کارشناس تربیت بدنی: می‌شد جلوی مصدومیت کیمیا علیزاده را گرفت/ علیزاده زودتر از موعد به این نقطه رسید

کارشناس ارشد تربیت بدنی معتقد است با نگاه علمی می‌شد از مصدومیت پرچمدار کاروان ایران در بازی‌های آسیایی 2018 جلوگیری کرد.

به گزارش خبرنگار گروه ورزشی ایسکانیوز، مصدومیت پرچمدار کاروان ایران در بازی های آسیایی 2018 اندونزی، شوکی بزرگ به ورزش کشورمان وارد کرد. نخستین بانوی ایرانی که در تاریخ، مدال المپیکی کسب کرد، در تمرین روز یکشنبه (14 مردادماه) دچار پارگی رباط صلیبی شد و مهم ترین رقابت های ورزشی قاره کهن را از دست داد؛ اتفاقی که در صورت استفاده از علم در کنار ورزش حرفه ای می توانست رخ ندهد و یکی از شانس های اصلی کسب مدال در بازی های آسیایی را خانه نشین نکند.

نگاه حرفه‌ای با نگاه علمی تناقض دارد

مجتبی صلح جو، کارشناس ارشد تربیت بدنی و مدیر تربیت بدنی دانشکده علوم پزشکی لارستان در گفت و گو با خبرنگار گروه ورزشی ایسکانیوز، در این باره اظهار داشت: نگاه علمی به آسیب در ورزش مستلزم بررسی عمیق است. اگر یک روش علمی را دنبال کنید، بالاخره در یک نقطه با نگاه حرفه ای در ورزش به تناقض برمی خورد. یا باید حرفه ای ورزش کنید، یا علمی. بیشتر افرادی که حرفه ای ورزش می کنند، دید صنعتی به ورزش دارند که در تناقض کامل با علم است. اگر ورزشکاری دچار آسیب دیدگی باشد، علم ورزش، علم تمرین و آسیب شناسی می گوید نباید یک سری از کارها را انجام دهد اما نگاه حرفه ای معتقد است ورزشکار باید هر چه سریع تر خود را به بازی ها برساند. گاهی خود ورزشکار هم این طور می خواهد و همین جاست که علم و ورزش دچار تناقض می شوند.

می‌شد جلوی مصدومیت کیمیا علیزاده را گرفت

وی ادامه داد: اگر علمی نگاه می کردیم، می شد جلوی مصدومیت کیمیا علیزاده را گرفت. ما بانویی در سطح او نداریم. بدن سالم از نظر فیزیولوژیک و رفتارشناسی مستلزم زمان است تا به نقطه مشخصی از آمادگی برسد؛ اما کیمیا علیزاده زودتر از موعد به این نقطه رسید و آسیب دیدگی شدیدش هم حاصل همین دید و نگاه است. در علم آسیب شناسی، اگر آسیبی رخ دهد، برای بازگرداندن ورزشکار به سطح توانمندی سابقش، چند راه وجود دارد که یکی از روش ها، جراحی است.

کارشناس ارشد تربیت بدنی تصریح کرد: دو رباط صلیبی در بدن وجود دارد؛ ACL قدامی و PCL خلفی. مصدومیتی که در میان ورزشکاران مخصوصا فوتبالیست ها و رزمی کاران شایع است، پارگی قدامی است. آسیب دیدگی این ناحیه به سه درجه یک، دو و سه تقسیم می شود. در شرایط سنگین تمرین و بازی، احتمالا شاهد آسیب دیدگی درجه سه خواهید بود که 90 تا 100 درصد رباط را از بین می برد. تنها عاملی که می تواند ورزشکار را به توانمندی قبل برگرداند، جراحی است.

