به گزارش ایسکانیوز؛ صالحی گفت: نهاد دانشگاه در مسیر تحول خود در پنج نسل طبقه بندی شده است. در دانشگاه های نسل اول، آموزش محور اصلی فعالیت بود. اندکی که گذشت متولیان نظام دانشگاهی درجهان متولد شدند.

وی با ذکر چند نمونه چنین ادامه داد: "بدون پژوهش، آموزش ابتر و ناکارآمد خواهد بود، پس در دانشگاه های نسل دوم در کنار آموزش، پژوهش هم به عنوان یک مولفه اصلی مورد توجه قرار گرفت. پس از مدتی احساس شد که آموزش و پژوهش باید نتیجه و محصولی در پی داشته باشد. با این نگاه در دانشگاه های نسل سوم، فناوری در کنار آموزش و پژوهش قرار گرفت. مسیر تحول نهاد دانشگاه با این تغییرات به پایان نرسید. در مقطعی احساس شد که آموزش، پژوهش و فناوری باید محصولی داشته باشد که آن کارآفرینی است. پس در دانشگاه های نسل چهارم مولفه کارآفرینی هم به سه شاخص اصلی اضافه شد.

به اعتقاد صالحی بسیاری از دانشگاه های کشور ما از ملاکهای نسل اول و نهایتا نسل دوم برخوردار هستند. امروزه یکی از شاخصهای مهم تحصیل برای داوطلبان دانشگاهی، آینده کاری و میزان درآمدزایی رشته های تحصیلی است. وی با ارایه آماری چنین ادامه داد که بیش از نیمی از داوطلبان آزمون سراسری سال 95 در گروه علوم تجربی بودند؛ چراکه وضع استخدامی و درآمد پزشکان در سالهای اخیر به صورت چشمگیری افزایش یافته است.

صالحی یکی از دلایل مهم کمبود داوطلب در برخی رشته های زیر گروه علوم انسانی و بویژه ادبیات فارسی را سهم ناچیز دانش آموختگان این رشته ها در بازار کار و اشتغال دانست: "دانش آموخته زبان و ادبیات فارسی از هیچ مهارتی که مورد تقاضای بازار کار باشد برخوردار نیست. اگر با نگاه مهارتی به این رشته دانشگاهی بنگریم، بازار کار هم برای دانش آموختگان آن بوجود خواهد آمد.

وی در ادامه افزود: "در روزگار دولت غزنوی در بین دستگاه های دولتی دیوانی به نام دیوان رسالت وجود داشت که اهل قلم و نویسندگان ماهر کارهای نوشتاری حکومت را زیر نظر دبیر دیوان انجام می دادند. درست و اثر گذار نوشتن در گذشته بسیار ارزش داشته است. امروزه در همه دستگاه های دولتی دبیرخانه داریم اما دبیرانی چون بونصر مشکان و ابوالفضل بیهقی و ... در آن یافت نمی شود. وی در پایان چنین نتیجه گیری کرد که وضع نگارش های اداری و دیوانی بسیار نامطلوب است و کمتر کسی هم این وضع اسف بار را احساس می کند .بنابراین اگر امروزدانشجویانی با مهارت و تخصص نویسندگی دیوانی و اداری تربیت کنیم، بدون شک آنها جایگاه خود را در سازمان ها و نهادهای اداری ما پیدا خواهند کرد. برای بقای رشته ادبیات و بسیاری از رشته های دیگر راهی جز مهارتی کردن و تخصصی کردن آنها نداریم.

203/200