به گزارش گروه بین‌الملل ایسکانیوز، رتبه‌بندی دانشگاه‌ها ابتدا در سال 2003 آغاز شد و در حال حاضر دانشگاه‌های مختلف، با 17 سیستم رتبه‌بندی جهانی، ادعای برتری دارند که این شرایط می تواند به یک میدان مین برای دانشجویانی که به دنبال کشف محل تحصیل خود هستند، تبدیل شود.
«الن هازلکورن»، نویسنده و متخصص تحصیلات تکمیلی در ایرلند، اعلام کرد که اکثر رتبه‌بندی دانشگاه‌ها برای مقاصد تجاری هستند و تنها 7 درصد از رتبه‌بندی‌ها توسط نهادهای دولتی انجام می‌شود.
هر شرکت با توجه به معیارها و متودولوژی های خود به رتبه‌بندی دست می زند. این سوال همیشه وجود دارد که چرا باید بدون هیچگونه استاندارد بین المللی، رتبه بندی ها تحت سلطه آمریکا و انگلیس باشند و هیچ قدرتی نتواند شرکت هایی را که تنها به فکر نیازهای تجاری خود هستند، متوقف کند. به همین ترتیب نتایج نهایی قابل مقایسه نیستند و هاروارد را دانشگاه اول رتبه بندی در Times Higher Education و موسسه فناوری ماساچوست (MIT) به عنوان اولین دانشگاه برتر در رتبه بندی QS می‌بینیم.
این رتبه‌بندی‌ها چگونه محاسبه می شود و آیا واقعا مربوط به دانشجویان است؟
بیشترین سیستم‌های رتبه‌بندی مورد استفاده، THE، QS و Shanghai هستند که دوتا از آن‌ها تنها بر تحقیقات دانشگاه‌ها متمرکز بوده و QS در روند محاسبات خود به تحقیقات وزن 70 درصدی می‌دهد.
در این رتبه بندی‌ها مواردی مانند چشم انداز فارغ التحصیلان، رضایت دانشجویان و امکانات دانشگاهی در نظر گرفته نمی‌شود در صورتی که دانشجویان نسبت به این مسائل دغدغه‌های بیشتری دارند.
معیارهایی مانند تعامل با جامعه، کیفیت آموزش و تجربه کلی دانشجویان به ندرت در رتبه بندی های شناخته شده قرار می گیرند. در واقع این رتبه بندی ها بیشتر برای استادان و محققان مفید هستند تا دانشجویان.
«یو- مولتی رنک» که به رتبه بندی 1600 دانشگاه از 95 کشور مختلف می پردازد، شاید کمی بیشتر از دیگر سیستم های رتبه بندی دانشجویان را هم در نظر بگیرد.
این نظام رتبه‌بندی اذعان می کند که چیزی به عنوان بهترین دانشگاه در جهان وجود ندارد و بهترین بودن به چیزی بستگی دارد که شما از تجربه دوران دانشجویی خود و حتی از زندگی می‌خواهید.
این سیستم به دانشگاه‌ها رتبه « A» یعنی «خیلی خوب» و « E» یعنی «ضعیف» می‌دهد و در رتبه بندی‌ها به معیارهایی مانند آموزش و یادگیری، انتقال دانش، بین‌المللی‌گرایی، تعاملات منطقه‌ای و تحقیقات نگاه می کند.
بنابراین، یو- مولتی رنک، رویکرد منحصر به فردی را برای رتبه‌بندی ارائه داده که دانشجویان با توجه به خود و ترجیحاتشان در آن شرکت می‌کنند.
این نظام برای دانشجویان آینده‌نگر می تواند جذاب باشد؛ اما پیچیدگی آن هم برای برخی گیج کننده است.
با این که شایستگی سایر نظام‌های معروف مانند QS و THE هنوز مشخص نشده است، اما دانشجویان به سیستم یو مولتی رنک علاقه چندانی نشان نداده اند.
نظرسنجی ها در توییتر و فیس بوک نشان داد که اکثریت دانشجویان رتبه بندی را به عنوان کلید تصمیمات خود در مورد تحصیل در نظر می‌گیرند.
یکی از دانشجویان لندن اظهار داشت که رتبه بندی های دانشگاهی اولین چیزی بود که وی برای شروع تحصیلات در نظر گرفت؛ اما بعد از فارغ‌التحصیلی متوجه شد که عوامل دیگری چون موقعیت مکانی و مقررات مربوط به دوره های آموزشی هم از موارد مورد اهمیت برای اوست و طبق آن معیارها می توانسته دانشگاه دیگری را انتخاب نماید.
بنابراین، آیا رتبه بندی خوب یا بد وجود دارد؟ اصلا رتبه بندی مهم است؟ معلوم است که نه! چیزی که برای یک دانشجو ممکن است ملاک و مهم باشد برای دیگری نیست. بهترین دانشگاه وجود ندارد و با ملاک های فرد تنها یک دانشگاه است که برای شما بهترین است.
*مژگان الیکائی
انتهای پیام/
