به گزارش خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز، جشنواره تئاتر فجر در سی و ششمن دوره خود دچار حواشی بسیاری شده است. به عنوان نمونه یکی از داوران جشنواره به دلیل توقیف یک اجرا به نام روز عقیم؛ انصراف می دهد و از داوری این جشنواره کناره گیری می کند. شاید ما نیز می بایست مانند سایرین به نقد آن اجرا و یا به تحلیل روابط این داور با آن اجرا بپردازیم. اما در واقع مشکل اصلی در اینجا نیست. هرچند که انصراف یک داور از جشنواره فجر می تواند بدعتی بسیار نامیمون باشد که در سال های آینده در تئاتر و حتی فیلم شاهد چنین اتفاقاتی باشیم و این هم به نوعی ژست جدید برای انتلکت های سینمایی تبدیل خواهد شد که البته پدیدار شدن چنین واقعه شگرفی متوجه مدیریت ضعیف این دوره از جشنواره می باشد. مدیریتی که نه تنها بر انتخاب داوران ذی صلاح برای داوری نپرداخته است بلکه در انتخاب اولیه آثار نیز دقت لازم را به عمل نیاورده است.

در این دوره از جشنواره بیشتر شاهد هیاهوهای بیهوده بوده ایم تا واقعیات موجود، گویی زندگی در فضای مجازی همه ما را فریفته تانتوانیم در واقعیت زندگی کنیم و به حقایق بنگریم. آثار بی نظیری همچون مفیستو و آبی به رنگ صورتی علی رغم اینکه از سوی اهالی رسانه به عنوان اجراهای خوب معرفی شده اند، مانند آثار دست پندمی این جشنواره مورد استقبال قرار گرفته اند. البته در زمان اجرای این نمایش ها نیز سالن مملو از جمعیت بود اما وقتی برای دیدن اثر پر سرو صدای هملت که توسط یک تیم آلمانی با بلیت و شماره صندلی به تئاتر شهر مراجعه کرده هم نتوانستم از لابه لای جمعیت رد شوم و درب ورودی سالن برسم و ناچار و پس از رایزنی هایی توانستم روز بعد به تماشای این اثر بنشینم که به واقع اثری نامفهوم، پر از اکت های بی مورد و بدون حتی نزدیک شدن به درام بود که در این بین اهالی رسانه را می دیدم که یکی یک از سالن خارج می شوند. اما در کنار به راحتی توانستم به تماشای اثر بی نظیر آبی متمایل به صورتی بنشینم که قطعا یک اثر فاخر در حوزه اجتماعی است و کاملا دینی است. این اثر بر مبنای انسانیت مسائلی را مطرح می کند اما همچنان گدایان نام و نشان به حرف های سیاسی روی نیاورده است و حتی در جایی نیز از امام راحل(ره) مثال می زند و به درستی فضای حضور خان ملک آرا نزد امام را به تصویر می کشد.

تفاوت این آثار با یکدیگر بسیار زیاد است اما یکی پر سر و صدا و به اسم یک نمایشنامه خارجی و دیگری اثری کاملا وطنی است. البته امیدوارم که این آثار در بخش داوری جشنواره مورد بی مهری داوران قرار نگیرند و یا هیئت داوران تا زمان تصمیم گیری برای اعطای جوایز به خاطر انصراف اعضا منحل نشده باشد.

البته در نوع برگزاری و مدیریت اجرایی نیز اشکالات بسیاری وجود دارد که متوجه همه سالن هاست و نمی شود آن را به عملکرد نادرست یک سالن ارجاع داد بلکه این مهم متوجه مدیریت اجرایی جشنواره می باشد و آن هم بهم ریخته گی ورودی سالن هاست، فضای درهم و بدون از شان فرهیخته گاه، هنرمندان، خبرنگاران و مردم عادی است که همچون ورودی صف مترو به یکدیگر در یک جمع مختلط فشار بیاورند تا بلکه بتوانند به داخل سالن بروند و از نمایش جا نمانند و با این حال نیز بازهم دوستانی از این قافله به دلایل متعدد جا می مانند که از جمله آنها فضای در هم تنیده مختلط ورودی سالن ها و کسر شان بودن فشار آوردن برای وردود به سالن هاست که البته برای نمایش ضعیف هملت این مورد بیشتر مشهود بوده است.

به نظر می رسد مسئولین در وزارت ارشاد نیازمند یک بازنگری در انتخاب هیئت انتخاب، هیئت داور و مدیریت اجرایی می باشند و علاوه بر آن به یک بازنگری در سیاستگذاری ها برای تقویت آثاری قابل اتکا در جشنواره می باشند، آثاری که نان شعارهای روشنفکری و سیاسی اش را نخورد، اثری که یک حرف دینی را در بستری کاملا انسانی عنوان کند و بتواند مخاطب را خشنود از سالن خارج کند. کافی است که آقایان به هنرمندان دغدغه مند توجه بیشتری کنند و اگر هم تخصص کافی در این زمینه را ندارند از مشاورین ذی صلاح برای این امر مشورت بگیرند.

503