به گزارش ایسکانیوز وقتی هفته معلم می‌شود همه نگاه‌ها به زحمات و ایثارگری‌های معلمانی معطوف می‌شود که برای آموزش به بچه‌ها از هیچ کوششی دریغ نمی‌کنند. با این حال نقش خیّران مدرسه‌ساز در منطقه 5 با ساخت تعداد زیادی مدرسه چنان بوده که نمی‌توان از کنار آن به راحتی عبور کرد. همین عامل دلیلی شده تا به مناسبت هفته معلم با رئیس و بنیانگذار جامعه خیّران مدرسه‌سازی کشور گپی بزنیم. دکتر محمدرضا‌حافظی برای خیر شدنش در زمینه مدرسه‌سازی انگیزه مهمی دارد که در این گفت‌وگو به آن اشاره کرده است.
ساخت 23 مدرسه توسط خیران
جامعه خیّران مدرسه‌ساز در سال 1378 با موافقت آموزش و پرورش و به همت دکتر حافظی و هماهنگی سازمان نوسازی مدارس به‌صورت رسمی و قانونی فعالیت خود را آغاز کار کرده است. شناسایی و جذب انسان‌های نیکوکار و خیّران نیک‌اندیش مدرسه‌ساز و در کنار آن تجلیل و تکریم این انسان‌های بزرگ، به‌عنوان گامی اساسی برای توسعه نظام تعلیم و تربیت، محور اصلی فعالیت جامعه خیّران مدرسه‌ساز را تشکیل می‌دهد. ایده تأسیس این نهاد مردمی نخستین بار توسط دکتر حافظی رقم خورد و امروزه چنان مؤثر عمل کرده که تعداد زیادی از مدارس تهران و کشور توسط این مجمع ساخته شده است.
به گفته مسئولان آموزش و پرورش، منطقه5 به نسبت جمعیت و وسعت جغرافیایی‌اش از کمبود مدرسه رنج می‌برد و اگر همین تعداد مدرسه موجود در منطقه نبود که با همت خیّران مدرسه‌ساز ساخته شده است، معلوم نبود این کمبود تا کجا ادامه پیدا می‌کرد. باز به گفته مسئولان بیش از نیمی از مدارس منطقه یعنی در حدود 23مدرسه را خیّران مدرسه‌ساز ساخته‌اند که در نوع خودش کم‌نظیر است. همین نقش پررنگ خیّران کافی است تا اهمیت دکتر محمدرضا حافظی، رئیس و بنیانگذار جامعه خیّران مدرسه‌ساز برای منطقه نشان داده شود. وی که در اواخر دهه هشتم عمرش به سر می‌برد، برای ورودش به این کار داستان جالبی دارد. محمدرضا حافظی یک مشیت الهی را انگیزه ورودش به دنیای مدرسه‌سازی می‌داند و می‌گوید: «مشیت الهی وقتی تعلق می‌گیرد؛ تحولی در زندگی انسان به وجود می‌آید. مرگ فرزندم موجب شد تحول عظیمی در زندگی‌ام ایجاد شود و بقیه عمرم در راه انجام کارهای خیر صرف شود.»
او درباره این مشیت الهی می‌گوید: «پسرم 24سال داشت که آن اتفاق افتاد. او عصای دوران پیری‌ام بود، همواره نگران زندگی و آینده‌اش بودم. دارایی‌ام را برای زندگی بهتر او صرف کرده بودم. دختر خانمی از خانواده‌ای نجیب را برایش انتخاب کردیم و آپارتمانی را در محله جردن برایش خریدم و قرار بود فروردین ماه همان سال جشن عروسی‌شان را برپا کنیم. همه چیز خوب پیش می‌رفت تا اینکه در آخرین روز آنها برای مسافرت به شمال راهی شدند. شب سال تحویل بود و در حال مهیا کردن بساط سفره هفت‌سین و دید و بازدید بودیم که تلفن منزل به صدا درآمد و خبر تصادف‌شان را با کامیون به اطلاع ما دادند. آنان در این حادثه جان باختند.»
فوت فرزند و شروع مدرسه‌سازی
حافظی از این اتفاق به تلخی یاد می‌کند و می‌گوید: «فردای آن روز به جای جشن و سرور در پزشکی قانونی حاضر شدیم. یک مقبره در بهشت‌زهرا(س) تهیه کردیم و عروس و داماد را به حجله‌گاه ابدی‌شان انتقال دادیم. در مراسم ختم افرادی حضور داشتند که هیچ ارتباط و آشنایی با آنها نداشتیم. با دیدن آنان متوجه شدم که فرزندم کارهای خیر می‌کرده است. بر سر مزارش رفتم و از او خواستم مرا ببخشد که هرگز متوجه روح بزرگ او نشده بودم. از همان زمان تصمیم گرفتم برای شادی روح او و همسرش مدرسه‌سازی کنم.»
