به گزارش ایسکانیوز،معلولیت نیمه پنهانی از جامعه است که از چشم مردم دور مانده و افراد از این آسیب غافل هستند؛ معلولیت شامل معلولیت ناشنوایی، نابینایی، جسمی و ذهنی است که در این گزارش به معلولیت جسمی و مشکلات افراد دچار این معلولیت پرداخته میشود.
معلولان جسمی در هر جامعه باید از حقوق یکسانی نسبت به دیگر شهروندان برخوردار باشند اما در کشور ما از امکانات زیادی محروم هستند؛ شاید کمتر به این مسأله فکر کنیم که بر اثر یک حادثه رانندگی ممکن است هر یک از ما دچار معلولیت و آسیب نخاعی شویم و همین مسأله باعث شده تا درک کمتری نسبت به مشکلات آسیبدیدگان نخاعی وجود داشته باشد.
مناسبسازی معابر و گذرگاههای شهری و همچنین بهبود شرایط برای امکان استفاده معلولان به وسایل حمل و نقل عمومی یکی از مسائلی است که همواره مطالبه شده اما در عمل همچنان منتظر حرکتی جدی از مسؤولان است.
محمد عابدی آسیبدیده نخاعی در گفتوگو با خبرنگار فارس در اصفهان، عمدهترین مشکل آسیبدیدگان نخاعی در شهر اصفهان را مشکل دسترسیها از جمله دسترسی سوارهرو به پیادهرو میداند.
* مناسبسازی کنید نه شیبسازی!
او با گلایه از پیادهروهای شهر اصفهان که دچار مشکلات زیادی از جمله کفسازی است، میگوید: پلهای ارتباطی میان پیادهرو و سوارهرو نامناسب است؛ شیب استاندارد برای رمپ مناسب معلولان با وجود دستگیرههای کمکی 5 تا 8 درصد است و مسؤولان باید بدانند که مناسبسازی کنند نه شیبسازی چراکه هر شیبی الزاماً مناسبسازی نیست.
این آسیبدیده نخاعی معتقد است مناسبسازی برای معلولان باید به گونهای باشد که یک فرد ویلچرنشین به تنهایی بتواند در شهر تردد کند و از مبلمان و ارتباطات شهری استفاده کند و اضافه میکند: مناسبسازی شهر برای معلولان متولی مشخص و معینی ندارد و تنها شهرداریهای مناطق مسؤول پیگیری این مسأله هستند که البته نظارتی هم بر اجرای صحیح این مناسبسازیها صورت نمیگیرد و گاهاً دوبارهکاری میشود.
وی در پاسخ به این سؤال که آیا تا کنون موفق به استفاده از اتوبوس در سطح شهر اصفهان شدهاید یا خیر، پاسخ دور از انتظاری دارد و میگوید: چنین چیزی غیرممکن است، راهاندازی اتوبوسهای تندروی ویژه معلولان هم به نام معلولان و به کام مسؤولان شد چرا که یک معلول به هیچ وجه نمیتواند از این اتوبوسها استفاده کند.
عابدی با اشاره به مناسبسازی متروی اصفهان هم نکته جالبی را بیان میکند که شنیدن آن برای مسؤولان اصفهان خالی از لطف نیست؛ طراحی سکوهای متروی اصفهان براساس استانداردهای کشور آلمان است اما واگنهای مترو چینی است، بنابراین استانداردها با یکدیگر تناسبی ندارند، نزدیک 15 سانتیمتر اختلاف سطح سکو و واگن وجود دارد و ویلچریها نمیتوانند سوار مترو شوند چرا که برای یک معلول اختلاف سطح 2.5 سانتیمتر به بالا یک اختلاف غیرقابل دسترس است.
*مجبور هستیم مدام از تاکسی تلفنی استفاده کنیم
بانوان معلول نیز برای تردد در سطح شهر به دلایل زیادی شرایط سختتری نسبت به آقایان دارند که برای روشن شدن بیشتر وضعیت و شرایط آنها به سراغ یکی از زنان آسیبدیده نخاعی در اصفهان رفتیم.
