به گزارش ایسکانیوز، مانی باغبانی کارگردان فیلم سینمایی «خرگیوش» در ارتباط با این فیلم سینمایی و تعاریف متفاوت آن از مسائل گفت: وقتی غرب به سرزمین ما وارد شد،آنطور که اصالت خود را داشت برای ما تعریف نداشت و باز تعریف شد. به طور مثال جشنواره فجرکه هیأت انتخاب دارد واگر این هیأت انتخاب با کسی لج باشد فیلمش را کنار می گذارد و ما این موضوع را میبینیم. ما تنها جشنواره ای هستیم که خودمانیم و جوایز تخصصی هم می دهیم، مثلا هفت داور جایزه بهترین فیلمبرداری می دهند. متافیزیک غرب وقتی به سرزمین ما آمد، تحت تاثیر سانسور شکل خودرا عوض کرد و دچار دگردیسی هایی شده است. با اینکه بعضی اوقات مثبت هم بوده، ولی تغییر کرده است.

باغبانی در پاسخ به سوال یکی از حضارمبنی براینکه آیا قضاوت کردن در جامعه ما کار درستی است یا خیر گفت: به عنوان یک انسان که در معرض خیلی از قضاوت ها قرارگرفتم یا خودم هم دچارش شده ام باید بگویم که ما در فیلم هم به این مسئله اشاره کردیم که کلا قضاوت می کنیم و این سلامت ماست که در لحظه چیزی را می بینیم و آن راقضاوت میکنیم، از جایی به بعد این قضاوت خطرناک می شود که تبدیل به یک رفتار شود، یعنی به یک فعل تبدیل شود که در جامعه ما زیاد اتفاق می افتد.

وی افزود: یکی از دلایلی که من می توانم راجع به آن توضیح دهم همین قضیه سانسور است، از روزی که پدر من(پدر خیلی از افراد) به من گفت که جلوی کسی از مسائل خانه چیزی نگو همان موقع سنگ بناها آغاز می شود. ما زمانی که خودشیفته باقی می مانیم و بین خودشیفتگی خودمان و واقعیت نمی توانیم پلی بزنیم، آدم ها یا در حلقه ما یا بیرون از حلقه ما هستند، ‌آن زمان است که این قضاوت ها شروع می شود. اما به محض اینکه فرد بالغ می شود وبین خودشیفتگی خود و واقعیت می تواند پلی بزند دیگر نگاهش به انسان به مصابح انسان است، یعنی اول خودش را درجایگاه آن فرد قرار می دهد و در نتیجه این قضاوت سطحی خود به خود کنار می رود.

نویسنده «مادر قلب اتمی» در ادامه ادامه داد: به طور مثال من در فیلم هم با رانندگی به این مسئله اشاره کردم، رانندگی در تهران مانند این است که انگار ماشین های بغلی وجود ندارند و همین باعث می شود که در رفتارهای اجتماعی، ما قضاوت ها را به طور منفی داشته باشیم یعنی فرد خودشیفته قضاوتی که در ارتباط با شخصی دارد را به فرد خودشیفته دیگر ابلاغ می کند و آن دونفر نسبت به شخص سوم وارد اقدام یا رفتار می شوند که این بخش برای من یا برای همه ما ناخوش آیند است.

کارگردان «خرگیوش»در ارتباط با سانسور در ایران خاطرنشان کرد: برای من بزرگترین دلیل، سانسوری است که بعد از انقلاب به راه افتاد، من نمی توانم به آن سانسور بی تفاوت باشم. وقتی سیستم جدیدی می آید باید خود را بنا کند اما از آنطرف اگر کیبوردی به من دهند که حذف سانسور داشته باشد من همین الان اقدام به این کار نخواهم کرد چون باز همین بی نظمی که در وضعیت سانسوراست منتقل می شود به وضعیت بدون سانسور. ولی در این شکی ندارم که ما به عنوان یک فیلمساز که کار روایی می کنیم و این روایت ما دچار سانسور می شود، به زودی باید بابزرگترها و حد و حدود آن صحبت کنیم. یکی از اتفاقاتی که در ارتباط با حجاب در جامعه و سینما افتاده است همین است، حجاب زمانی معنا می دهد که شما در خانه آن را نداری و در بیرون داری و این مسئله را افراد خانواده حس می کنند. در سینمای ایران همچنین دیالیکتیکی وجود ندارد و زن در داخل خانه حجاب دارد و در بیرون خانه هم حجاب دارد و این یک معنازدایی در مسئله حجاب است و این مسئله باعث شده حجاب در جامعه چنین وضعی پیدا کند. بیشتر بحران های ما از سانسور است وضررهای زیادی هم در پیش دارد.

