به گزارش ایسکانیوز به نقل از روابط عمومی سپهر سوره هنر،حسین علیشاپور در بیست و نهمین محفل شعرخوانی «اتفاق ترانه» که شب گذشته-شنبه 5 اسفند- در سالن مهر حوزه هنری برگزارشد، اظهار کرد: خوشحالم که در محفل «اتفاق ترانه» شاهد گردهمایی موسیقی و کلام هستم. از آقای سلمانی شاعر گرانقدر که دعوت من را برای حضور در این مراسم پذیرفتند و همه آن ها که در ساخت آلبوم «چقدر ز خویش دورم...» همراه ما بودند، تشکر می کنم.

وی در پایان تغییر و تحولات مدیریتی را علت دیر منتشر شدن آلبوم خود عنوان کرد. عبدالجبار کاکایی، علی اکبر رائفی پور، عباس محمدی، احسان عبایی، اشکان کمان گری، سروش بخشش، مرتضی خاکپور، محمد باقر زینالی، برای رونمایی از آلبوم «چقدر ز خویش دورم...» به روی سن رفتند.

در ادامه مراسم مژگان مطهری به خواندن چند کاریکلماتور پرداخت و مامان پری هم یک شعر کودکانه را درباره بهار و نوشدن سال خواند.

در پایان حسین علیشاپور و احسان عبایی با نوازندگی تار دو قطعه را اجرا کردند.

محفل شعرخوانی و موسیقی «اتفاق ترانه» شنبه های اول هر ماه در حوزه هنری برگزار می شود.

و از آلبوم «چقدر ز خویش دورم...» با آوازخوانی حسین علیشاپور رونمایی شد.

عبدالجبار کاکایی شاعر و ترانه سرای برجسته طبق روال محفل «اتفاق ترانه» با اشاره به کاربرد دو واژه «پوپک» و «پیچک» در اشعار شاعرانی که به شعرخوانی پرداختند، بیان کرد: در نقد ادبی امروز جامعه شناسی از فلسفه جدا شده است. در عصری که پوپک یا هدهد در نظام زندگی شهری شاعران به سادگی قابل رویت نیست، عمدتا واژگانی به خدمت گرفته می شوند که در جامعه شهری وجود دارند. درست به همین دلیل پنجره، جاده و دیوار به ادبیات راه یافته اند و گاه استعاره از مفاهیمی دیگر نیز دارند.

وی افزود: در این شرایط گاهی شاعران عامدانه از نظام واژگانی مرسوم در فضای شهری فاصله می گیرند که نوعی واپس گرایی است. اما توصیه من به شاعران این است که کلمات را چشم بسته به استخدام نگیرند.

کاکایی در مبحثی دیگر به اهمیت شاعر بودن برای ترانه سرایی اشاره و خاطر نشان کرد: ترانه سرایان باید لزوما شاعر باشند اما یک شاعر لزوما ترانه سرا نیست. شاعر زبان متعارف را به ادبیات نزدیک می کند و ترانه سرا باید بتواند خود را در خدمت موسیقی قرار دهد. آهنگساز نیز در هر فراز از موسیقی حرفی برای گفتن دارد.

503