او ادامه می‌دهد: «در نخستین گام منزل مسکونی‌اش را فروختم و با پول آن کلنگ نخستین مدرسه را در زادگاهم بروجرد بر زمین زدم و مدرسه‌ای به نام امیر(فرزندم) ساختم. در افتتاحیه آن وزیر آموزش و پرورش شرکت کرد و گفت به استناد آیات قرآن مشیت الهی تحولی در زندگی فرد به وجود می‌آورد که زندگی انسان را از این‌رو به آن رو می‌کند. شما یک امیر از دست دادید ولی 1200 امیر را به‌دست آوردید. بعد از این اتفاق احساسی در من به وجود آمد تا این کار را ادامه دهم.»
حافظی درباره چگونگی بنیان گذاشتن مجمع خیّران مدرسه‌ساز می‌گوید: «با کمی مطالعه متوجه شدم به دلیل کمبود مدرسه، تعداد زیادی از مدارس در کشور 4 نوبته هستند. به همین دلیل با تعدادی از خیّران درباره راه‌اندازی مجمع خیّران مدرسه‌ساز صحبت کردم و آنان را ترغیب به این کار کردم. به این‌ترتیب نخستین هسته این کار خیر در جوار حرم امام رضا(ع) با حضور نیک‌اندیشان و خیّران کشور پایه‌ریزی شد.»
او می‌افزاید: «در واقع مرگ فرزندم بهانه‌ای شد تا با تلاش و سرمایه‌گذاری به یک نتیجه مطلوب برسم. از آن زمان عهد کرده‌ام تا با صداقت و امانتداری این راه پر ثمر را ادامه دهم و با ساختن مدارس فرزندان این مرز و بوم را آموزش دهم تا جایگاه کشور را تعالی ببخشیم.»
مدرسه‌سازی رسالت انبیا
این خیر مدرسه‌ساز نتیجه این کار را حتی فراتر از مرزها می‌داند و می‌گوید: «10درصد دانش‌آموزان ایرانی در خارج از این مرز و بوم ادامه تحصیل می‌دهند که بیشتر آنان به دلیل ادامه تحصیل در مدارس کشورهای دیگر، زبان مادری‌شان را فراموش می‌کنند. همین بهانه‌ای شد تا جامعه خیّران در سراسر جهان حضور فیزیکی مؤثری داشته باشد و در کشورهای ترکیه، هندوستان، کشمیر، ژاپن و... مدرسه بسازند تا به این وسیله فرزندان ایران اسلامی زبان و ملیت خود را فراموش نکنند.»
او با اشاره به تأثیر شادمانی این کار خیر در زندگی شخصی‌اش می‌گوید: «با این کار همواره احساس شادمانی می‌کنم و آن را نتیجه عشق به کاری می‌دانم که آغازش رسالت انبیا بوده است. تلاش برای با سواد کردن ملت و جلوگیری از فساد و تخریب در جامعه لذتی دارد که قابل وصف نیست.» او ادامه می‌دهد: «امروزه کشورهای منطقه را جنگ، فساد و تباهی فرا گرفته است. از این امر باید درس گرفت و با سرمایه‌گذاری روی فرزندان‌مان دانش آنها را افزایش دهیم تا نه تنها برای آینده کشورمان بلکه برای جهان اسلام نیز مفید و سازنده باشند. هدف ما در جامعه خیّران جز این نیست که بتوانیم بستری برای ارتقای دانش فرزندان این مرز و بوم فراهم کنیم. تازمانی که عمر داشته باشم این هدف را پیگیری می‌کنم.»
حافظی می‌افزاید: «650 هزار خیّر مدرسه‌ساز در کشور و هزار خیّر مدرسه‌ساز ایرانی در سراسر جهان در این راه پایمردی به خرج می‌دهند و این هدف بسیار سازنده را حمایت می‌کنند. در همین حال جامعه خیّران در 550 شهرستان نیز تشکیل شده و موجودیت قانونی یافته که به جذب خیّران و تجلیل از آنان مشغول است.»
دکتر حافظی با این حال تأکید می‌کند که برای ساخت مدرسه لزوماً نباید ثروتمند بود بلکه به اندازه پول یک آجر هم می‌توان در آن مشارکت داشت. وی می‌افزاید: «هزینه کردن در کار مدرسه‌سازی مستلزم هزینه زیاد نیست و هرکسی به اندازه بضاعتش می‌تواند عضو مجمع خیّران مدرسه‌ساز شود.»
او می‌گوید: «در حال حاضر 35درصد مدارس کشور را خیّران مدرسه‌ساز ساخته‌اند و جالب اینجاست که در منطقه5 هم بسیار فعال بوده‌اند و تعداد مدارس خیّرساز منطقه بیش از نیمی از کل مدارس منطقه را پوشش می‌دهند. با اقدام این خیّران و مشارکت آنان امروز ایران در مسیر موفقیت گام برمی‌دارد.»
خبرنگار : نزاکت الهیاری
منتشر کننده : زهره حاجیان
700700
