خجالت نکش نخستین ساخته رضا مقصودی فیلمنامه نویس سینمای ایران که در اکثر نوشته هایش ردپایی از طنز وجود دارد قصه ای روان و شریف و ساده دارد و البته همانطور که پیش بینی می شد این قصه در یک بستر طنز روایت می شود. سالهاست که سینمای ایران در حوزه فیلم های طنز مشکل جدی دارد و طنز در سینمای ایران معنای جدیدی پیدا کرده که مترادف شده با خنداندن تماشاگر به هر قیمتی و البته با استفاده از شوخی های بعضا غیر اخلاقی و سطح پایین. رضا مقصودی اما در خجالت نکش راه و رسم ساخت فیلم طنز را به دور از هرگونه سقوط و تنزل در حوزه اخلاقیات به مدعیان ساخت فیلم طنز و سازندگان فیلم های طنز آموزش داده. او بدون توهین به قومیت ها و با استفاده از لهجه یکی از مناطق شمالی کشور و با بهره گیری از یک مساله مهم که در جامعه سنتی ما تبدیل به تابو شده و آن بچه دار شدن زوجین در سنین بالااست فیلمی شریف و طنازانه ساخته که به خوبی در یک بستر روایی به پیش می رود و فاقد از هرگونه شعار زدگی ای که بعضا تولیدات تلویزیون ما درگیر آن است مخاطب را با خود همراه می سازد. البته در این مسیر از کمدی موقعیت و ایجاد آن به صورت پیوسته در داستان و فیلمش بهره می گیرد و صد البته که احمد مهرانفر نیز انتخاب مناسبی است که با تیز هوشی ذاتی و تجربه تئاتری اش این کمدی موقعیت را برای تماشاگر به شکل ویژه ای برجسته و ارزشمند می سازد.
داستان در یک روستا می گذرد و یک زوج مسن روستایی که هردو مورد احترام اهالی روستا هستند درگیر بارداری ناخواسته می شوند و از اینجا به بعد گره داستان که خیلی هم خوب و شیرین است موقعیت های متضاد، متناقض و کاملا طنز را می آفریند که سرشار از تعلیق با ضرباهنگ مناسب است و البته در این میان از ظرافت های رضا مقصودی نیز نمی توان به سادگی گذشت که در فیلمنامه و کارگردانی اش به زیبایی برخی برنامه های دولتهای نهم تا یازدهم را با زبان طنز به زیر شلاق انتقاد می گیرد و در این راه چون از المانهای آشنایی برای مخاطبش استفاده می کند به راحتی هدف خود را نیز به مخاطبش منتقل می کند.
فیلم قرار نیست شعار اخلاقی بدهد. قرار نیست بازنده و برنده داشته باشد قرار نیست پایان معلق داشته باشد قرار نیست ابهام داشته باشد و در نهایت قرار نیست که بپیچاند و پیچانده شود. خجالت نکش به اعتقاد من قرار است اوقات فراغت سالم و مناسبی را برای تماشاگران فراهم کند تا فارغ از دغدغه های ریز و درشت حاصل از زندگی در جامعه امروز با شرایطی که همه به آن واقفیم، در سالن سینما بنشیند و از فیلم لذت ببرد و ساعاتی خود و دنیای واقعی پیرامونش را فراموش کند که الحق در این راه موفق هم عمل کرده است.
به نظر می رسد سینمای ایران که اینروزها از هر دستاویزی برای فروش بیشتر فیلمهایش استفاده می کند به فیلم های سالم، شریف و خانوادگی ای اینچنینی نیاز دارد تا بسیاری از خانواده ها که به دلایل کاملا محترم سالهاست ریسک حضور در سالنهای سینما را به جان نمی خرند با آسودگی کامل و بدون خجالت به تماشای خجالت نکش بیایند و این همان نسخه ای است که رضا مقصودی برای جلوگیری از سقوط بیشتر سینمای ایران به دره ابتذال و اخلاقیات برای سینما پیچیده است که تصور میکنم نسخه خوب و شفا بخشی هم باشد.
