به گزارش گروه سیاسی ایسکانیوز، خیلی زود فصل داغ انتخابات 92 تمام شد و از فردای آن جناح های سیاسی اظهار نظر در خصوص این واقعه را شروع کردند. در همین خصوص بارزترین کنایه های سیاسی را جریان اصلاح طلبان بار دولت کردند. «رحم اجاره‌ای اصلاح‌طلبان»، «فرزند خوانده اصلاحات»، «دولت تصادفی»، «دولت یک میلیونی»، «دولت پوپولیستی»، «دولت قرضی»، «دولت حسینقلی خان» و «بی شناسنامه ترین دولت» تنها گوشه ای از کنایه هایی است که اصلاح طلبان مثل برچسب بر پیشانی دولت تدبیر و امید چسباندند. با این حال دولت به روند کاری خود ادامه داد و با تمام چالش هایی که روبرو بود خود را تا انتخابات ریاست جمهوری سال 96 رساند. در بحبوحه انتخابات ریاست جمهوری سال 96 جریان اصلاحات به حمایت از روحانی پرداخت.

در همین حین برخی از اصلاح طلبان در خصوص حمایت از روحانی در انتخابات ریاست جمهوری اظهار نظر کردند. به طور مثال سید حسن رسولی فعال سیاسی اصلاح طلب گفت: «همانند سال 92 اصلاح طلبان برای دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری از آقای روحانی حمایت خواهند کرد». مجموعه چنین صحبت هایی در کنار حمایت رهبر معنوی اصلاح طلبان (رئیس دولت اصلاحات)، باعث شد تا دوباره انتخاب سال 92 تَکرار شود.

سهم خواهی :

این بار هم روحانی توانست بر مسند پاستور تکیه بزند ولی از فردای آن با سیلی از خواسته های اصلاح طلبان مواجه شد. درخواست هایی که تمامی سطوح دولت را برای در اختیار گرفتن در بر می گرفت. به طور مثال عارف رئیس فراکسیون امید مجلس شورای اسلامی در نشست هم‌اندیشی شورای عالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان با شوراهای اصلاح‌طلب سراسر کشور گفته بود: «بعضی‌ها پیروز می‌شوند یادشان می‌رود چه کسانی برایشان زحمت کشیدند و من این گله را دارم. در انتخابات اردیبهشت هیچ شکی نیست که پیروزی روحانی مدیون اصلاح‌طلبان است. خواهش ما در آستانه تشکیل دولت دوازدهم همراهی و هماهنگی با فراکسیون امید است.»

این نقل قول تنها گوشه ای از سهم خواهی بود که در کنار دیگر عوامل مثل رکود اقتصادی، تورم بالا، سوء مدیریت، و ... باعث شد که حتی اصلاح طلبان هم در نقد دولت قلم فرسایی کنند و همان حامیان دیروز حالا به منتقدان امروز تبدیل شوند. به طوری که روزنامه اصلاح طلب قانون در 1397/2/15 طی گزارشی به نقد روند مدیریتی دولت با عنوان ارباب وعده ها پرداخت. این انتقاد ها حتی ادامه داشت و به دیگر طیف های اصلاحات هم سرایت کرد.

به طور مثال احمد غلامی سردبیر روزنامه شرق در این روزنامه اصلاح‌طلب نوشت: «دولت روحانی نیز در عرصه سیاست داخلی چنان ناکارآمد عمل کرد که دیگر نمی‌توان از آن انتظار هیچ کنشگری سیاسی در سطح خرد‌ و کلان داشت. اگر این مسائل گره بخورد به اوضاع بد اقتصادی مردم، آن‌گاه باید نشست و دید که از دل این جامعه سیاسی چه پدید‌ه‌ای زاده خواهد شد.»

روحانی تمام شده است!

