به گزارش ایسکانیوز به نقل از امیدوارنا، حق شناس در ابتدا با اشاره به تاریخ رسانه در ایران گفت: رسانه، تاریخی به بلندای عمر بشریت دارد؛ چراکه می توان دود آتشی را که در گذشته های دور از آن برای پیام دادن به یکدیگر استفاده می کردند را نخستین رسانه ها دانست. اما رویش رسانه های نوین در ایران مربوط به انقلاب مشروطه است. هرچند که با روی کار آمدن رضا شاه رسانه ها رو به افول گذاشتند و مجلس نیز روز به روز ضعیف تر شد. اولین بهار رسانه ای ایران بعد از رفتن رضا شاه رخ داد و اوج آن در زمان نخست وزیری دکتر مصدق بود. اما با کودتای ۲۸ مرداد دوباره فعالیت های رسانه ای عملاً کور می شود و تنها صدای دربار شنیده می شود و مطبوعات یکی پس از دیگری بسته می شوند. در دهه ۵۰ یکسری مجلات روشنفکر مانند توفیق و تهران مصوّر فعالیت می کنند اما خیلی زود کار آنها هم به دلایل مختلف متوقف می شود. بهار دوم رسانه ها و مطبوعات از سال ۵۷ تا ۵۹ است که شاهد بودیم صدها نشریه با نظرات متفاوت و متضاد فعالیت می کردند. در آن دوره یک انفجار آگاهی رخ داده بود و عطش نیاز به اطلاعات در مردم دیده می شد. اما با اتفاقاتی که در سال ۶۰ افتاد و انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی و شهادت رجایی و باهنر و همچنین آغاز جنگ تحمیلی وضعیت رسانه ها و مطبوعات، عملاً به وضعیت پیش از انقلاب بر می شود.

عضو شورای مرکزی حزب اعتماد ملی افزود: در زمان ریاست جمهوری آیت الله هاشمی رفسنجانی نیز اولویت توسعه سیاسی نبود. البته در دوره ای که آقای کرباسچی روی کار آمد، نشریه همشهری با قالبی متفاوت، هرچند با حفظ رویه محتاطانه، وارد میدان شد. اما بهار سوم را در زمان ریاست جمهوری آقای خاتمی شاهد بودیم که اولویت دولت، توسعه سیاسی بود و این توسعه سیاسی بر دو پایه استوار بود یکی از طریق توسعه احزاب و گروه ها توسط وزارت کشور که آقای عبدالله نوری سکان دار آن شد و دیگری از طریق توسعه فرهنگی و مطبوعاتی توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که آقای عطاء الله مهاجرانی سکان دار آن شد و حضور بزرگانی چون مرحوم احمد بورقانی فراهانی که باعث توسعه مناسب مطبوعات و رسانه ها در آن برهه شدو ما شاهد موج جدیدی از مطبوعات مانند نشریه های توسعه، توس، نشاط، صبح امروز، سلام، عصر ما و … بودیم که باعث بوجود آمدن یک تقابل دیدگاه با طیف مخالف اصلاح طلبیشد. بوجود آمدن این نشریه ها از جهتی فرصت ساز بود و از جهتی هم هزینه ساز. از این جهت که جوانان وارد عرصه خبر شدند فرصت ساز بود اما از آن جهت که ناگهان تقاضاها افزایش پیدا کرد و نیروهای تازه وارد و کم تجربه دبیر سرویس شدند و بهانه هایی را به جریان مقابل دادند که منجر به تعطیلی برخی از این روزنامه ها و نشریات شد، هزینه ساز بود.

