باتوجه به سفر اخیر رییس جمهور کشورمان به هند، پیرامون نکات این سفر، مناقشات بین هند و پاکستان و نقش ایران برای کاهش تنش های موجود بین این دو کشور گفت و گویی داشتیم با تقی صادقی رایزن سابق فرهنگی کشورمان در پاکستان که در ادامه می خوانید.

باتوجه به تاکید رهبر معظم انقلاب به ارتباط با کشورهای شرقی سفر روحانی به هند سفری هوشمندانه بود

سفر روحانی در حقیقت در جواب سفر نخست وزیر هند و «باتوجه به اشاره ی رهبر معظم انقلاب که نگاه به شرق و توجه به کشورهایی که سابقه فرهنگی کهنی دارند» انجام شد.

در چینش این سفر نوعی هوشمندی دیده شد که با رفتارهای اخیر هند در ارتباط عمیق این کشور با رژیم صهیونیستی متناسب بود و دارای پیامی درباره نگرانی های جهان اسلام در مورد پیوند هند و رژیم صهیونیستی بود.

این سفر از حیدرآباد شروع شد، این شهر پیوند کهن فرهنگی با ایران دارد و صحبت های روحانی علیه رژیم صهیونیستی در این شهر کاملا با تامل و فکر انجام شد که نکته مثبت قابل ذکر این سفر بود.

صادقی در مورد مراودات تجاری و اقتصادی باهند گفت:

مراودات تجاری و اقتصادی ایران با هند را نمی توان نادیده گرفت اما به دلیل کاهش سطح مراودات در زمینه خرید نفت ایران از سوی هند و مشکلات انتقال پول نفت، شاید نیاز بود تفاهم نامه ها در این موارد با سخت گیری بیشتری امضا می شدند یا این موارد به گونه ای منعکس می شد تا هندی ها متوجه شوند که جمهوری اسلامی ایران این همکاری را به هرقیمتی نمی خواهد.

اشاره رییس جمهور به این مساله که همکاری ایران با هند به هیچ وجه پیام منفی برای هیچ کشوری ندارد از دیگر موارد مثبتی بود که مطرح شد.

صادقی در مورد دو مساله ای که باید طی این سفر مطرح می شد و عنوان نشد افزود:

باتوجه به اینکه رهبر معظم انقلاب بارها در مورد مساله کشمیر سخن گفته اند انتظار می رفت که روحانی با دادن تذکر در کنفرانس مطبوعاتی یا در مذاکرات، از دولت هند می خواست تا به خشونت ها علیه مسلمانان کشمیر پایان دهد زیرا این مساله جزو آرمان های ایران است که از آن غفلت شد.

ایران می توانست اعلام کند در مورد مناقشاتی بین هند و پاکستان می تواند در نقش میانجی قرار گیرد و به دلیل روابط خوبی که بین ایران، هند و پاکستان وجود دارد مطرح کردن این نقش می توانست برای اثرگذاری ایران بر منطقه مفید واقع شود.

روابط بین ایران، هند و پاکستان و راهکار ایران برای میانجی گری بین این دو کشور:

رابطه ایران با هند به نسبت رابطه با پاکستان، مطلوب تر بوده است. ارتباط با پاکستان قطعا مزیت هایی برای ما داشته است و به دلیل ارتباط ایدئولوژیک و همسایگی با این کشور تحولات این دو بر یکدیگر اثر گذار است اما حجم و نوع روابط ما با پاکستان موازنه ای ندارد.

همانطور که رابطه ایران با هند نباید برای پاکستان پیام منفی داشته باشد این رابطه با پاکستان نیز نباید برای هند در بر دارنده پیامدهای منفی باشد. درمورد مشترکات آرمانی و راهبردی، مثل موضوع کشمیر، ایران می تواند برای دفاع از مسلمانان با در نظر گرفتن مواضع مستقل خود درکنار پاکستانی ها قرار گیرد زیرا ما با هند منازعه سرزمینی در مورد کشمیرنداریم این در حالی است که پاکستان این منازعات را دارد.

نکته بعدی این است که ایران باید در عمل نشان دهد که موضع وی درمورد این دو کشور تحریک آمیز نیست. مثلا موضوع چابهار سوء تفاهم هایی را در پاکستان ایجاد کرد و هندی ها با تبلیغاتی که انجام دادند خواستند که از این مساله بهره برداری سیاسی کنند که ایران نتوانست به خوبی این مساله را خنثی کند.

شاید راهکار برطرف کردن این موضوع این است که ما در این موضوع مشارکت خود را نشان داده و بحث های خواهر خواندگی که سفارت ما در اسلام آباد مطرح کرده است را بیشتر مورد توجه قرار دهیم.

در موضوع میانجی گری ایران بین هند و پاکستان باید مناقشات این دو کشور از هم تفکیک گردد.

در مورد کشمیر، ایران باید با حفظ استقلال خود تعبیر رهبر انقلاب را که فرمودند "ایران باید انزجار خود را از ظلمی که به مردم کشمیر می شود اعلام کند" نشان دهد و در کنار سایر بخش های ارتباطی که با هند دارد به آن ها بفهماند که درمورد موضوع کشمیر با حفظ ارتباطی که با پاکستان دارد، از نفوذ و قدرت خود برای کاهش تنش ها و ظلم ها تا رسیدن به یک راه حل درست می کوشد.

راه حل درست هم همان چیزی است که در سازمان ملل پیش بینی شده و تعیین راه حل به مردم کشمیر واگذار شده است.

دوکشور هند و پاکستان به علت تنش های موجود شاید نتوانند به نتیجه برسند و در این بین ایران با اعتماد سازی که حاصل شده می تواند به این مساله ورود کرده و با کاهش تنش مرحمی باشد بر آلام این مردم.

مزیت ارتباط با شرق و همسایگان ما زیاد است و این مساله نباید فدای زیاده خواهی های غربی ها شود. ایران نباید دائما خود را زیر علامت سوال غربی ها قرار دهد.

مسیر ایجابی ما ارتباط با کشورهای دوست، همسایه و آنهایی است که ارتباط آرمانی و نزدیک تری با ما دارند است.

ما باید بسترهایی برای معرفی به این کشورها ایجاد کنیم مثلا پاکستان کشور دوست و برادر ماست و درمورد آن باید نگاه واقعی و مثبت ایجاد شود.

ایران باید از تکیه به صرفا دیپلماسی رسمی بپرهیزد و راه را برای NGO ها و بخش های غیر دولتی تسهیل کند و دیپلماسی رسمی باید به خدمت دیپلماسی عمومی و مردمی بیاید تا مسیر را هموار کند.