تمامی این انتقادها در حالی انجام می شود که طیف اصلاح طلب تمام قد در انتخابات ریاست جمهوری از روحانی حمایت کرد. حمایتی که با چشم بستن بر کارنامه ای همراه بود که در 4 سال نتیجه خوبی را برای اقتصاد ایران به ارمغان نیاورده بود؛ اما در این حین باید به این نکته توجه داشت چرا اصلاح طلبان حالا بر طبل انتقاد و جدا دانستن خود از دولت روحانی می کوبند؟ نوای جدایی از روحانی زمانی بلند تر شد که سایت دیپلماسی ایرانی وابسته به صادق خرازی، سفیر دولت اصلاحات در فرانسه و از مدافعان جدی برجام در تحلیلی به قلم صادق ملکی (دیپلمات بازنشسته و اصلاح‌طلب وزارت خارجه) نوشت: «در بن‌بست انتخاب، ما خطا کردیم. اعتراف به اشتباه تلخ است و سخت.... به نظر می‌رسد روحانی تمام شده است.»

چنین انتقادات و الفاظی در قبال کاندیدای محبوب دیروز خود نشان از آن دارد که دیگر روحانی باب میل طیف اصلاحات نیست و آنها فکرهای دیگری در ذهن برای او دارند. شاید بهتر باشد برای فهم این که چه تئوری با این اوضاع مطرح است سری به اظهار نظرات چند سال قبل اصلاح طلبان بزنیم. جایی که آنها دولت را رحم اجاره ای نامیدند.

رحم اجاره‌ای

ابراهیم اصغر زاده فعال سیاسی اصلاح طلب چندی بعد از روی کارآمدن دولت یازدهم در گفت و گو با یکی از روزنامه های اصلاح طلب گفته بود: «چند وقت پیش به دوستانی به شوخی گفتم این رحم اجاره‌ای برای پرورش یک نطفه است؛ وقتی به شما اجازه نمی‌دهند احزاب جریانات سیاسی‌ فعالیت داشته باشد، مجبور به ائتلاف می‌شوید.»

اما اصغر زاده تنها فردی نبود که لقب رحم اجاره ای را به دولت روحانی داده بود بلکه عبدالله ناصری، عضو شورای عالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان 1395/3/23در مصاحبه با روزنامه فرهیختگان مجدداً دولت روحانی را «رحم اجاره‌ای» خواند.

این کنایه خارج از بحث طنزی که دارد نشان می دهد طیف اصلاحات که از قبل فتنه 88 ضربه جدی خورده است باید از جایی خود را تغذیه کند تا بتواند در مواقع حساساس از لاک خود بیرون آمده و ابراز وجود کند. در واقع باید بتواند در پوششی خود را آماده کند و بعد از آن که توانست به آمادگی لازم برسد از موقعیت به وجود آمده استفاده کند.

باید گفت عبور از روحانی در لفافه برای اصلاح طلبان مطرح بوده و با به وجودآمدن مشکلات عدیده برای دولت دوازدهم حالا فرصت خوبی شده تا خود را به عنوان منتقد دولت و ناجی مردم نشان دهند و از قبل چنین اقدامی بتوانند راه را برای حرکات بعدی خود که از قضا موعدشان هم نزدیک است هموار کنند.

فاز عبور :

اما حافظه تاریخی مردم هنوز آنقدر ضعیف نشده تا حمایت های همه جانبه اصلاحات از روحانی را فراموش کنند. ولی از این گذشته باید توجه داشت که به هیچ وجه اصلاح طلبان پای حمایت خود نایستادند. بلکه حالا تیغ تیز انتقاد را برداشته و ذیل تا صدر دولت؛ از رئیس جمهور تا وزرایش را به باد انتقاد گرفته اند. اما اصلاح طلبان باید نسبت به وضعیت موجود که از جنس بی تدبیری و خوش خیالی های مفرط از سوی دولت باید جوابگو باشند.

البته نقش دولت در پاسخگویی به مشکلات پوشیده نیست اما در این بین باید جریان اصلاحات جواب دهد، زمانی که از روحانی حمایت می کردید آیا به فکر چنین ایامی نبودید؟ در هر حال دولت و حامیانش باید پاسخگوی وضعیت امروز باشند زیرا مردم خواهان شفافیت و پاسخگویی از سوی مسئولان هستند.

انتهای پیام/