به گزارش ایسکانیوز، اس‌تی‌اس-71 (STS-71)، یکی از ماموریت‌های برنامه شاتل‌های فضایی بود که در تاریخ 27 ژوئن سال 1995 از "پایگاه فضایی کندی" (KSC) به مقصد ایستگاه فضایی "میر" (Mir) پرتاب شد. این ماموریت توسط "شاتل فضایی آتلانتیس" (Space Shuttle Atlantis) صورت گرفت و بخشی از برنامه "شاتل–میر" بود که به صورت مشترک توسط روسیه و آمریکا انجام شد.

ایستگاه فضایی میر یا ایستگاه مداری میر، ایستگاه مدارگرد روسیه و نخستین ایستگاه پژوهشی بشری در فضا بود که انسان مدت طولانی در آن سکونت داشت.

اس‌تی‌اس-71، سومین ماموریت برنامه شاتل–میر و نخستین شاتل فضایی بود که به ایستگاه فضایی میر پیوست. این شاتل، هفت فضانورد سرنشین خود از جمله "آناتولی سولوویف" (Anatoly Solovyev) و "نیکولای بودارین" (Nikolai Budarin) را به ایستگاه فضایی رساند و " نورمن تاگارد" (Norman Thagard)، فضانورد آمریکایی را بازگرداند.

ماموریت اس‌تی‌اس-71، در هفت جولای سال 1995 با شاتل آتلانتیس و به همراه هشت سرنشین خود، به زمین بازگشت. اس‌تی‌اس-71، نخستین ماموریت از هفت ماموریت مستقیم به ایستگاه فضایی میر بود که با شاتل آتلانتیس صورت گرفت.

ماموریت اس‌تی‌اس-71، 9 روز به طول انجامید و توانست مسافت 6.600.000 کیلومتر را طی کند. این ماموریت، یک آزمایشگاه فضایی و تجهیزات لازم برای ایستگاه فضایی میر را با خود حمل می‌کرد. سرنشینان اس‌تی‌اس-71 و ایستگاه فضایی با همکاری یکدیگر و با استفاده از آزمایشگاه فضایی توانستند بررسی‌های علمی گوناگونی را در مدار زمین انجام دهند.

گفتنی است،ایستگاه فضایی میر یا ایستگاه مداری میر (به روسی: Мир орбитальная станция) یک ایستگاه مدارگرد شوروی و بعد از آن روسیه بود. میر نخستین ایستگاه پژوهشی بشری در فضا بود که انسان به‌طور درازمدت در آن سکونت داشت. ساخت این ایستگاه مداری در سال ۱۹۸۶ آغاز شد و پس از تکمیل تدریجی در طی مدت ده سال، تبدیل به بزرگترین سازه فضایی ساخت بشر شد و این رکورد را تا سال ۲۰۰۱ حفظ کرد. ایستگاه میر جایگاهی برای انجام مطالعات علمی در زمینه‌های گوناگون بود که از میان آن‌ها می‌توان به زیست شناسی، فیزیک، ستاره‌شناسی و هواشناسی اشاره کرد. تکنولوژی‌هایی که با کمک ایستگاه میر توسعه یافتند امکان زندگی دائم انسان در فضا را فراهم کردند.

رکورد طولانی‌ترین اقامت پیوسته انسان در فضا توسط والری پلیاکوف پزشک و کیهان‌نورد روسی در ایستگاه میر شکسته شد و تا به امروز پابرجا است.

علاوه بر فضانوردان شوروی سابق و روسیه، فضانوردان ۱۲ کشور دیگر از طریق برنامه‌های بین‌المللی همکاری فضایی مانند اینترکاسموس،یورومیر و میر-شاتل فرصت پرواز، زندگی و پژوهش در ایستگاه میر را یافتند. فضاپیماهای سایوز و پروگرس به ترتیب ابزار اصلی انتقال فضانورد و بار به ایستگاه بودند. طی برنامه میر-شاتل، از فضاپیماهای شاتل آمریکا نیز برای حمل فضانورد و بار به ایستگاه استفاده شد.

204