معصومه نیکزاد یکی دیگر از آسیبدیدگان نخاعی در اصفهان است که در سال 1389 بر اثر تصادف رانندگی دچار آسیب نخاعی شده و دیگر توانایی راه رفتن را پیدا نکرده است.
وی کمتر مرکز خریدی در اصفهان را به خاطر دارد که دارای رمپ مناسب برای معلولان باشد و با ناراحتی میگوید: بسیاری از اماکن تاریخی و تفریحی شهر اصفهان به هیچ عنوان برای معلولان مناسبسازی نشده و اتوبوسهای شهری هم رمپی برای سوار شدن معلولان ندارند و مجبور هستیم مدام از تاکسی تلفنی استفاده کنیم که هزینه زیادی برای ما دارد.
این آسیبدیده نخاعی از مسؤولان شهری و استانی انتظار دارد به معلولان احترام بگذارند چراکه معتقد است او و بسیاری دیگر یک روزی مانند افراد سالم بودهاند و حق و حقوق یکسانی با دیگر شهروندان دارند؛ او از مواجهه با موانع در معابر گلایه دارد و بیان میدارد: برای تردد در معابر شهر اصفهان دائماً با لبههای سیمانی و جدول مواجه میشوم و لزوماً به یک نفر کمکی نیاز پیدا میکنم، ما دوست داریم خودمان مستقل باشیم و برای تردد به کسی احتیاج پیدا نکنیم اما عدم مناسبسازی باعث برآورده نشدن این خواسته ما میشود.
*هنوز هم میتوان به دستان پرمهر انسانها امیدوار بود
در چنین شرایطی که نگاه سرد مسؤولان به معلولان دلنگرانی آنان برای محرومیت استفاده از امکانات شهری را دوچندان کرده، هنوز هم میتوان به دستان پرمهر انسانهایی امیدوار بود که عاشقانه پا به عرصه انسانیت گذاشته و برای حل مشکلات معلولان گوی سبقت را از مسؤولان ربودهاند.
مرتضی پرورش مدیر داخلی درمان انجمن حمایت از معلولان آسیب نخاعی استان اصفهان از پیگیری حقوق معلولان، درمان و پیشگیری از تشدید بیماریهای این قشر از جامعه را صرفاً با حمایت خیران و با تشکیل هزار و 365 پرونده در این انجمن خبر میدهد.
وی با بیان این خبر امیدوارکننده ادامه میدهد: این هزار و 365 نفر قبلاً افراد سالمی بودهاند که صرفاً در اثر حادثه و عمدتاً حوادث رانندگی دچار آسیب نخاعی شدهاند، فاصله یک فرد سالم با صندلی چرخدار تنها یک لحظه است و هر فردی از جامعه ممکن است در اثر یک تصادف دچار آسیب نخاعی شود؛ بسیاری از آسیبدیدگان نخاعی به دلیل زیاد نشستن روی ویلچر دچار بیماری زخم بستر میشوند که در حال حاضر هزینه درمان این بیماری 20 میلیون تومان است.
عضو انجمن حمایت از معلولان آسیب نخاعی که خود دچار آسیب نخاعی شده است، میگوید: خیران اصفهانی بدون آنکه فشاری به دولت و ارگانهای دولتی بیاورند، وارد میدان عمل شده و با حمایتهای مالی، هزینههای سنگین بازتوانی و توانبخشی معلولان اصفهان را تأمین میکنند؛ باید برای نوع دیدگاه مردم به هر نوع معلولیتی فرهنگسازی شود.
او از اینکه در سال گذشته شورای اسلامی شهر اصفهان 4 میلیارد تومان اعتبار برای مناسبسازی شهر اصفهان در نظر گرفته ابراز خرسندی میکند اما هنوز برایش رضایتبخش نیست چراکه همچنان استفاده از اتوبوس و مترو در اصفهان برای او و دیگر معلولان مقدور نیست.
