به گزارش ایسکانیوز متن این پیام به شرح زیر است:
«مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّـهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُم مَن قَضَی نَحْبَهُ وَ مِنْهُم مَن یَنتَظِرُ وَ مَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا
مردان خدا با حضرت حق، پیمان صادقانه و مؤمنانه بستند تا با قدم صدق و نیّت صادق، سالک سبیل الی الله باشند. از میان این خیل رادمردانِ حق طلب، روحانیت آگاه، دردمند و پارسا، همواره سردمدار اصلاح و ارشاد بوده است. در تاریخ تشیع، روحانیان دین‌شناس و مردم دوست، طلایه دار می‌دانِ مبارزه با بدی‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی و منادیان اندیشه و معرفت بالله بوده‌اند. اینان، بدرستی و براستی، از ظرفیت‌های ثمربخش حوزه علمیه برای عمق بخشی به ارزش‌های دینی و پشتیبانی از نظام اسلامی بهره‌ها برده‌اند.
وجود ارجمند مرحوم مغفور، ابُ الشهید، آیت الله حاج شیخ محمد علی شرعی (رحمة الله علیه) از جمله این عزیزان بود. عمر سراسر خیر و برکت این روحانی سختکوش و خستگی ناپذیر، در راه خدمت به دین و مردم گذشت. او زندگی را در مسیر نشر معارف اهل بیت (علیهم السلام) سپری کرد و در دوران ستمشاهی نیز از فعالان عرصه مبارزه بود.
برخورداری از روحیه مسلکی و باور راسخ او به حقانیت مکتب و پیروزی‌ِ سرانجام حق بر باطل، دیدگاهی عاقبت اندیش و آینده شناسانه به او بخشیده بود؛ بنابراین، با بسیج امکانات در راه تحقق آرمان های دینی و انقلابی کوشید و در راه خدمت، هر رنجی را به جان خرید؛ از حبس و رنج در زندان‌های ستمشاهی گرفته تا ابتلا به اندوه فرزند شهیدش، همه، آزمون‌هایی بودند که او سرفراز از بوته آن‌ها بیرون آمد.
تلاش بی‌دریغ او برای حفظ و گسترش دستاوردهای انقلاب، از راه قبول مسئولیت‌های اجرایی و مشارکت بدون تشریفات در خدمت رسانی به رزمندگان جبهه‌های نبرد، طلاب و جوانان و حضور در فعالیت‌های عام المنفعه، نمادی از خداجوییِ روحانیت حق طلب شیعی را به ظهور رساند. مردم انقلابی و قدردان شهر مقدّس قم، بی‌تردید، دلسوزی و پیگیری‌های بی‌وقفه او را برای استقرار حوزه علمیه خواهران و تأسیس دانشگاه علوم پزشکی فاطمیه، خوب به خاطر دارند. طوبی له و حُسن مآب.
جامعه روحانیت مبارز، درگذشت این یاور انقلاب و مردم را به حوزه‌های علمیه، خاندان مکرّم او و همه دوستداران و علاقه مندانش تسلیت می‌گوید و از درگاه خداوند رحمان و رحیم برای آن مرحوم غفران و رحمت بی‌پایان مسألت می‌کند. اللَّهُمَّ اغْفِرْ لَهُ وَارْحَمْهُ وَعَافِهِ وَاعْفُ عَنْهُ وَأَکْرِمْ نُزُلَهُ وَوَسِّعْ مُدْخَلَهُ بِرَحْمتک یا أرْحَمَ الرّاحِمیَن»
306/300