از نظر پزشکی خوبیم، از نظر بازتوانی نه

«ایران از نظر پزشکی در سطح بسیار بالایی قرار دارد و بسیاری از مردم کشورهای اروپایی و آمریکایی جهت درمان به کشورمان می آیند؛ اما دوره درمان ورزشکاران ایرانی بسیار طولانی تر از ورزشکاران خارجی است. به طور مثال یک فوتبالیست اروپایی 6 ماه بعد از پارگی رباط صلیبی به میادین برمی گردد و بخش اعظمی از کیفیت پیش از مصدومیتش را بروز می دهد ولی پارگی رباط صلیبی، یک بازیکن ایرانی را نزدیک به یک سال خانه نشین می کند و زمانی هم که برمی گردد، هیچ نشانی از روزهای اوجش ندارد.» صلح جو در این باره خاطرنشان کرد: ما حاذق ترین پزشکان را در ایران داریم. اگر از غرب در زمینه پزشکی بالاتر نباشیم، پایین تر هم نیستیم ولی مهم ترین بخش ماجرا، بازتوانی است که در این قسمت، زمین تا آسمان با غرب فاصله داریم. اروپا و آمریکا از نظر تکنیک، توانمندی، وسایل پزشکی و علم بسیار جلوتر از ما هستند. بازیکنی در سطح بین المللی بعد از دو هفته، بازتوانی خود را با دستگاه های پیشرفته آغاز می کند و بعد از 6 ماه به سطح سابق خود می رسد.

روحیه علمی نگاه کردن به ماجرا را نداریم

وی افزود: بازتوانی در ایران شدیدا متفاوت است. ما روحیه علمی نگاه کردن به ماجرا را نداریم و ورزشکار فقط می خواهد زودتر به میادین برگردد. در این شرایط مفصل و عضله درگیر کننده به خوبی بازتوانی نمی شود، آسیب کاملا برطرف نخواهد شد و ورزشکار در حرکت های بعدی به مشکل می خورد. در اصطلاح علمی، عبارتی داریم به نام «صدای بدن» که نه مربی و نه هیچ کس دیگری، جز خود ورزشکار متوجهش نمی شود. وقتی ورزشکار درد کوچکی دارد اما به زبان نمی آورد و می خواهد به هر قیمتی بازی کند، بعد از یک یا دو فصل باید با ورزش خداحافظی کند.

باید نگاه حرفه‌ای و علمی را به هم نزدیک کنیم

«در این میان خلأ بهره گیری صحیح از علم و نیاز به حضور دانشگاهیان در کنار ورزش به شدت احساس می شود. دانشگاه آزاد به عنوان یکی از نهادهای قدرتمند در حوزه آموزش و پژوهش که همیشه نگاهی ویژه به ورزش داشته، می تواند کمک شایانی به ورزش انجام دهد.» کارشناس ارشد تربیت بدنی در این باره گفت: باید نگاه حرفه ای و علمی را به هم نزدیک کنیم. باید در این وادی وارد شده و از گرایش های علمی مختلف در تمام سطوح ورزش استفاده کنیم. باشگاه ها و تیم های ملی ما به تازگی یاد گرفته اند یک فیزیولوژیست، روانشناس، رفتارشناس و آسیب شناس کنار خود داشته باشند اما از پایه آغاز نمی کنند. یک بازیکن 10 ساله اگر به درستی تحت آموزش علمی قرار بگیرد، امکانش وجود دارد در 18 سالگی به سطح یک بازیکن بین المللی برسد ولی در ایران بازیکن را از 16 سالگی آموزش می دهند و می خواهند در 24 سالگی از او بهره برداری کنند، در حالی که بدن او رو به تحلیل می رود و بدنش به شدت مستعد آسیب دیدگی جدی است.

باید کار را از ابتدا به دست علم بدهیم

صلح جو در پایان تأکید کرد: باید کار را از ابتدا به دست علم بدهیم اما متأسفانه چنین نگاهی وجود ندارد. بازیکن می ترسد مصدومیتش را اعلام کند چون باشگاه در ازای پولی که به او داده، انتظار درخشش و موفقیتش را دارد. در واقع تنها به سویی حرکت می کند که «حرفه ای شدن» از او می خواهد. ورزش نگاه مثبتی به علم دارد ولی فرایندهای حرفه ای ورزش از چنین نگاهی برخوردار نیستند. ما فارغ التحصیلان زیادی داریم که می توانند در زمینه علمی به ورزش کمک کنند اما متأسفانه به کار گرفته نمی شوند.

انتهای پیام/

کد خبر: 964423

وب گردی

وب گردی