به گزارش ایسکانیوز به نقل از شرق ،«امیا»، دختر جوان اهل دانمارک، از پله‌های سنگی کوچه باریک روستا در حال پایین‌رفتن است که از روبه‌رویش یک الاغ سفید از همان پله‌ها بالا می‌آید، او با ترس گوشه کوچه کز می‌کند که یک پیرمرد کهن‌سال از در یکی از خانه‌ها بیرون آمده و با لبخند به زبان کُردی به او می‌گوید: «این زبان‌بسته که ترس ندارد» و با اشاره دست به او می‌گوید دنبال من بیا. امیا و‌ پیرمرد با هم از کوچه پایین می‌روند و الاغ هم آرام‌آرام پله‌ها را یکی‌یکی به سمت بالا طی می‌کند.

اینجا روستای پالنگان در شهرستان کامیاران استان کردستان است؛ روستایی با معماری پلکانی، بناشده در دل تنگه‌ای که رودخانه خروشانی از وسطش می‌گذرد. عکس و فیلم‌های جشن پرشکوه نوروزی این روستا را خیلی‌ها در گوشه‌وکنار ایران و جهان دیده‌اند. روزی که من و همراهانم در پالنگان بودیم، به‌غیر از امیای دانمارکی، دو گردشگر اسپانیایی، دو گردشگر لهستانی، یکی از آلمان و یکی از استرالیا هم در این روستا بودند.

از هرکدام که پرسیدم چطور شد به پالنگان آمدید و اینجا را از کجا می‌شناسید، همه از عکس و فیلم‌های جشن‌های نوروزی روستا گفتند؛ جشنی که سال‌هاست در آخرین روزهای اسفند هر سال با موسیقی و رنگ و شعرخوانی و با حضور چندصد نفر میهمان ایرانی و خارجی برگزار می‌شود. به گفته اهالی پالنگان، سابقه جشن نوروز در این روستا به سال‌های دور گذشته برمی‌گردد، اما در سال‌های اخیر انتشار عکس‌های جشن در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی، استقبال گردشگران داخلی و خارجی از آن یا حضور در روستا در دیگر فصل‌های سال را به دنبال داشته است.
«اینجا روستای متفاوت و جذابی است، خودش هم به اندازه عکس‌هایش دیدنی و قشنگ است، من عکس‌های پالنگان را در اینترنت دیدم و مشتاق شدم در سفرم به ایران حتما برای دیدنش راهی اینجا شوم، ابتدا آمدم شیراز و از آنجا به کرمانشاه آمدم و حالا اینجا هستم». اینها را امیا به من گفت، وقتی از او پرسیدم چطور شد که اینجا هستی؟ او به‌تنهایی سفر می‌کند و در همین روستا با دو گردشگر اسپانیایی، یک زوج جوان، آشنا شد و قرار گذاشتند ادامه سفرشان در ایران را با هم بگذرانند.
کمی بعد با این گردشگر دانمارکی به دو‌ همسفرش رسیدیم. داستان آشنایی آنها با پالنگان هم مشابه داستان امیا بود. از آنها پرسیدم از اینکه این‌همه راه آمدید برای دیدن این روستا راضی هستید و به نظرتان ارزشش را داشت؟ هر سه، جوابشان قاطعانه بله بود، اما پسر جوان اسپانیایی دست روی نکته‌ای گذاشت و گفت: «البته یک چیز این روستا را اصلا دوست نداشتم، مسئله زباله‌ها و آلودگی کوچه‌ها و کنار رودخانه، هرجا را نگاه می‌کنم زباله است و فضولات حیوانی، دیدن اینها در این روستا اذیت‌کننده است». این حرف‌ها را که می‌گفت، دو همسفرش به تأیید سر تکان می‌دادند.

