نمایش «مرگ قطعی است» به نویسندگی و کارگردانی آیر کلر است. این نمایش که در بخش خارج از صحنه جشنواره تئاتر فجر اجرا شد در واقع تجربه ای تازه برای مخاطب ایرانی بود که به نمایش در سالن های معمول تئاتر عادت کرده و همیشه از روی یک صندلی به رو به رو نگاه کرده و بازی بازیگران در صحنه را رصد کرده است.

در «مرگ قطعی است» بازیگر مرده است، آنچه در گالری عمارت روبرو به عنوان صحنه نمایش وجود دارد دو میز است که در ابتدا یکی پر از ابزار و وسایلی و 36 عدد توت فرنگی است که آن را شبیه به میز عمل جراحی کرده است و در مقابل آن میز دوم در گوشه دیگر گالری است و تنها یک پارچه سفید روی آن پهن شده است.

مخاطب در «مرگ قطعی است» با مرگ به سی و شش شیوه رو به رو می شود، سی و شش توت فرنگی کشته می شوند و دستان خدای صحنه به خون توت فرنگی ها آغشته می شود و او دست هایش را پاک می کند تا قتل بعدی را انجام دهد.

سی و شش توت فرنگی در اندازه های مختلف کشته می شوند و مرگ آنها به دلیل بیماری یا حوادث طبیعی نیست آنها کشته می شوند چون خدای صحنه تصمیم گرفته که توت فرنگی ها نباشند و آنها را به فجیع ترین شکل ممکن تک به تک قتل عام می کند و پس از هر قتل دست هایش را با روپوش سفیدی که مثل یک قصاب به تن دارد پاک می کند.

آنچه در این اجرا بیش از هر چیز خودنمایی می کند خلاقیت در کشتن توت فرنگی هاست، توت فرنگی هایی که به برق وصل می شوند، اعدام، غرق، منفجر می شوند، سوزانده و سمپاشی می شوند.

در این اجرا هیچ دیالوگی وجود ندارد و تماشاگر فقط نظاره گر است که برای توت فرنگی بعدی چه اتفاقی می افتد و این همان زبان جهانی تئاتر است، زبانی که دهانش را باز نمی کند تا حرف بزند بلکه زبانی که به تصویر می کشد تا شنیده شود.

اما چرا میوه توت فرنگی برای کشته شدن انتخاب شده است؛ شاید یکی از دلایل آن جذابیتی است که در ظاهر این میوه وجود دارد و رنگ سرخ آن به کلر در مقام کارگردان و خدای صحنه کمک می کند تا قرمزی خون روی دست هایش را با آن نشان دهد.

از دیگر دلایل استفاده از توت فرنگی شباهت این میوه به قلب انسان است، قلبی که عامل اصلی زنده ماندن هر موجودی است اما در اجرای «مرگ قطعی است» قلب نابود می شود تا زندگی گرفته شود.

سی و ششمین جشنواره تئاتر فجر از 28 دی ماه تا 8 بهمن برگزار می شود.