عضو شورای سیاستگذاری انتخاباتی اصلاح طلبان ادامه داد: با روی کار آمدن دولت آقای احمدی نژاد در سال ۸۴ مجدداً شاهد فریز رسانه ها و مطبوعات بودیم و عدم تحمل رسانه ها آنجا خودش را نشان داد که مجلس اصولگرا بر سر کار آمد و هر سه قوه با یکدیگر همسو شدند. سخت گیری ها به نیروهای رسانه ای در آن دوران باعث شد تا بخشی از آنها به کشورهای خارجی بروند و رسانه های فارسی زبان را راه اندازی کنند. با روی کار آمدن دولت آقای روحانی گرمادهی جهت شکستن این انجماد آغاز شد اما معتقدیم که تلاش ها در این حوزه در حد انتظار نبوده است.

حق شناس با غیر قابل قبول دانستن ضرب و شتم یک خبرنگار توسط یکی از نمایندگان مجلس گفت: خیلی تأسف آور است که میبینیم یک خبرنگار در جایی که باید مرکز آزادی باشد، پاسخش را با مشت بگیرد.

محمد جواد حق شناس ضمن اشاره به تنها بودن دکتر روحانی در دفاع از خودش گفت: اگر من مشاور رئیس جمهوری بودم می گفتم که ایشان می بایست هر ماه به مردم گزارش بدهند. اما آقای روحانی تنهاست و توسط همکارانش در هیئت دولت و مشاوران مورد ظلم قرار می گیرد. مردم عادی در کوچه و خیابان شاید نام دو یا سه وزیر را بشناسند اگر خود دولت نتواند این خلاء را پر کند دشمنان آنرا پر خواهند کرد.

وی ضمن یادآوری برخی برخوردها با رسانه ها در دولت گذشته افزود: روزنامه اعتماد ملی را با بهانه عجیب “پیشگیری از وقوع جرم” تعطیل کردند. این درحالیست که قانون پیشگیری از وقوع جرم برای یک نشریه قابل توجیح نیست و مربوط به زمانی است که در جیب یک چاقوکش، چاقوی ضامن دار یا پنجه بوکس پیدا می کنند. چنین اتفاقاتی برای کشوری که مدعی قانونگرایی است مناسب نیست.

وی تأکید کرد: اگر قرار بوده است که آقایان جنتی و رحمانی فضلی در کابینه باشند، به نظر بنده آقای علی جنتی برای وزارت کشور مناسب تر بود چرا که ایشان سه سمت در وزارت کشور داشتند خودشان هم فرد سیاسی هستند. وقتی به سبقه ایشان نگاه می کنیم، میبینیم که ایشان استاندار و سفیر بوده اند. آقای رحمانی فضلی نیز کمتر از یکماه سابقه سیاسی داشته اند اما سابقه ایشان از نظر فرهنگی بسیار بیشتر است و ایشان مدت ها در صدا و سیما مشغول بکار بوده اند. فلذا آقای رحمانی فضلی نیز برای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مناسب تر بودند. بنده هنوز سر انتخاب این افراد برای پست های کنونی توجیح نشده ام و حتماً ملاحضاتی بوده است که من نمی دانم.

حق شناس در بخشی دیگر از سخنان خود با اشاره به تعطیلی روزنامه یالثارات و انتشار مجدد آن با حکم قاضی گفت: من با توقیف یالثارات موافق نبودم. تعطیل کردن یک روزنامه کار درستی نیست. هرچند که یالثارات هم نشریه پر خطایی بود اما نباید تعطیل می شد. باید مردم حرف های همه طرف ها را بشنوند و بهترین آنها را انتخاب کنند؛ زیرا این یک دستور قرآنی است. بدتر آن است که وقتی هم یالثارات با دستور یک مرجع قانونی توقیف شده است، با دستور یک قاضی مجدداً منتشر شود و این درحالی است که چنین اتفاقی تا به امروز در مورد حتی یک نشریه اصلاح طلب نیافتاده است.

وی افزود: همه سیاست هایی که امروز اعمال می شود مربوط به دولت نیست و الا اگر فضا درست تعرف شود خیلی از افرادی که به خارج رفته اند می توانند برگردند و در داخل از توانایی هایشان استفاده کرد. به هر حال نباید نا امید بود؛ چراکه شرط اول اصلاح طلبی امید است و باید پیگیر بود.

20101