شیراز- ایسکانیوز: خانه پورنواب واقع در بافت تاریخی شیراز ساعت 10 شب گذشته به طور کامل تخریب شد.
تخریب این بنا در راستای طرح توسعه شاهچراغ یا همان طرح 57 هکتاری که از سالها پیش آغاز شده صورت گرفت.
به گفته معاون میراث فرهنگی استان فارس، از چند روز گذشته تخریب این بنا آغاز شد که روز نخست دیوار خانه، روز دوم هشتی ورودی خانه و شب گذشته، چهارشنبه شب 26 شهریور، ایوان مرکزی که باارزش‌ترین بخش خانه بود تخریب شد.
خانه پورنواب که توسط مالک خصوصی به تولیت آستان حرم احمد بن موسی (ع) فرخته شده بود متعلق به اواخر دوره زندیه و اوایل دوره قاجار بود که معماری ستون‌های ایوان منحصر به فرد بود.
عبدالرضا نصیری می‌گوید: «در حالیکه پرونده این بنا در میراث فرهنگی فارس در حال بررسی بود با تخریب ناگهانی و کامل خانه پورنواب مواجه شدیم.»
او اضافه می‌کند: «تمام بخش‌های ایوان مرکزی خانه گچ‌بری بوده و سقف آن به طور کامل نقاشی شده بود. دو ستون چوبی این خانه طوری ساخته شده بود که کاشی‌ها به طور کشویی و در تلفیق با چوب به کار برده شده بود و از این جهت منحصر به فرد بود.»
در همین راستا رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کشور صبح امروز، 27 شهریور 93، در پنج نامه جداگانه به دفتر مقام معظم رهبری، وزیر کشور، دادستان کل کشور، استاندار فارس و تولیت آستان حرم احمد بن موسی (ع) خواستار توقف آنی روند تخریب بافت تاریخی شیراز شد.
خانه پورنواب در بافت تاریخی شیراز، محله پشت بازار حاجی، کوجه 12 امامی قرار داشت که به صورت دوبر ساخته شده بود. پس از ورودی اصلی با یک گذر به هشتی خانه می‌رسیدیم که این هشتی به وسیله دالانی متصل به عمارت راه پیدا می‌کرد.
مسئول فنی میراث فرهنگی استان فارس نیز درباره معماری و ویژگی‌های این بنا می‌گوید: «این بنا در دو طبقه ساخته شده بود که نماهای آن در اضلاع، با آجرکاری بسیار زیبا مزین شده بود. ایوان خانه در ضلع شمال شرقی قرار داشت در جلو ایوان دو ستون چوبی مزین با کاشی‌های فیروزه‌ای قرار گرفته بود.»
سیامک بصیری می‌افزاید: «مقرنس چوبی بالای ستون، گچبری‌های دیواره‌های داخلی ایوان که برگرفته از نقوش گیاهی و گل و مرغ بود، حوض سنگی بزرگ در حیاط خانه که سه فواره سنگی زیبا و حجاری شده از زیبایی‌های این خانه تاریخی متعلق به دوره زندیه بوده است.»
او با بیان اینکه اتاق‌های خانه به صورت سه درکی و پنج درکی ساخته شده بودند که با شیشه‌های رنگی و در برخی جاها با آیینه‌کاری تزئین شده بودند، اضافه می‌کند: «قرینه‌سازی و نقاشی درون بنا از ارزش‌های معماری آن و آجرکاری، ارسی و کاشی‌کاری از ویژگی‌های این اثر بود.»
