به گزارش ایسکانیوز؛ در این نشست دکتر تقوی ضمن تبریک این ایام پیرامون جنبه های دینی ، عرفانی و سیاسی – اجتماعی نماز ، انواع نماز در ظاهر و باطن و عادی شدن بدی ها در جامعه سخنانی را بیان کرد .

وی در خصوص اهمیت نماز در بین عبادات گفت : نماز جامع همه عبادات است و «عبادت جامعه» است . چرا که تمام ذکرها از تهلیل و تسبیح و تحمید را داراست ، تلاوت قرآن را دارد ، صوم و امساک دارد چون مفطرات روزه در نماز هم حرام است ، زکات هم دارد چون محک محبت و بذل عشق به معبود است، حج هم دارد چون در استقبال قبله است و هم توجه به کعبه است و هم با تکبیرة الاحرام در نماز به نوعی مُحرم می‌شویم ، جهاد هم دارد که جهاد اکبر و مبارزه با نفس است و با خشوعی که در رکوع و سجود داریم و پیشانی بر خاک می ساییم به فرمایش حضرت صدیقه طاهره (س) « الصلوة تنزیها من الکبر» اتفاق می افتد. همچنین نماز گرچه یک عبادت و عمل تکرار شونده است ولی ما به این تکرار و استمرار نیازمندیم چرا که بنا به تعبیر رسول گرامی اسلام،همچون رود و نهری است که بدن آلوده از غفلتها و گناهان روزانه مان را در آن می شوییم و پاک می کنیم.او

در ادامه سخنان خود با استفاده از آیات و روایات افزود : نماز هم از لحاظ ظاهری و هم از حیث باطنی و کیفی انواعی دارد. در ظواهر آن ادای مستحبات و محافظت بر اصل نماز ( والذین هم علی صلواتهم یحافظون) و نیزبجا آوردن آن در اول وقت خواندن خیلی مورد تاکید است.در روایت امام صادق (ع) آمده است که نیت نمازگزاران هم متفاوت است . نماز، یا از ترس جهنم است که نماز بردگان است ، یا به شوق ثواب و بهشت است که نماز تاجران است ، و یا به عشق خداوند است که نماز اولیاست . در همین نماز خواندن ظاهری و در مقابلِ گروهی که محافظت بر نماز خود دارند ، گروه دیگری هم به فرمایش قرآن کریم میتوانند نسبت به نماز مسامحه کار و سهل انگار باشند که خداوند میفرماید: وای بر این گونه نمازگراران ( فویلٌ للمصلین ، الذین هم فی صلوتهم ساهون ) اما این دامنه سهل انگاری تنها در ظاهر نماز نیست ، الذین هم یرائون و یمنعون الماعون . اینها در زندگی خود اهل ریا هستند و منع از کار خیر و انفاق دارند و اهل انفاق و زکات نیستند . وی در ادامه سخنان خود اضافه کرد : در سوره مومنون به نکته مهمی بر می خوریم که آن تعریف نماز در یک مجموعه ای از اقدام و عمل است. به گونه ای که نمازگزار واقعی اعمال مشخصی را انجام می دهد و قرآن از آن تعبیر به اقامه (به پا داشتن نماز) می‌کند . « أقم الصلوة ، ان الصلوة تنهی عن الفحشاء والمنکر » . این از آثار مستقیم نماز راستین است که از فحشا و منکر بازدارندگی داشته باشد.. کسی که نماز میخواند ولی اهل فحشا و منکر است او بر پا دارنده نماز نیست و به حقیقت نماز نرسیده است. کما اینکه روایات مختلفی در این خصوص است که مثلا نماز و حرامخواری با هم جمع نمی شوند و نماز برای حرامخوار سودی ندارد ( الصلوة مع أکل الحرام کالبناء علی الرمل : این نماز مثل خانه ساختن بر روی ماسه میماند!) یا کسی که غیبت کند نمازش قبول نمیشود یا ریا کاری و عقوق والدین و ... مانع تحقق نماز حقیقی است. در حدیث قدسی خداوند می فرماید که من نماز کسی را قبول می کنم که به فکر گرسنگان و در ماندگان باشد و گرسنه را سیر کند و به گرفتاران رحم کند و بی پناهان را پناه دهد و ... این همان معنای دیگر اقامه و به پا داشتن نماز است.