*به یکی از مسؤولان استان اصفهان پیشنهاد دادم یک روز را روی ویلچر بنشیند
اتوبوسهایی در سطح شهر اصفهان برای ویلچرنشینها تعبیه شده اما وقتی معلولان وارد این اتوبوسها میشوند با یک صندلی نصبشده در قسمت مخصوص افراد ویلچری مواجه شده و برای آنان بسیار ناخوشایند است، این امر که یک معضل در حمل و نقل عمومی محسوب میشود نیازمند پیگیری جدیتر مسؤولان است.
مرتضی پرورش بر این باور است که فرد مسؤولی که اقدام به نصب صندلی در جایگاه ویلچرنشینها در اتوبوسهای تندوری اصفهان کرده باید پاسخگوی معلولان باشد چراکه اگر امکانات حمل و نقل عمومی برای معلولان فراهم شود مطمئناً من به عنوان یک آسیبدیده نخاعی میتوانم در همه نقاط شهر تردد کنم.
او یکی از تجارب خود در برخورد با مسؤولان را اینگونه توصیف میکند که در مقطعی به یکی از مسؤولان استان اصفهان پیشنهاد دادم روزی را روی ویلچر بنشیند و با ویلچر به کارهای روزمره خود بپردازد اما این مسؤول برای نشستن به روی ویلچر حتی برای یک لحظه هم دریغ کرد، به او گفتم ببینید چقدر سخت است.
با فرهنگسازی میتوان از رخ دادن حوادث رانندگی برای افراد جامعه پیشگیری کرد تا آنان دچار آسیب نخاعی نشوند که در همین راستا راهنمایی و رانندگی میتواند نقش تأثیرگذاری در این زمینه داشته باشد؛ برای مثال برای اعطای گواهینامه رانندگی به متقاضیان، با اضافه کردن مرحلهای میتواند آموزش 20 دقیقهای ارائه دهد تا فردی که بر اثر تصادف دچار آسیب نخاعی شده نکات ایمنی را به متقاضیان گواهینامه رانندگی گوشزد کند، در این صورت همه رانندگان ایمنی را در حین رانندگی رعایت کرده و با یک تصادف رانندگی دچار یک عمر پشیمانی نمیشوند.
* باید از مسؤولان پرسید جای معلول در این شهر کجاست؟
معلول دیگری با انتقاد از عدم مناسبسازیها در شهر اصفهان به فارس گفت: معلولان شهر اصفهان نمیتوانند از بسیاری از اماکن تفریحی و دیدنی شهر اصفهان بازدید کنند و باید این سؤال را از مسؤولان پرسید که جای معلول در این شهر کجاست؟ این فرهنگسازی باید صورت گیرد که مردم هم حقوق معلولان را رعایت کنند و برای مثال خودروی خود را در محل پارک خودروی معلول پارک نکنند.
او با اشاره به طرح بهزیستی برای تهیه مسکن خانوادههای دارای 2 معلول ادامه داد: این طرح در قالب وام 30 میلیون تومانی بلاعوض مسکن مطرح بوده است و مسکن به این خانوادهها تحویل داده نشده است.
اما در این میان و با همه بیمهریهایی که از طرف برخی از مسؤولان نسبت به معلولان صورت گرفته، باز هم مردم وارد میدان شده و کمکهای زیادی را در راستای بهبود همنوعان خود داشتهاند که جای بسی امیدواری دارد.
احمد نیمافر مسؤول کمیته درمان انجمن حمایت از معلولان آسیب نخاعی استان اصفهان در گفتوگو با خبرنگار فارس به ابعاد دیگر زندگی معلولان اشاره داشته و پرده از نکات نگرانکننده دیگری در خصوص معلولان برمیدارد.
