ابراهیم اسماعیلی در گفت و گو با خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز درباره مناسبت شب قدر در شعر فارسی، اظهار کرد: اشعار مناسبتی از آثار ابواسحاق کسائی مروزی شاعر قرن چهارم آغاز می شود زیرا در گذشته که رونق رسانه ها مثل امروز نبود شاعران شیعی از شعر به عنوان یک رسانه برای بیان و انتشار اندیشه های دینی، استفاده می کنند.
وی افزود: سرایش شعر مذهبی با پیوندهای ایرانی اسلامی در مکتب تشیع رنگ دیگری در تاریخ این سرزمین به خود گرفته است و این پیوند سرآغازاتفاقات تاثیرگذاری در شعر فارسی شد به طوری که بی تردید و فارغ از هر تعصبی بخش هایی از ادبیات در حوزه دین، عقاید مذهبی و آئینی شکل گرفته است.
این شاعر و منتقد اظهار کرد: شعر مذهبی به بهترین شکل توسط شاعران برجسته فارسی که عموما در راس مذهب شیعه قرار داشتند سروده شده است.
وی با بیان اینکه شعر فارسی در بیان اندیشه های دینی تاثیرگذار بوده، بیان کرد: مذهب در گونه های مختلف ادبی و هنری در طول تاریخ متبلور شده است زیرا زمانی که یک اثر در ژانرهای مختلف هنری و در بستر اعتقادی به مخاطب عرضه می شود، تاثیرگذار خواهد بود.
اسماعیلی درباره تفاوت دوران های مختلف تاریخی در شعر دینی گفت: در تاریخ ادبیات کشور، دوره هایی نسبت به دین، مناسبت های بیشتری وجود داشت و اشعار بیشتری از آن دوران سروده شده است. البته بخشی این سروده ها به نقش حمایتی حکومت ها در ثبت و ضبط آثار باز می گردد که توانسته اند در رواج شعر دینی در طول تاریخ موثر باشند.
وی با تاکید بر نقش پر رنگ حاکمان تاریخی در گسترش شعر دینی اظهار کرد: حکومت ها در ماندگاری آثار قدما بسیار تاثیرگذار بوده اند زیرا در دوره هایی آنان به دلایل سیاسی و اعتقادی سر عناد با دین را داشتند و بسیاری از اشعار مذهبی به گونه ای مخفیفانه سروده می شد و گاها به صورت ناقص و یا اصلا به دوره های بعدی راه نمی یافت.
شاعر مجموعه شعر «از عشق تا عشق»، خاطرنشان کرد: شعر دینی به طور کل بسیار مفصل تر از مبحث شب قدر است زیرا شعر دینی در ادبیات فارسی در بسیاری از ادوار به صورت نمادین و استعاری به مفاهیم مذهبی پرداخته است.
وی ادامه داد: در آثار بسیاری از شاعران فارسی با شعر دینی مواجه هستیم البته در دوره ای شعر دینی در آثار حافظ برجسته تر است و در شعر برخی از شعرا اشاره وار و برخی چون مولانا مفصل تر به این مبحث پرداخته شده است و می توان گفت تقریبا شب قدر در آثار اکثر شاعران نامدار ادبیات فارسی نمود دارد.
502
