به گزارش گروه بین الملل ایسکانیوز، بخش اعظم آموزش عالی سوریه در جنگ از بین رفته است. دانشگاه هایی که در حال شکوفایی بودند، استادان، دانشجویان و تسهیلات خود را درخشونت ها از دست داده اند و همین امر باعث شد که 5 میلیون نفر مجبور به ترک این کشور شوند.

در حال حاضر در سراسر این منطقه و فراتر از آن، بسیاری از پناهندگان قادر به ادامه تحصیل و دست یافتن به دانشگاه های محلی نیستند.

«بن وبستر» در سال 2015 از سوی سازمان بین المللی مهاجرت (IOM) در یک اردوگاه پناهندگی اردن کار می کرد. وی در آن زمان به این فکر افتاد که دانشگاه ها و دانشجویان را از طریق دوره های آنلاین و آموزش شخصی گردهم آورد.

نتیجه این ایده پروژه Jamiya بود که ماه ژوئیه گذشته در اولین دوره خود اجرا شد، (توسط دانشگاهیان سوری آموزش دیده) برای پناهندگان سوری در اردن، عمان و اردوگاه زعتری برگزار شد.
البته، مقدمه ای در مورد کاربردی IT، توسط دانشگاه گوتنبرگ در سوئد آموزش داده شد که طی آن 29 دانشجو علاوه بر شرکت در دوره آنلاین به مربیان و معلمان محل تحصیل خود دسترسی پیدا کردند.

پروژه «جامعه» در حال حاضر توسط بنیاد باز جامعه، بنیاد اسفاری و شهردارهای خصوصی تأمین می شود و در حال توسعه یک برنامه پایه ای است که تلاش می کند تا سیستم عامل های اجتماعی را در حوزه های مختلف ادغام کند.

پناهندگان نیز که از این خدمات استفاده نموده اند، اعلام کردند که این پروژه دانشگاه را (در شرایط تبعید اجباری )در اختیار آن ها قرار داده است.

وبستر که به نوعی ایده پرداز این پروژه بوده اعلام کرده زمانی که ایده این پروژه در ذهن وی زده شد یکی از چالش های بزرگ، دسترسی به آموزش و پرورش و به ویژه دسترسی به آموزش عالی بود.

آخرین گزارش ها حاکی از این بود که در که سال 2015 تا 100 هزار نفر از مردم سوریه قادر به دسترسی به تحصیلات عالیه نبودند و چندین هزار دانشگاه علمی سوریه فعالیت خود را قطع کردند.

بنیانگذار این پروژه معتقد است که با استفاده از فنآوری می توان با تاکید بر عرضه و تقاضا از ظرفیت پنهان دانشگاهیان سوری برای ارائه راه حلی در جهت کاستن مشکلات تحصیلی دانشجویان استفاده کرد. در واقع فناوری می تواند شکاف به وجود آمده میان دانشجو و محل تحصیل را از بین ببرد.

در بحرانی مانند سوریه، کل جامعه دانشگاهی آواره شده و این مشکل تنها شامل دانشجویان نمی شود. در واقع آن ها حمایت های زیربنایی و نهادی خود را از دست داده اند. حال با چنین شرایطی موسسات آموزش عالی و زیر ساخت های آن ها در سوریه باید چگونه جایگزین شوند. این سوال مساله مطرحی بوده که این پروژه سعی در پاسخ دهی به آن داشت.

طبق آمارهای به دست آمده قبل از وقوع بحران سوریه باید حدود 26 درصد از افرادی که از دبیرستان فارغ التحصیل شدند به دانشگاه می رفتند و نسبت متوسط جامعه پناهندگان در سراسر جهان که به دانشگاه می روند 1 درصد است و این یک اختلاف بزرگ است. سوریه احتمالا اولین کشوری است که با چنین فقدانی روبرو است.

این مساله تنها مشکل سوریه نیست بلکه مردم زیادی وجود دارند که برای دسترسی به تحصیلات در سراسر دنیا با سختی مواجه هستند. قطعا به دلایل مختلفی چون وجود بحران ها، تغییرات آب و هوایی و در آمدهای کم عده زیادی در سراسر دنیا مجبور به ترک محل زندگی خود خواهند شد و مساله تحصیلات آن ها بسیار مهم می باشد.

مسئولان این پروژه طی گفت وگو با افرادی که در آموزش آنلاین فعالیت می کردند و همچنین دانشگاهیان سوری تصمیم به انجام این طرح گرفته اند.

با برگزاری یک نظر سنجی آنلاین بین پناهندگان سوری حدود 680 پاسخ مثبت در مورد این پروژه دریافت شد که رشته های آی تی و کامپیوتر بیشترین استقبال را داشتند.

همچنین با وجود این که برخی نسبت به آموزش های آنلاین اطمینان ندارند، در مورد پناهجویان وضع فرق می کرد و دریافت گواهی معتبر در شرایطی که خود وضعیت معتبری ندارند بسیار ارزشمند خواهد بود.

یک تیم کوچک از دانشگاهیان سوری با دانشگاه اروپایی گوتنبرگ کار می کرد تا این دوره را توسعه دهد.

در طول این دوره ها از شبکه های اجتماعی استفاده شده است که یکی از کارآمدترین روش ها برای برقراری ارتباط با دانش آموزان از طریق WhatsApp بوده است.

در این سیستم دانشجویان به طور مستقیم با استادان خود در ارتباط هستند و از طریق یک پلتفرم که قبلا با آن آشنا شده اند، پیشرفت می کنند. چیزی که اکنون مهم است پیدا کردن جنبه های خاص آموزش و درک محتواست که از طریق آنلاین یا نرم افزارهایی مانند WhatsApp انجام شود.

این پروژه نیاز به تخصیص منابع مالی و صرف هزینه های بیشتر دارد. چشم انداز نهایی آن این است که دانشگاهی را طراحی کرده و آن را به جوامع مورد نیاز منتقل کنند.

در واقع هدف این پروژه متصل کردن دوباره یک شبکه دانشگاهی به یکدیگر برای استفاده در هنگام بروز بحران هاست.