همانند بسیاری از اعضای کمیته انتخابات.در ادامه کاندیداها برای انتخاب شدن باید حداقل رای نصف کمیته را بدست آورند.به همین دلیل در این نکته شکی نداریم که هیچ نامزدی بدون تایید پکن انتخاب نخواهد شد.مردم نیز می توانند در میان طرفداران چین،به دنبال نامزد اصلح بگردند.

این نظام جدید به احتمال زیاد رای کافی را در پارلمان نخواهد آورد.به این دلیل که به حداقل دو سوم آرا برای تصویب نیاز دارد.اگر مخالفان چین،با یکدیگر متحد شوند.می توانند از تصویب این لایحه جلوگیری کنند.آنها آرای کافی برای وتوی این برنامه را دارند.در کوتاه مدت،هنگ کنگ دچار مشکلات داخلی خواهد شد.از آنجاییکه احزاب مخالف چین وعده راهپیمایی های گسترده و اعتصاب داده اند.هدف انها تسخیر منطقه مرکزی و تجاری هنگ کنگ است.

درخواست احزاب رادیکال بسیار غیرواقعی و غیر قابل قبول است. شکی نیست، در این موضوع که پلیس هنگ کنگ می تواند تظاهرات را کنترل کند.با این حال ارتش آزادی خلق نیز آماده کمک به آنها هستند.با این حال،در مورد این حرکت "تسخیر مرکز" هر چه قدر هم فکر کنیم و اهداف آن را مورد انتقاد قرار دهیم،نمی توانیم این موضوع را کتمان کنیم که شروع این حرکت شانسی به مردم داده است تا صدای خود را به گوش مسئولین برسانند.درخواست بیشتر مردم برقراری یک دموکراسی واقعی و پایان زورگویی های پکن است.

چرا چین این راه را برگزید؟نخست اینکه آنها می ترسند حزب های مخالف چین در صورت قدرت گرفتن ، هنگ کنگ را به مرکزی برای نبرد علیه حزب کمونیست در چین تبدیل کنند.در ادامه ،ترس از این است که آمریکا و بریتانیا به دنبال سودجویی از قدرت گرفتن پان دموکرات ها در هنگ کنگ هستند.نکته سوم نیز،ارتباط دولت چین با سرمایه داران هنگ کنگ است.آنها می ترسند گسترش دموکراسی در آن منطقه باعث درخواست های بیشتر مردم به منظور افزایش امکانات رفاهی شود.

نکته چهارم هم این است که،دولت چین احتمال می دهد در صورت عقب نشینی در مقابل پان دموکرات ها ،شاهد درگیری های بیشتری در هنگ کنگ خواهد بود.

در آخر نیز پکن از این واهمه دارد که اهدای چنین حقوقی به مردم هنگ کنگ،درخواست های مشابهی را نیز در خاک چین به دنبال خواهد داشت. در انتها گمان بر این است قصد دولت چین،از این اقدامات،کنترل مداوم دولت هنگ کنگ تحت نام انتخابات و دموکراسی است و احتمال زیاد به این هدف خود نیز خواهد رسید.ولی به چه قیمتی؟هیچ کس نمی داند.