«دارکوب» شروعی چشمگیر، پایانی بی رمق

دارکوب فیلمی از بهروز شعیبی که در جشنواره سی و ششم در حال اکران است و به زندگی زن و شوهری می پردازد که تحت الشعاع ورود غریبه ای قرار می گیرد، داستانی الهام گرفته از قواعد کلاسیک درام نویسی دارد که اتفاقا همین تمهید به یکی از نقاط قوت فیلم تبدیل شده است.

دارکوب روایت زنی معتاد که در گذشته از شوهرش جدا شده و اکنون بازگشته تا آنچه که معتقد است متعلق به وی بوده، بازپس گیرد.

فیلم شروع گیرایی دارد و تماشاچی از همان ابتدا می فهمد که در ادامه باید منتظر کشمکش میان خانواده روزبه و نیلوفر (با بازی امین حیایی و مهناز افشار) و مهسا (با بازی سارا بهرامی) باشد.

شروعی که به کمک گریم متفاوت سارا بهرامی و موسیقی بهزاد عبدی تماشاچی را با خود همراه می کند. اما در ادامه چیزی که به تصویر کشیده می شود نقاط عطفی است که صرفا برای همراه نگه داشتن تماشاچی با فیلم است؛ مزاحمت های همیشگی مهسا، خشونت های وی، داستانک هایی مربوط به معتادینی که اطرافیان مهسا هستند و...

در واقع داستان می توانست بسیار قوی تر از آنچه که اکنون است پرداخت شده و فیلم تعلیق بیشتری داشتهباشد، اما فیلم در داستان گویی لکنت هایی دارد و سوالاتی را برای تماشاچی باقی می گذارد.

در پایان هم همانطور که انتظار می رود مهسا از حق خود می گذرد و اجازه می دهد که زندگی خانواده روزبه به روال عادی باز گردد.

نکته قابل تامل کارگردانی بهروز شعیبی است، استفاده از دوربین روی دست و جنس کارگردانی تنش داستان را به خوبی به رخ می کشد و از این حیث می توان به شعیبی نمره قابل قبولی داد.

بازی سارا بهرامی نیز کاملا باور پذیر و قابل اعتناست و توانسته به خوبی از پس کار برآید.

سعید کاظمی

501

کد خبر: 903795

وب گردی

وب گردی