وی همچنین تاکیدکرد : نکته ای که باید توجه داشت این است که إقامه نماز برای هر فرد ، به نسبت حوزه مسوولیتش تفاوت می کند . کسی که یک شخص است اقامه نمازش در حوزه تعامل او با دیگران و اجتماع است و کسی که علاوه بر مسولیتهای فردی مسوولیتی در خانواده یا در یک تشکیلات و از اینها بزرگتر در یک مسوولیت بزرگ اجتماعی قرار دارد ، این اقامه نماز برای او بسیار حوزه وسیعی پیدا می کند . به همین جهت است که در آیه شریفه برای کسانی که خداوند به آنان فرصت و امکان داشتنِ قدرت و تمکن در اجتماع و یک سرزمین را می دهد ، بلافاصله سخن از« اقامه » نماز به میان میاورد : « الذین إن مکّناهم فی الأرض ،أقاموا الصلوة» اقامه حوزه ای بسیار وسیع و حساس دارد و با توجه به اینکه در اینحا اقامه بعد از تمکن قرار گرفته ، تنهی عن الفحشاء والمنکرش هم به نسبت آن تعریف می شود . اینکه نسبت به منکر و فحشاء حساس باشد ، حق مظلومین و محرومین را بپاید و پاس بدارد و دستگیری از ضعفا داشته باشد. اینجا دیگر صدق الحدیث و اداء الامانة نیز در سطح وسیع اجتماع مطرح می شود . صداقت با جامعه داشتن و ادای حق آنها و امانت داری از مسولیتی که به او محول شده در این حیطه قرار میگیرد. و از همه اینها مهم تر اینکه وقتی میفرماید جامعه و خود را از فحشاء و منکر محفوظ بدارد ، باید توجه داشت که منکر و معروف در جامعه روشن و واضح باشد. حال اگر در جامعه ای منکر، معروف شد و معروف، منکر چه باید کرد؟ قطعا این آغاز مفاسد بزرگ است . این دغدغۀ مثل امام حسین است که در همان زمان معاویه در سرزمین منا ، خطاب به علما و دانشمندان جامعه هشدار می دهد که به هوش باشید که جامعه با این روند در حال رفتن به قهقرا است. چرا که شما حق ضعفا را ضایع کردید (فامّا حقّ الضعفاء فضیّعتم ) امور را در دست ظالمان وانهادید و ضعیفان را به آنان سپرده اید. جامعه ای که در آن جای معروف و منکر عوض می شود و منکرات و زشتی ها برای مردم عادی می شود . ایشان در پایان یادآور شد : اگر خدای ناکرده در جامعه ای به این سو پیش رفتیم بدون شک آن جامعه، جامعۀ بی نماز، یعنی بدون اقامه نماز است که در آن ایمان واقعی و مومن حقیقی کمیاب و کیمیا شده است . حتی اگر انبوهی از نمازخوانها و مساجد داشته باشد ولی برپا دارنده نماز و مومن حقیقی ندارد . اینکه در برخی روایات ما آمده است : « یأتی علی الناس زمانٌ یجتمعون فی مساجدهم یصلون و لیس فیهم مؤمن » برای همین شرایط است. کما اینکه در زمان اباعبد الله هم نمازخوان بسیار بود و مساجد پررونق و حتی در لشکر روبروی او نماز شب خوان هم بسیار بود ، ولیکن هم جای منکر و معروف عوض شده بود و هم طبیعتاً اقامه نمازی که از فحشا و منکر بازدارنده باشد در جامعه وجود نداشت.

20/200