به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، کشورهای ثروتمند در مقایسه با کشورهای فقیر تمایل بیشتری برای تولید نوآوری های علمی، فرهنگی و فناورانه دارند. ثروت بیشتر در کشورهایی با موسسات پایدار و قانون استوار به وجود می آید و از آن می توان در تحقیق و توسعه و ساخت سرمایه انسانی از طریق آموزش عمومی و مراقبت های بهداشتی استفاده کرد.

با این وجود، شاخص رتبه بندی 126 کشور، استثناهای قابل توجهی را در این روند نشان می دهد. کشورهای عربی تولید کننده نفت، با وجود برخورداری از رفاه کافی، نوآور نیستند. کشورهایی مانند کویت، قطر و امارات متحده عربی، تنها از مزایایی که به طور کلی منجر به نوآوری می شوند، لذت می برند. این سه کشور ثروتمند تنها مدیون ذخایر نفت و گاز و تولید ناخالص داخلی خود که از آمریکا بیشتر است، هستند. منظور از تولید ناخالص داخلی مجموع ارزش نهایی تمامی کالاها و خدماتی است که در یک بازه‌ زمانی معین در داخل مرزهای یک کشور تولید شده‌اند.

آن ها همچنین سرمایه گذاری های عظیمی در توسعه زیرساخت های داخلی و تسهیل تبادل کالاها و ایده ها در داخل مرزهایشان هستند. با این وجود، رتبه آن ها در شاخص نوآوری جهانی (Global Innovation Index) بین 38 تا 60 است. این رتبه بندی هر ساله توسط دانشگاه کرنل، مدرسه عالی کسب و کار اینسید و سازمان جهانی مالکیت فکری منتشر می شود.

این شاخص از طیف وسیعی از آمار اقتصادی و عوامل اجتماعی تشکیل شده است و شامل هزینه های دولت برای آموزش و پرورش، دسترسی به فن آوری ارتباطات، ثبات سیاسی، سهولت شروع کسب و کار و تولید و ثبت اختراع می شود. این سه کشور عربی در مقایسه با کشورهای ثروتمند از لحاظ قدرت موسسات دولتی، سرمایه انسانی، پیچیدگی کسب و کار و خروجی تکنولوژی مدرن بسیار عقب مانده هستند. کشورهای عربی که از لحاظ اقتصادی فقیرتر هستند نیز الگوی مشابهی از عملکرد نامناسب را نشان می دهند.

میانگین امتیاز کشورهای عربی حدود 25% پایین تر از پیش بینی شاخص هاست برای مثال 22% پایین تر از حد معقول در سرمایه گذاری انسانی، 36% پایین تر در خروجی دانش و فناوری و 38% پایین تر از برای پیچیدگی کسب و کار است. کشورهای عربی تولیدکننده نفت تنها از مصرف کنندگان غربی خود سود می برند اما نسبت به آن ها در تولیدات از سطح پایینی برخوردارند.

یکی از شاخص های ضعیف آن ها نشان دهنده ضعفشان در بالا رفتن از قله هایی برای دستیابی به منابع غیر نفتی است. با توجه به نظام رانت‌خوار آن ها، خانواده های حاکم از صادرات نفت و گاز درآمد به دست می آورند و این درآمد را در غالب شغل های آسان توزیع می کنند.

برخی حاکمان عرب متوجه شده اند که با توجه به نرخ بالای رشد جمعیت، مدل آن ها بی ثبات می شوند پس با انجام برخی اصلاحات اجتماعی مانند اجازه رانندگی به زنان، تلاش می کنند که اقتصاد خود را مدرن کنند اما باید این هشدار را داد که زندگی پس از پایان نفت بسیار دشوار است.

انتهای پیام/

منبع: Economist