به گزارش خبرنگار گروه ورزشی ایسکانیوز، پدران ما در رابطه با فوتبال دهه شصت در کنار تمام اقراق هایی که می کنند اما یک کلمه واحد را به زبان می آورند و آن هم عشق به پیراهن بازیکنان آن نسل از فوتبال است.

این روز ها رفتن طارمی از پرسپولیس به یکی از مهم ترین سوژه های فوتبال تبدیل شده است؛در اینکه یک بازیکن حق دارد برای پیشرفت بیشتر به تیم های بهتری نقل مکان کند شکی نیست اما نوع رفتن یک بازیکن هم اهمیت فراوانی دارد؛ همانگونه که می دانید پرسپولیس از دو پنجره نقل انتقالاتی محروم شده است و عمده دلیل این محرومیت مربوط به اشتباهی بود که طارمی در رفت و آمد خود به ترکیه انجام داد، در این بین هواداران تصور می کردند او برای جبران اشتباه خودش هم که شده قراردادش را تمدید کند و دینی که نسبت به پرسپولیس بر گردن دارد را ادا کند اما در کمال تعجب طارمی اولین بازیکنی بود که پرسپولیس را در یکی از بحرانی ترین روز های تاریخش تنها گذاشت و به تیم متمول و البته میانه جدولی قطری نقل مکان کرد و خشم هوادارن را برانگیخت.

برای فوتبال به شدت سنتی ما که بازیکنانش به محض پیوستن به یکی از دو تیم پایتخت عنوان می کنند از کودکی علاقه مند به این تیم بوده اند شاید درکش کمی سخت باشد که در بین اروپایی های به شدت منطقی هم عشق به پیراهن و تعصب تیمی وجود داشته باشد ؛ اما واقعیت این است که در اروپا نمونه های فراوانی از وفاداری به پیراهن دیده می شود و اتفاقا بر خلاف نمونه های داخلی نه در حرف بلکه در عمل ثابت شده است؛ در ادامه تنها به چند نمونه از تعصب واقعی ستاره های فوتبال به باشگاه های خود را ملاحظه می کنید.

یوونتوس یکی از پر ستاره ترین تیم های سری آ بود تا اینکه پس از ماجرای کالچوپولی با حکم کمیته انظباطی به سری بی سقوط کرد؛ ستاره های نامدار این تیم و عکس العمل آن ها نسبت به این موضوع تنها علامت سوال پس از سقوط یووه بود اما بر خلاف انتظارها ستاره های اصلی این تیم که شامل بوفون، ندود، تره زگه، دل پیرو، کامورانزی و کیه لینی می شدند به پیراهن تیم خود وفادار مانده و یووه را حتی در سری بی نیز همراهی کردند تا در نهایت آن ها بار دیگر به سری آ بازگشتند؛ از آن تیم بوفون و کیه لینی همچنان در یوونتوس حضور دارند و در کنار سایر بازیکنان تیمی را ساخته اند که طی سال های گذشته بیشترین قهرمانی را در سری آ به دست آورده و در همین فصل اخیر تا آستانه قهرمانی در چمپیونزلیگ نیز پیش رفتند.

نمونه دیگری از این قبیل اتفاقات مدتی پیش برای اتلتیکومادرید هم به وجود آمد؛ آن ها به دلیل تخلف در به خدمت گرفتن بازیکنان زیر سن قانونی، از خرید بازیکن در دو پنجره نقل و انتقالات محروم شدند آن هم درست زمانی که برخی از ستاره های موفق اتلتیکو از تیم های معتبری پیشنهاد داشتند؛ از بین این ستاره ها گریزمان در آستانه پیوستن به منچستریونایتد قرار داشت، سائول هم پیشنهاد خوبی از رئال مادرید دریافت کرده بود و می توانست با قبول این پیشنهاد عضو یکی از آماده ترین رئال مادرید های تاریخ شود اما به دلیل محرومیت اتلتیکومادرید از نقل انتقالات در نهایت هیچ یک از آن ها اتلتیکومادرید را ترک نکردند تا تعصب خود نسبت به پیراهن این باشگاه را نشان دهند.

اما الکساندرو لوکارلی کاپیتان چهل ساله پارما شاید بارز ترین نمونه از این دست بازیکنان باشد که تعصب خاصی به پیراهن تیم خود یعنی پارما داشت؛ لوکارلی در حالی که پارما به دلیل ورشکستگی به سری دی (لیگ چهار) ایتالیا سقوط کرده بود و مسئولان این تیم حتی توان پرداخت هزینه اتوبوس برای رفت و آمد بازیکنان را نداشتند در این تیم ماند و هر روز با وسیله نقلیه شخصی خود بازیکنان را به محل تمرین می برد تا پارما از هم نپاشد البته این تیم با زحمات او حفظ شد و در حال حاضر هم با کسب 33 امتیاز در رده پنجم سری بی ( دسته دوم ) ایتالیا قرار دارد و با تیم های اول و دوم این رقابت ها به ترتیب پنج و سه امتیاز اختلاف دارد و این احتمال وجود دارد در پایان همین فصل بار دیگر شاهد بازگشت این تیم پرافتخار به سری آ ایتالیا با کاپیتانی لوکارلی باشیم.

در نهایت اما طارمی بازیکنان جالبی است؛ او روزی از پرسپولیس با عنوان همه چیز و عشق دوران کودکی یاد می کرد اما امروز در حالی که خودش موجب محرومیت این تیم شده است بی خداحافظی این تیم را ترک کرد؛ ای کاش طارمی در این یک مورد هم از بازیکنان خارجی الگوبرداری می کرد اما افسوس.

606