باغبانی در پاسخ به سوال یکی از مخاطبان مبنی بر اینکه پس از قضاوت، هر انسانی اَکت خاصی نسبت به آن‌موضوع نشان می دهد و نمی شود گفت که غیر از این است توضیح داد:آن بخشی که می‌گویید ممکن است حس منفی را به فرد منتقل کنید آن هم حق شماست. این مسئولیت اجتماعی شماست که تازمانی که چیزی را نمی دانید در حوزه روابط انسانی وارد نشوید و ما این مسولیت را از زمان مدرسه و خانواده باید یادمی گرفتیم.

یکی از حضار در ادامه این نشست دلیل پراکندگی موضوعات این فیلم و دلیل حس های پنهان بین بازیگران را پرسید و باغبانی در پاسخ توضیح داد: در پاسخ به سوال باید بگویم شاید بخشی از آن مربوط به سطح دانش من است و بخشی از آن به سانسور مربوط است، همچنین من در برخی از مسائل میخواستم به واقعیت وابسته شوم که در زندگی واقعی هم این پراکندگی را مشاهده میکنیم. دلم میخواست این پرش ها وجود نداشت ولی مجبور بودم.

کارگردان این اثر در پاسخ به سوال یکی از افراد حاضر درخصوص یکپارچه نبودن این فیلم گفت: ناراحتم که این اختلال برای شما به وجود می آید. در سینمای معاصر نسبت به سینمای گذشته تغییراتی به وجود آمده است.

باغبانی در ارتباط با مضمون کلی فیلم «خرگیوش»که به نظر یکی از حضار مبنی بر بی مضمون بودن فیلم بود توضیح داد: این پیش فرض که هر موضوعی می خواهد به ما چیزی را بفهماند و در نتیجه اگر من نفهمم که چه چیزی را به من می‌ گوید پس مشکل از آن طرف است را باید حل کنیم. چون همان مقدار که من می توانم برای شما معنا تولید کنم به همان مقدار هم می توانم بی معنایی تولید کنم. شما تازمانی که معناها را نشناسید نمی توانید بی معنایی تولید کنید واین ها باهم رابطه دارند. دنبال این هم نبودم که کسی با فیلمم ارتباط برقرار نکند و شاید این به خاطر همان پیش فرض اولیه ای است که شما در ارتباط با یک فیلم‌دارید و با آن پیش فرض فیلم را می بینید. فکر می کنم بعضی از فیلم ها راباید به گونه ای دیگر دید و خودت برای خودت معنا پیدا کنی. خیلی از مشکلات سینمای ما که خیلی ها به آن معترضند که چرا بعضی از آنها خوب می فروشد، این است که آنها تمام بسته های معنایی لازم را به تماشاچی می دهند و این به نظر من می تواند خائنانه هم باشد. من از معنی عامدانه فرار کردم. اگر می خواستم آن سه نفر را همانطور که می‌خواستم نمایش دهم پروانه ساخت نمی‌توانستم بگیرم.

حبیب اسماعیلی در ادامه این نشست توضیحاتی را ارائه داد و گفت: این فیلم اولین فیلمنامه من نیست که آن را ساخته ام، وقتی فیلمنامه آقای باغبانی را خواندیم و درخواست پروانه ساخت دادیم با مشکلاتی روبرو‌بودیم و ۶-۷ماه در صف دریافت پروانه ساخت بودیم که در آخر با پادرمیانی و قول و تعهد فیلم پروانه ساخت گرفت. می توانستم به عنوان پخش کننده و تهیه کننده به سراغ فیلم های کمدی رایج بروم ولی احساس کردم باید ریسک کنیم. موضوع فیلم در لب مرز بود و نمی توانستیم موضوع خاصی را ادامه دهیم. خیلی از نسل جوان فیلم را دوست داشتند و کمتر فیلم طنزی است که بتوان رو در رو آن را نقد کرد و راجع به آن فکر کرد.

مانی باغبانی درخصوص اندیشه این فیلم، خاطر نشان کرد: کمدی ها وابسته به اندیشه مخاطبان است و‌من نمی توانم بگویم این تعداد افکار پشت این فیلم وجود داشتند. از روز اول که متوجه شدم داستانی را که میخواهم نمی توانم بیان کنم از روی خشم خودم را بی معنا کردم. فیلمنامه سال ۹۳ نوشته شد، فیلمبرداری سال ۹۵انجام شد و‌فیلم سال ۹۷اکران شد.به جرئت می توانم بگویم من در سال ۹۳،۹۵و ۹۷سه مدل متفاوت فکر می کردم.آن چیزی که شما باید از متن دریافت کنید به خودتان‌ بستگی دارد. اگر در حال حاضر بخواهم فیلم بسازم شبیه خرگیوش نمی سازم.تجربه رفت و آمدهای به ارشاد برای دریافت پروانه ساخت من راکمی نسبت به ساخت آن بی انگیزه کرده بود.

503