بدون شک پیاده روی زائران در اربعین و همراهی آنها در کنار هم تاثیرات مهمی در جامعه دارد اما بازنگری این حرکت بزرگ از نظر روانشناسی هم جای تامل دارد و نباید به سادگی از کنار آن گذشت .
نباید فراموش کرد که انسان ها در هر حال یکسری مشترکات دارند و این مشترکات در موارد بسیاری باعث ایجاد همبستگی بین آنها می شود و درجامعه ما وقتی موضوعی پیش می آید که باعث تهییج مردم می شود این همبستگی بیشتر نمود پیدا می کند .
بدیهی است که باید حرکت های خودجوش مردمی مانند رویداد بزرگ اربعین که نمود واقعی همبستگی است را جدی گرفت و برای آن برنامه ریزی کرد اما لازم است از این وحدت و همبستگی بدون تنگ نظری و تند روی به طرز صحیح استفاده کرد.
دراین راستا مسئولان باید توجه داشته باشند زمانی که موضوع مشترکی بین افراد جامعه به وجود می آید و توجه همه کشورها را به خود جلب می کند بدون اینکه بر روی بحث هیجانی آن تاکید کنند به همبستگی و ایجاد همدلی آن توجه کنند چرا که این نوع همدلی هم از لحاظ روانی هم از نظرحس تعلق و امنیت روانی بر افراد جامعه بسیار موثر است .
در این راهپیمایی عظیم در افرادی که از اعتقادات مشترک برخوردارند نوعی حس یگانگی به وجود می آید اما باید توجه داشت که نباید بین مردمی که موفق به شرکت در راهپیمایی اربعین شده اند و افرادی که به هر دلیل نتوانستند در این رویداد بزرگ حضور داشته باشند فاصله ایجاد شود و مهم این است که این رخداد باعث ایجاد همدلی و همبستگی بین همه مردم شده و باید آن را حفظ کرده و قدر بدانیم .
البته ممکن است افرادی که در یک مسیر همسفر هستند عقاید و اعتقادات مشترکی با افراد دیگر نداشته باشند که باید بتوانیم افراد را همان طور که هستند بپذیریم و بدانیم که لزومی ندارد همه ما از لحاظ تفکر مشترکاتی داشته باشیم همانطور که افراد تفاوت های فردی بسیاری دارند و بسیار خوب است که همه مردم یکدیگر را پذیرفته و درک کنند.
از دیدگاه روانشناسی ممکن است افراد در اجتماع با یکدیگر اختلاف دید داشته باشند اما این اختلاف دید را به ویژه در رخدادهای مذهبی و ملی می توان پذیرفت که این خود باعث ایجاد آرامش بیشتر در جامعه می شود.
آنچه مهم است این است که محور این اتفاق بزرگ وحدت مردم و عاملی برای نزدیکی کشورهای اسلامی است و این موضوع از منظر روانشناسی اجتماعی، نوعی همبستگی مثبت است و در میان جامعه اسلامی نتایج پرباری دارد.
* روانشناس و مدرس دانشگاه
700
