به گزارش گروه بین الملل ایسکانیوز، دونالد ترامپ رییس جمهوری آمریکا و کیم جونگ اون رهبر کره شمالی بعد از نشست دوجانبه در سنگاپور سند مشترکی را امضا نمودند که کره شمالی در صورت تضمین امنیتی از سوی آمریکا متعهد به خلع سلاح هسته ای شد. برای بررسی آینده و نقش کشورها در این دیدار خبرنگار گروه بین الملل ایسکانیوز گفت وگویی را با پیرمحمد ملازهی کارشناس امور شبه جزیره کره ترتیب داده است که در ادامه می خوانید.

به نظر شما چه پروسه ای طی شد تا رهبر کره شمالی راضی به انجام این مذاکرات شود؟

جرقه مذاکرات بین کره شمالی و آمریکا، از جایی زده شد که کیم جونگ اون رهبر کره شمالی به چین سفر کرد و شی جین پینگ رییس جمهوری چین طی مذاکراتی اون را تشویق به گفت وگو با آمریکا نمود.

از طرفی آمریکایی ها در مورد تحریم هایی که سازمان ملل بر پیونگ یانگ وضع کرده بود، به چین فشار می آوردندکه این امر باعث شد تا چین در جهت رخ دادن این اتفاق تلاش کند.

مشوق اصلی اون برای نشستن پای میز مذاکره اطمینانی بود که چینی ها مبنی بر حفظ نظام و تضمین امنیتی کره شمالی به او دادند.

در واقع چین مذاکراتی را در پشت پرده با آمریکایی ها انجام داد و فضا را برای مذاکرات اون و ترامپ باز کرد.

از طرف دیگر هر دو طرف به این مذاکرات احتیاج دارند حتی اگر این نشست نتیجه خاصی را نیز در بر نداشته باشد.

آمریکایی ها از درون با مسائل داخلی، مشکلات با اتحادیه اروپا و مساله برجام رو به رو هستند که برگزاری این مذاکرات می تواند از لحاظ تبلیغاتی به ترامپ کمک کند.

آیا ممکن است ترامپ در این مذاکرات نیز مانند برجام عمل کند؟

ترامپ روی هیچ کدام از مواضع خود ایستادگی نمی کند بنابراین این روحیه روی تصمیم گیری های او نیز بی تاثیر نیست. همانطور که در مورد مساله کره شمالی شاهد این بودیم که وی رکورد اتخاذ 3 تصمیم متفاوت و سرنوشت ساز را در یک روز دارد، اما چیزی که برجام را از این مساله متمایز می کند، موضع چین و روسیه است.

باتوجه به این که کره شمالی از حمایت های پشت پرده این دو کشور برخوردار است، آمریکایی ها نمی توانند به همه آنچه که می خواهند برسند و این تفاوت می تواند تا حدی ترامپ را برای حرکت در جهت خواسته های خود محدود کند.

در این شرایط پیونگ یانگ از واشنگتن امتیازاتی را خواهد گرفت و متقابلا امتیازاتی را هم خواهد داد.

از دید کره شمالی مهم ترین مساله تضمین امنیتی و حفظ تکنولوژی موشکی و هسته ای است که در مقابل خواست آمریکا نیز خلع سلاح هسته ای این کشور را دارد. حال با توجه به فاصله این دو دیدگاه، همانطور که قبلا هم مطرح شده بود رسیدن به یک نقطه نظر مشترک نیازمند مذاکرات بیشتری است.

از نظر کره شمالی مساله حضور نظامی آمریکا و تمرکز سلاح هسته ای در شبه جزیره وجود دارد و آمریکایی ها نیز باید در نهایت امتیازاتی را هرچند خارج از توقعات "اون" به کره شمالی بدهند.

تنها امکانی که ترامپ را پای میز مذاکره آورد، مساله از بین بردن کامل قدرت هسته ای کره است که در صورت وقوع، سرنوشت کره همانند عراق و لیبی خواهد شد و آمریکا به راحتی می تواند به این کشور حمله کند.

نقش چین در این مذاکرات به چه صورت بوده است؟

هیچ تضمینی در مورد پایبند بودن آمریکایی ها به این تفاهم نامه وجود ندارد و حتی ممکن است با تغییر رییس جمهور این کشور همه چیز ملقی شود، بنابراین نقش چین در مذاکرات بسیار چشم گیر است؛ به گونه ای که شاید بتوان گفت پیونگ یانگ به اتکای پکن وارد این مذاکرات شد.

بنابراین ممکن است چینی ها کره شمالی را زیر چتر حمایتی خود بگیرند همانطور که کره جنوبی تحت حمایت آمریکا است.

در نهایت نقش چینی ها در این معامله مهم است و آمریکایی ها هم مجبورند که این نقش را بپذیرند.

آیا با وجود پررنگ شدن نقش چین در شبه جزیره این امکان وجود دارد که ژاپن نیز دچار تشویش گردد؟

در صورت ادغام قدرت هایی مانند تکنولوژی کره جنوبی با نظام متمرکز قدرتمند سلاح هسته ای، شبه جزیره کره، به رقیب قدرتمندی برای ژاپن یا حتی برای چین و روسیه تبدیل خواهد شد.

مساله قابل توجه این است که در صورت وجود توافق و سرمایه گذاری ژاپن، آمریکا و کره جنوبی در پیونگ یانگ با برداشته شدن فاصله توسعه بین شمال و جنوب در بلند مدت کره شمالی در ساختار قدرت جنوب حل خواهد شد. بنابراین نگاه بلند مدت سئول بر تغییر ساختار جامعه همسایه شمالی خود است، از طرفی دیگر افکار عمومی کره شمالی به گونه ای شکل داده شده که خانواده کیم دارای یک نوع تقدس هستند و شکستن این دیدگاه نیز کار ساده ای نخواهد بود.

فرق بین خلع سلاح هسته ای با از بین بردن برنامه هسته ای در چیست؟

چیزی که کره شمالی مطرح کرده این است که ما سلاح های هسته ای موجود را از بین خواهیم برد اما امکانات هسته ای باقی خواهند ماند این یعنی خلع سلاح هسته ای.

اما خواسنه آمریکا، از بین بردن تمام برنامه هسته ای است که تفاوت جدی را با خواسته شمال دارد. در واقع آن ها می خواهند با برقراری نظارتی قوی روی برنامه های کره شمالی، جلوی هرگونه اقدام در زمینه هسته ای را بگیرند.

از طرفی پیونگ یانگ خواهان برقراری موازنه بین خود و جنوب است زیرا کره جنوبی با در اختیار داشتن تکنولوژی هسته ای می تواند در صورت خواست خود به این قدرت نیز به راحتی دست یابد.

در واقع شکل "برابر" مد نظر کره شمالی است اما "نابرابری" و "برتری آمریکا و کره جنوبی" مد نظر واشنگتن است. بنابر این کره شمالی هیچ گاه زیربار توقف برنامه های هسته ای خود نخواهد رفت زیرا این تشکیلات است که می تواند حفظ این نظام را تضمین کند.