به گزارش خبرنگار گروه اقتصادی ایسکانیوز، قصه مشعلهای فروزان داستان درازی دارد که این مشعلها شبها و روزها چشمک میزند و با سوختنشان به مسئولان این نکته را گوشزد میکند که جلوی سوزاندن ما را بگیرید، چرا که ما فایده دیگری غیر از سوختن داریم.
موضوع جمعآوری فلرهای گازی یا همان مشعلهای فروزان چندین سال است که مطرح میشود، اما غافل از اینکه اقدام مثبتی در این راستا برداشته شود متاسفانه این روزها شاهد سوختن بیش از حد آنها هستیم و این امر سبب شده علاوه بر آلودگی زیستمحیطی باعث ایجاد امراض در برخی از نقاط کشور باشیم.
لازم به ذکر است که آخرین برآوردها نشان میدهد ایران دارای رتبه سوم جهان از لحاظ سوزاندن گازهای همراه یا همان گاز فلر است. روسیه و نیجریه بالاتر از ایران در جایگاه اول و دوم سوزاندن این نوع گاز قرار دارند. داشتن این رتبه و جایگاه چیزی نیست که هیچ کشوری آن را بخواهد چراکه به معنای سوزاندن حجم عظیمی از ذخایر گازی است که علاوه بر عدم النفعی که از این محل عاید کشور میشود، به معنای ایجاد حجم عظیمی از آلودگیهای زیستمحیطی است.
میتوان این نکته را یادآور شد که رهبر انقلاب در سال 90 به جمعآوری گازهای مشعل تاکید داشتند اما امروزه پس از گذشت نزدیک به چندین سال هنوز راه زیادی برای اجرای دستورات مقام معظم رهبری باقی مانده است.
همچنین طی سالهای گذشته اجرای طرح آماک نیز در دستور کار قرار گرفت و قرار بود که روزانه 240 میلیون فوت مکعب گاز مخازن اهواز، منصوری، مارون، آب تیمور و کوپال را شیرین سازی کرده و پس از اضافه کردن گاز شیرین به خط لوله سراسری گازترش باقی مانده به وسیله خط لوله به واحد گازترش و اسیدی شیمیایی رازی فرستاده شود؛ اما مشکل اصلی در پروژههای جمع آوری گاز همراه نفت بازگشت ضعیفتر سرمایه نسبت به سرمایهگذاری در توسعه میادین نفت و گاز بوده و از سویی نیاز به تکنولوژی بالاتر و فرایندهای بیشتر برای تبدیل گاز همراه به محصول قابلفروش در مقایسه با فراورش گاز تولیدی در میادین گازی چالش مضاعفی را برای ساخت و راهاندازی واحدهای پروژه جمع آوری گاز همراه به وجود آورده است.
امروزه با افزایش دغدغههای زیستمحیطی در دنیا استفاده از سامانههای بدون مشعل و بازیابی گازهای ارسالی به مشعل بهشدت متداول شده است و پیش از شروع به توسعه میدان تمامی تدابیر زیستمحیطی آن اندیشیده میشود.
لازم به ذکر است که اماک پس از طراحی تا سالها تخصیص اعتبار نیافت و در اولویت طرحهای وزارت نفت قرار نگرفت چون طرحهای زیستمحیطی و جمع آوری گاز همراه ترجیح اول سیاستهای کلان نفت نبودند بلکه افزایش تولید و توسعه میادین البته بدون تمهیدات زیستمحیطی طرفداران بیشتری در میان تصمیم گیران رده بالا داشت.
سعید ساویز کارشناس مسائل انرژی در گفتوگو با خبرنگار گروه اقتصادی ایسکانیوز، در خصوص فلرهای گازی اظهار کرد: فلرهای گازی را در دو جنبه فنی و مدیریتی میتوان موردبررسی و ارزیابی قرار داد. میتوان گفت فلرها از نوع نرمال و غیرنرمال است؛ بنابراین فلرهایی که در عسلویه فروزان هستند، بد کار میکنند و یا گازی که از نفت جدا میشود یا گاز همراه نفت که میسوزد.
او تصریح کرد: در طرح آماک قرار بود که گازهای خوزستان را جمع آوری کنند اما چون طرح 15 سال پیش طراحی شده بود و در زمان اجرا مشخصات فنی و طراحی آنها به طور کامل تغییر یافت و این امر سبب شده که طرح به سرانجام نرسد.
ساویز تاکید کرد: در واقع سیستم ما چابکی و چالاکی لازم را نداشت که این پروژه طراحی شده را اجرا کند. دوم اینکه مدیران کل محیط زیست مناطق نفت خیز جنوب اهمیت کافی به محیط زیست ندارند و این امر مهم همچنان به قوت خود پابرجاست.
این کارشناس مسائل انرژی افزود: درست است که در عسلویه فازهای پارس جنوبی را باهم توسعه دادیم؛ اما متاسفانه بحث محیط زیست را در این مناطق نادیده گرفتیم و با وجود نبود منابع کافی و تجهیزات به روز دست به توسعه فازهای پارس جنوبی زدیم؛ یعنی میتوان گفت ما فقط میخواستیم به هر قیمتی طرحها راتوسعه دهیم.
ساویز تصریح کرد: در حال حاضر یونیتهایی (واحد) که در عسلویه فعال است؛ اکثراً ناقص کار میکنند چون کالاهای اساسی مورد نیاز بخشی از واحدها به دلیل تحریمها وارد کشور نشده است.
او با بیان اینکه هنوز تفکر حاکم بر صنعت ما تفکر دوستدار محیط زیست نیست، افزود: کشورهای خارجی به این امر مهم توجه بیشتری دارند این درحالی است که در کشور ما تصمیمات یک شبه نمیتواند راهگشای برونرفت از این موضوع باشد، بلکه نیاز به یک برنامه ریزی اصولی دارد.
این کارشناس خاطرنشان کرد: صنعت نفت هنوز به آن درک که آسیب به محیط زیست که چقدرغیرقابل جبران و حساس بوده، نرسیده است. همچنین ضرورت حفاظت از محیط زیست توسط هیچکدام از سازمانها و ارگانها و افراد تصمیمگیر در صنعت کشور درک نشده است، بنابراین نمیتوان آینده روشنی را برای این موضوع رقم زد.
میتوان گفت اگر روند سوختن فلرهای گازی یا مشعلهای گاز همراه نفت به سوختن خود ادامه دهند؛ در آینده نه چندان دور شاهد از بین رفتن محیط زیست در آن مناطق خواهیم بود. حال این سؤال پیش میآید که مسئولان کشور تا کی میخواهند دست روی دست بگذارند و به بهانه تحریم و نبود امکانات فعالیت خاصی را در این مناطق انجام ندهند. باید این نکته را در نظر گرفت که کشور به سرمایه ملی نیاز دارد و بایستی تمهیداتی در این خصوص اندیشیده شود.
انتهای پیام/