فرید زکریا در واشنگتن پست نوشت:"نارندرا مودی"نخست وزیر جدید هند سمبلی از اعتماد به نفس و توانایی است.هم مردم پشت او هستند و هم پارلمان.رهبران دنیا نیز به قابلیت های او اطمینان دارند.در همین حال ارزش بورس بمبئی نیز هر روز در حال افزایش است.آیا می توانیم امید داشته باشیم که این پیشرفت ها متداوم باشد؟آیا می توان گفت هند به سمتی می رود که بتواند به قدرت برتر اقتصادی دنیا تبدیل شود؟

به گزارش ایسکا نیوز، زکریا می نویسد: هفته گذشته "مودی" را در خانه اش در دهلی نو ملاقات کردم.فرصتی گرانبها بدست آوردم تا این سوالات را از او بپرسم.اولین مصاحبه او پس از به قدرت رسیدن.او بسیار باهوش است.کاملا متفاوت از دیگر رهبرانی است که تا به حال با انان ملاقات داشته ام.جهان بینی او از تحصیلات شکل نگرفته،بلکه وامدار تجربیات شخصی اوست.در یک خانواده فقیر متولد شد،او از خانه فرار کرد و توانست از دستان سرنوشت بگریزد.وقتی که 17 سال داشت وارد سیاست شد و به یک حزب تندروی هندو و ناسیونالیست پیوست.پس از آن  توانست در دانشگاه نیز به تحصیل بپردازد.ولی همانطور که گفتم،جهان بینی اش را از سفرهایش به گوشه و کنار هند به دست آورده.

به عنوان رییس دولت سفرهایی به استان "گجارات" داشت و از نزدیک با هزاران روستایی آن مناطق دیدار کرد.همیشه توجه ویژه ای به نحوه زندگی مردم دارد.یکی از مهمترین دغدغه های او مسئله بهداشت عمومی است.همین اواخر طرحی را مطرح کرد تا بواسطه آن تمام خانه ها،مدارس و اماکن عمومی سراسر هند مجهز به توالت شوند.در سخنرانی روز استقلال هند نیز،در قلعه قرمز ایستاد و در باره مسائلی سخن گفت که پیشینیانش صحبت درباره آن را دون شان خود می پنداشتند.او از این موضوع که بسیاری از مردم هند به دلیل نداشتن توالت مجبور به مدفوع در خیابان ها و فضاهای عمومی هستند شکایت کرد.مردم هند عاشق او هستند.به خاطر اینکه از درد های آنان سخن می گوید.

در کمپین انتخاباتی اش،"مودی" شعاری را مطرح نمود که صدای بسیاری از مقامات را در آورد.او گفت مردم ما نخست نیاز به توالت دارند،پس از آن به معبد.این سخنان در نوع خود جالب بودند،چرا که از مودی به عنوان یک هندو ناسیونالیست یاد می شود.با این حال حزب او به دنبال ساخت معبد در "آیودهایا" است.

مودی در حوزه روابط بین الملل نیز از پس وظایف خود بر آمده است.نخست به ژاپن نزدیک شد و با انتقاد از چین توانست سرمایه های ژاپنی را به داخل هند هدایت نماید.پس از آن نیز با درآغوش گرفتن اندک اندک پکن،موفق شد سرمایه های دو کشور را متوجه پتانسیل های هند کند.تمایل زیادی به رابطه با آمریکا دارد و در عین حال به روسیه نیز پشت نکرده است.کشوری که یکی از نزدیک ترین هم پیمانان تسلیحاتی هند است.دولت هند همین طور به منظور حفظ منافع خود ترجیح داده است در مورد مسئله اوکراین،سکوت معنا داری در پیش بگیرد.

تنها جایی که مودی نتواست تحسین همگان را برانگیزد،موضوع اقتصاد بود.او برای اعلام تغییرات در نظام مالی کشور بسیار از خود تعلل نشان داد و انتصاب های او در کابینه باعث خشم افرادی شد که امید به تغییرات عمده در کشور داشتند.روش کار مودی با دیگران متفاوت است.او به دنبال بازار آزاد نیست.ما با یک ریگان یا یک تاچر مواجه نیستیم.مودی به دنبال تغییر است.اگر نظارت دولتی باعث تغییرات سریع شود،او از آن استقبال می کند.اگر هم بازار آزاد او را به هدفش نزدیک تر کند،آن را انتخاب خواهد کرد.مسئله مهم سرعت است.

با این حال  تحلیلگران اعتقاد دارند عدم ایجاد تغییرات اساسی توسط مودی،سالهای آینده او را دچار مشکل خواهند کرد.تحقیقات جدید که به بررسی سرنوشت رهبران بیست کشور قدرتمند دنیا  در دو دهه گذشته می پردازد، بر این موضوع تاکید دارد که آن دسته از رهبرانی که تغییرات سخت و چالش برانگیز را در سال اول به سرانجام برسانند،سالهای آخر را با آرامش به انتها خواهند رساند.در همین حال آنهایی که ماه عسل خود را به هدر دادند،دیگر قادر نیستند در سال دوم و سالهای پس از آن دست به تغییرات عمده بزنند.بازار ها و سرمایه گذاران عقب نشینی می کنند و امید ها تبدیل به یاس می شود.مسائل زنده نیز ژاپن است.هنگامی که "شینزو آبه "بر سر قدرت آمد، شروع به دنبال کردن سیاست های محبوب مردم کرد و به دنیال ایجاد تغییرات اساسی نرفت.به این دلیل بود رشد اقتصادی و بورس کشور با مشکل مواجه شد.

حالا ماه عسل مودی نیز رو به اتمام است.حزب او تاکنون بسیار ضعیف عمل کرده و ترس از این است روزی برسد به جای آنکه بگوییم مودی بسیار شجاع بود،خواهیم گفت مودی شجاعت نداشت.