همیشه احتمال تصادم کشتی های نفتکش در دریا وجود دارد. شاید بسیاری از شما پرونده ی نفتکش (تروی کانیون) را مورد مداقه قرار داده باشید که به بزرگترین سانحه دریایی معروف است. تصادف کشتی مزبور با صخره های سنگی باعث نشت هزاران تن نفت در دریا گشت که منجر به خسارات غیرقابل جبرانی شد. حادثه ی مزبور نقطه‌ی شروعی بود جهت انعقاد کنوانسیون CLC و ایجاد راهکارهای مراقبتی در راستای جلوگیری از بروز چنین حوادثی.

سوال اینجاست که وقتی نفت نشت نمود و وارد سطح دریا گشت،راه های مقابله یا جمع آوری آن چیست؟

با توجه به اینکه نفت از آب سبک تر است،لذا نفت در سطح آب قرار گرفته و آب به زیر نفت منتقل می شود. این امر در تسهیل امحاء یا جمع آوری نفت نشت شده در سطح دریا بسیار موثر می نماید.(با توجه به وجود راه های جمع آوری آن،نفوذ نفت به اعماق آب ها،فجایع غیر قابل جبران تری را به بار می آورد)

در ابتدای وقوع چنین حوادثی، از هواپیماهای نظامی و بمب باران مناطق آلوده به نفت استفاده می شد تا از طریق سوزاندن این مایع مشتعل، از نفوذ و رسوخ آن در ابعاد گسترده تر جلوگیری به عمل آید. اما با پیشرفت علم و مطرح شدن مباحثی نظیر آلودگی های زیست محیطی ناشی از سوزان نفت در ابعاد گسترده،اخیرا از تکنولوژی جمع آوری آنها استفاده می گردد. به بیان ساده تر تورهای مخصوصی را در سطح دریا میگسترانند که تورهای مزبور خاصیت جذب نفت را در خود دارا هستند و مانند تورهای ماهیگیری به جمع اوری نفت موجود در سطح دریا می پردازند.

جمع آوری نفت به این شیوه از دو مزیت عمده برخوردار است: اول اینکه از آلودگی های زیست محیطی ناشی از سوختن نفت دیگر خبری نیست و دوم اینکه نفت جمع آوری شده را می توان طی فرآیندی در پالایشگاه ها به نفت قابل استفاده بدل کرد اما لازم به ذکر است که علی رغم مزایای پیش گفته،راه کار مزبور بسیار پر هزینه است و بر همین اساس موضوع کنوانسیون CLC ایجاد یک صندوق جهت کمک به از بین بردن و جمع آوری نفت نشت شده و موجود در دریا است که به علل مختلف وارد آب شده است.

نویسنده: هاتف ستاری اسمرود، دانشجوی دکتری حقوق نفت و گاز دانشگاه تهران