دستگاه های متولی  رفاه اجتماعی نسبت به آسیب های اجتماعی  بی تفاوت نباشند

دستگاه های متولی رفاه اجتماعی، وزارت رفاه، سازمان بهزیستی کشور و کمیته امداد امام پذیرفتنی نیست که شاهد بی تفاوتی در مواجهه با این همه آسیب اجتماعی که در راه است باشند، و بازهم خود را متولی رفاه اجتماعی بدانند.

به گزارش ایسکانیوز نبی الله عشقی ثانی مدرس دانشگاه و کارشناس علوم اجتماعی در این یادداشت می نویسد: تقریبا همه ما هر صبح و شب که از منزل تا محل کار خود در رفت و آمد هستیم خیل عظیم فروشندگانی را می‏‌بینیم که در مترو و داخل سالن های قطار مشغول فروشندگی هستند، هر فروشنده ای اینطور شروع می کند، «آقایان گوش کنید قیمت این جنس در بازار 20 هزار تومان است، من می دهم 5 هزار تومان»، هنوز این یکی نرفته فروشنده دیگری می آید و کالای دیگری را تبلیغ می کند و به فروش می گذارد، تا شما به مقصد برسید اجبارا بایستی به این فروشندگان محترم گوش دهید و زمان برگشت نیز به همین ترتیب، در اواخر خط مشاهده می شود که گاهی تعداد فروشندگان از مسافران بیشتر است. برخی از اهل موسیقی هم یک آلت موسیقی را با خود به گوشه ای از سالن و راهرو های مترو آورده ‏اند و با نواختن آن به نوعی دیگر از مسافران درخواست کمک می کنند.

از مترو پیاده می شوید صدها دست فروشی را می بینید که بساط خود را در کنار خیابان گسترده اند و کالایی را عرضه می کنند. با کمی دقت متوجه می شویم، در مواقعی حجم و وضعیت کالایی که عرضه می شود بسیار ناچیز و حتی بی ارزش است.

صد ها نفر کودک و نوجوان دیگر سر چهارراه ها و در مسیر خیابان ها با پاک کردن اجباری شیشه اتومبیل ها و فروختن آدامس، گل و دستمال کاغذی به نوعی دیگر التماس و درخواست کمک دارند. نمی دانیم آیا همه اینها نیازمند هستند؟ یا عضو تیم های خرید و فروش مواد مخدر؟ یا نوعی بزهکار هستند؟، هریک که باشند به سادگی نمی ‏توان ازکنار آنها پی‏امدهای آن گذشت.

این حجم عظیم نیروی انسانی که بدین اشکال خود را سرگرم کرده و ضمن آزار و اذیت روحی و روانی عابران دست استیصال به سوی شما دراز می کنند، نشانه چیست؟ اگر همه اینها دچار فقر مطلق شده اند؟ چه باید کرد؟

به نظر می رسد که ماموران انتظامی و شهرداری ها نیز از جلب بی نتیجه این شبه کاسب ها و شبه متکدی ها خسته شده اند یا مسئولان ذی‌ربط آن در این دستگاه های متولی به این نتیجه رسیده اند که جلوگیری از حضور آزار دهنده برای هیچ کس نتیجه ای ندارد و در شرایط سخت اقتصادی امروز بهتر است بر آن چشم بپوشند، تا شاید وقتی دیگر؛ اما این بی عملی های آگاهانه برای اهل اندیشه و خبرگان مسائل اجتماعی و مددکاران اجتماعی نمیتواند پاسخی قانع کننده باشد این رخوت، این فقر آشکار این مسیر پر از آسیب اجتماعی برای کارشناسان اجتماعی فقط درس هایی آموختنی نیست که از آنان انتظار دیگری می رود.

از سوی دیگر از دستگاه های متولی رفاه اجتماعی، وزارت رفاه، سازمان بهزیستی کشور و کمیته امداد امام پذیرفتنی نیست که شاهد بی تفاوتی در مواجه با این همه آسیب اجتماعی و فساد عظیمی که در راه است باشند، و بازهم خود را متولی رفاه اجتماعی بدانند.

اینجانب به عنوان یک کارشناس مسائل اجتماعی به شدت احساس خطر می ‏کنم، خواهش می کنم، قبل از اینکه این اقشار دردمند، بیکار و بی درآمد از ناچاری از دیوار خانه ها و اماکن زندگی و کسب و کار مردم بالا روند و بشود آنچه نباید بشود از خواب بیدار شوند و دست از کاغذبازی، نوشتن آیین نامه و بخشنامه بردارند، چشمشان را باز کنند تا ببینند بسیاری از مردم دچار فقر مطلق شده اند و ببینند در دنیای واقعی چه می‏ گذرد؟ و به انجام ماموریتی که برای آن به وجود آمده اند بپردازند که شتاب فقر زیاد است.

انتهای پیام/

کد خبر: 963930

وب گردی

وب گردی