حرف این مرد جوان اسپانیایی که با کوله بزرگی بر دوشش راه می‌رفت و مواظب بود پایش را توی پِهِن ریخته‌شده گاو و گوسفندان در کوچه‌های پالنگان نگذارد، پربیراه نبود.
برای پیگیری علت این شرایط و همچنین کارهایی که برای حل این مشکل در روستای پالنگان باید انجام شود یا در حال انجام است، به سراغ دهیار روستا رفتم؛ شهریار شکرالهی، مرد جوانی که خانه‌اش درست در مرکز بافت تاریخی و اصلی روستا و در ساحل رودخانه است. او دراین‌باره به «شرق» این‌طور توضیح داد: روستای ما تنها روستایی در بین همه مناطق اطراف است که یک رفتگر دائم دارد و ماهانه از دهیاری برای تمیزی روستا و جمع‌کردن زباله‌ها از گوشه و کنار به او حقوق می‌دهند. اگر امروز در روستا زباله دیده می‌شود شاید دلیلش این است که روز، جمعه، جمعیت بسیار زیادی گردشگر به پالنگان آمده بودند و این احتمالا زباله باقی‌مانده از دیروز است وگرنه ما همیشه روستا را تمیز می‌کنیم. رفتگر پالنگان موظف است هم از کوچه و معابر اصلی و هم از مسیرهای اطراف روستا که مسیر گردشگری است زباله‌ها را جمع کند و بعد آنها را با تراکتور به محلی در پنج‌کیلومتری خارج از پالنگان برده و زیر خاک دفن می‌کنیم. درباره فضولات حیوانی روستا هم واقعیت این است که اینجا قطب دامداری استان کردستان است، منابع طبیعی برای حدود ۱۳‌هزار رأس دام سبک، مجوز چرای دام داده و بخش مهمی از زندگی اهالی هم به دامداری وابسته است. حضور این حجم دام در روستا طبیعتا به لحاظ بهداشتی روی شرایط پالنگان هم تأثیر دارد، اما نمی‌شود با آن کاری کرد چون دامداری، کار سنتی و اصلی اهالی اینجاست.

طبق گفته دهیار پالنگان، براساس آمارگیری انجام‌شده، این روستا سالانه حدود دو‌هزار گردشگر خارجی و ‌هزاران گردشگر داخلی از شهرهای مختلف کشور را میزبانی می‌کند. ۲۶ واحد خانه روستایی در پالنگان خانه‌های خود را به مسافران و گردشگران داخلی و خارجی اجاره می‌دهند که نرخ اجاره یک شبانه‌روز اقامت در این خانه‌ها بسته به فصل حضور گردشگران از ۵۰ تا صد ‌هزارتومان متغیر است. بخش دیگری از اهالی پالنگان هم با برپایی رستوران و سوپرمارکت و فروش صنایع دستی به گردشگران کسب‌وکاری با رونق برای خود دست‌وپا کرده‌اند‌. اصلی‌ترین فصل حضور گردشگران خارجی در پالنگان البته پاییز است؛ این را شهریار شکرالهی می‌گوید و ادامه می‌دهد در فصل تابستان و اواخر بهار هوای روستا به نسبت گرم است و به‌همین‌دلیل حضور گردشگران به نسبت کمتر می‌شود.
پالنگان که در منطقه‌ای گرمسیری در کردستان واقع شده، درمجموع حدود ‌هزار نفر جمعیت دارد که از دو روز پیش بخش عمده‌ای از جمعیت آن راهی مناطق سردسیری شدند و این کوچ بهار و تابستانه آنها تا زمان پاییز ادامه پیدا می‌کند. این روستا اگرچه تا شهر اورامان تخت، از مسیر سنندج حدود چهار تا پنج ساعت فاصله دارد، اما براساس تقسیمات قومی- فرهنگی، بخشی از منطقه اورامانات محسوب می‌شود و معماری و فرهنگ و زبان و آیین و رسوم اهالی اینجا مشابه اهالی اورامان است.
این روستای کوچک و خاص با جذابیت‌های طبیعی فرهنگی- تاریخی خود، در جذب گردشگر از داخل و خارج ایران چنان موفق بوده که بسیاری از گردشگران بیشتر از همه برای دیدن آن راهی استان کردستان می‌شوند و در ادامه به دیگر نقاط این استان هم سر می‌زنند. پالنگان را می‌شود یک نمونه موفق از رونق گردشگری بومی و روستایی در کشور به حساب آورد؛ روستایی که با حفظ داشته‌های خود و معرفی آن، حالا به قطبی در گردشگری مناطق غربی ایران تبدیل شده است.

دریافت کننده :سولماز ظریفی/ انتشار دهنده : زهره حاجیان

704/700