او پس از تجارب چندین ساله زندگی با معلولان میگوید: افرادی که به هر دلیل توانایی راه رفتن را از دست میدهند و مجبور به استفاده از ویلچر میشوند پس از مدتی دچار بیماریهای ناشی از ویلچرنشینی همچون زخم بستر میشوند که انجمن حمایت از معلولان آسیب نخاعی استان اصفهان با کاردرمانی و فیزیوتراپی به توانبخشی افراد معلول کمک کرده و بسیاری از افرادی که دچار لهیدگی نخاع هستند را به حالت اولیه و سلامت کامل بازمیگرداند که این خدمات به وسیله دستگاهها و تمرینات ویژهای محقق میشود و ارائه رایگان آنها به غیر از تهران و اصفهان در هیچ شهر دیگری وجود ندارد.
چرا اصفهان نباید دارای یک مرکز جامع بازتوانی و توانبخشی باشد؟
نیمافر در ادامه با اشاره به هزینههای سنگین توانبخشی ورزشی معلولان، از تأمین بخش عمدهای از این هزینهها توسط خیران ابراز خرسندی کرد و از مراجعه روزانه 50 نفر از معلولان زن و مرد برای کاردرمانی و توابخشی ورزشی به انجمن حمایت از معلولان آسیب نخاعی استان اصفهان خبر داد.
درمان بیماریهای ناشی از ویلچرنشینی و پیشگیری از تشدید این بیماریها با کاردرمانی ورزشی صورت گرفته و بسیاری را از فقر حرکتی رهایی میبخشد؛ سکته مغزی، سکته قلبی و از دست دادن کلیه کبد، از جمله دیگر بیماریهای ناشی از ویلچرنشینی است.
معلولان در انجمنهای حمایت از آسیبدیدگان نخاعی به صورت هفتگی یا ماهانه تحت معاینات پزشکی قرار گرفته و مشکلات جسمی و حرکتی آنان کنترل میشود؛ درمان زخم بستر هزینه گزافی دارد که این هزینهها در استان اصفهان با کمک خیران تأمین میشود.
آسیبدیدگان نخاعی از مسؤولان استانی و شهری اصفهان این سؤال را دارند که چرا شهر بزرگی مثل اصفهان با این حجم از آسیبدیدگان نخاعی نباید دارای یک مرکز جامع بازتوانی و توانبخشی باشد؟
پیگیریهایی در دورههای چهارم و پنجم شورای اسلامی شهر اصفهان در خصوص مناسبسازی و رفع مشکلات معلولان برای استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی شهر اصفهان انجام شده اما هنوز نتوانسته رضایت این قشر از جامعه را جلب کند.
*نباید قوانین حمایتکننده از معلولان را زیر سؤال برد
مهدی مقدری سخنگوی شورای اسلامی شهر اصفهان با اشاره به مشکل معلولان برای استفاده از اتوبوسهای تندرو در اصفهان خاطرنشان کرد: فضایی خالی در ورودی اتوبوسهای تندرو وجود دارد که این فضا متعلق به معلولان است و باید برای استقرار ویلچر خالی باشد، اما سازمان اتوبوسرانی در این قسمت یک صندلی معمولی نصب کرده و دیگر جایی برای استقرار یک ویلچر نیست.
وی ادامه داد: وقتی دلیل نصب صندلی در جایگاه ویلچر معلولان را از سازمان اتوبوسرانی اصفهان جویا شدم به بنده اعلام کردند که تعداد معلولان کم است و این مکان استفادهای ندارد! بنابراین معلولان چون فرصت بهرهبرداری از وسایل حمل و نقل عمومی را ندارد طبیعتاً از این وسایل استفاده نخواهند کرد.
سخنگوی شورای اسلامی شهر اصفهان بیان داشت: در واگنهای قطار شهری نیز جایگاه ویژهای برای معلولان براساس استانداردهای جهانی و علمی طراحی شده است و نباید استانداردهای وسایل حمل و نقل عمومی را زیر سؤال برد؛ در راستای تکریم شهروندان و به ویژه تکریم معلولان نباید قوانین حمایتکننده از آنان را زیر سؤال برد.
منبع: فارس
902/900