به گزارش ایسکانیوز - زهرا بخشی پور، دهه کرامت از میلاد حضرت معصومه (س) تا میلاد امام رضا (ع) نامگذاری شده است. کرامت یکی از صفات برجسته انسانی است که مکرر در شعر فارسی استفاده شده است. یکی از محوری ترین مباحث در عرفان اسلامی، بحث کرامت است و اوج شعر فارسی، در مبحث عرفان متجلی می شود.
در اشعار قدما مفهوم کرامت پیوندی ناگسستنی دارد و شعر وظیفه خود را در زمینه ترویج کرامت انسانی تا به امروز به خوبی انجام داده است.
در بوستان سعدی و غزلهای حافظ اشاراتی به موضوع کرامت، بسیار دیده می شود. حافظ می گوید «غلام همت آنم که زیر چرخ کبود / ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است» زیرساخت این بیت به کرامت انسانی بازمیگردد و یادآوری می کند که انسان نباید به تعلقات دنیوی دلبستگی داشته باشد. یا در بیتی دیگر می گوید: «طمع ز فیض کرامت مبر که خلق کریم /گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید» همچنین سعدی شاعر شیرین سخن فارسی می گوید« نه هرکس سزاوار باشد به صدر /کرامت به فضل است و رتبت به قدر» یا در قصیده ای دیگر می گوید: «شرف نفس به جودست و کرامت به سجود /هر که این هر دو ندارد عدمش به که وجود».
واژه کرامت به معنای بزرگواری است و ملاک کرامت در روایات ائمه معصوم (ع) دینداری انسانها شناخته شده است. آنچنان که پیامبر اکرم (ص) فرمودند بزرگواری مرد، همان دین او است.
همچنین امیرالمومنین (ع) میفرمایند: کریمان کسانی هستند که شکیباتر و پرتحمل ترند. عفو و گذشت از اخلاق کریمان است و از دنیا شکایت نکردن نشانه کرامت است.
همه ائمه (ع) تجلیگاه اسماء الهی هستند، یعنی وقتی امام هشتم را رضا مینامیم این صفت تنها به امام هشتم (ع) محدود نمیشود بلکه همه ائمه (ع) به رضای الهی رضا هستند، اما تجلی خاص این رضایت در زندگانی آن حضرت (ع)، ایشان را به رضا شهره کرده است.
حضرت رضا (ع) به عنوان عالم آل رسول (ص) شناخته میشود چرا که این علم در زمان مامون و طی برگزاری مناظرات تجلی خاص یافت و مامون میکوشید علم امام (ع) را زیر سوال ببرد، اما عکس این اتفاق رخ داد.
این همانند عصر امامین صادقین (ع) است که دعای مومنین مستجاب شد و امویان و عباسیان به خود مشغول بودند و فرصت برای بروز علم امامان (ع) فراهم شد تا جایی که میدانیم تنها امام ششم (ع) ٤هزار شاگرد داشتهاند.
اما برای پاسخ دقیق به چرایی تقارن دهه کرامت با ایام ولادت با سعادت ثامنالائمه (ع) باید گفت کرامت و بزرگواری ایشان در مزین کردن ایران به وجود مبارکشان، اصلیترین دلیل این نامگذاری است چرا که حضور نورانی و مقدس آن حضرت (ع) ایران را مرکز حقیقی تشیع و اسلام ناب قرار داد؛ علاوه بر این به برکت ایشان و اعتقاد به امامت آن حضرت (ع) است که شیعه اثنیعشری هویت می گیرد یعنی هرکسی که به امامت ایشان معتقد باشد، شیعه اثنیعشری است.
فرصتی است که روی این مفهوم در جامعه کار و فرهنگ سازی شود و با فعالیتهای فرهنگی غبار از این مفهوم گرفته شود و یادآوری شود که ما انسان و اشرف مخلوقات هستیم و یکی از ارزشمندترین وجوه و تمایز ما با سایر موجودات هستی داشتن کرامت انسانی است.
502