به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، کشورها برای رسیدن به پیشرفت باید بیشتر بر جامعه آموزشی و به خصوص پایه نهادن مدارسی قوی برای تربیت نیروهای پرکاربرد و با مهارت و تحویل آن ها به دانشگاه تمرکز کنند. در این راستا بریتانیا نظام های آموزشی متفاوتی را تجربه کرده است که صرف نظر از شکست یا پیروزی آن ها تجارب حاصل از این طرح ها برای آن ها مثمر ثمر خواهد بود؛ نتایجی که با درجا زدن به دست نمی آید.

نظام آموزشی انگلستان از جنبـه دیگـری به بخش های دولتـی و آزاد قابـل تقسیم است. مدارس آزاد از محل دریافت شهریه های آموزشی تامین اعتبار شده و تحت نظارت سیستم دولتی اداره نمی شوند. در سیستم آموزشی بریتانیا انواع گوناگونی از مدارس مشغول فعالیت هستند و دانش آموزان و والدین آنها برای انتخاب هر کدام از این سیستم ها اختیار دارند.

قانون مصوب سال 1980، ویژه آموزش غیر رسمی بر تدارکات امکانات و احداث اماکن آموزشی مناسب جهت ارائه آموزش ها تاکید دارد. مطابق قانون فوق، وظیفه ترغیب دانش آموزان جهت تحصیل در مدارس مستقل با پرداخت کل یا بخشی از شهریه مطابق درآمد والدین بر عهده دولت می باشد.

انواع مدارس در انگلیس شامل مدارس دولتی، خصوصی و خانگی هستند. در مدارس دولتی (State Schools)تمامی کودکان و نوجوانان انگلیسی دارای سن 5 تا 16 سال می توانند به طور رایگان تحصیل کنند. عمده کودکان انگلستان در این مدارس ثبت نام می کنند. مدارس دولتی به طور معمول توسط دولت یا مراجع آموزشی محلی پشتیبانی و تامین مالی می شوند. دانش آموزان خارجی مجاز به تحصیل در این مدارس نمی باشند مگر این که همراه والدین خود که با ویزای تحصیلی در انگلستان مشغول به تحصیل هستند و در انگلیس اقامت داشته باشند.

حدود 2600 مدرسه خصوصی (Private Schools) در انگلستان وجود دارد که تقریبا 625000 دانش آموز و نوجوان را آموزش می دهند (6.5 درصد کل دانش آموزان در انگلستان). عمده مدارس خصوصی در انگلستان توسط شهریه هایی که والدین دانش آموزان به این مدارس پرداخت می کنند، تامین مالی می شوند. یکی دیگر از سیستم های رایج آموزشی در انگلستان، تحصیل خانگی (Home Schools) تعداد کمی از کودکان و نوجوانان دارای سن 4 تا 16 سال در خانه توسط والدین یا معلم خصوصی آموزش داده می شوند.

مدارس آزاد

مدارس آزاد مدارسی هستند که با بودجه دولتی تامین می شوند؛ اما شورای محلی آن ها را راه‌اندازی نکرده است. این مدارس به صورت مستقل عمل می کنند و هر کس می تواند در آن تحصیل کند اما هیچ مقام محلی فعالیت این مدارس را کنترل نمی کند. این مدارس برای پرداخت حقوق و شرایط کارکنان به طور مستقل تصمیم گیری می کنند و می توانند طول ترم و روزهای مدرسه را تغییر دهند. مدارس آزاد از برنامه درسی ملی پیروی نمی کنند. این مدارس، نهادی غیردولتی هستند که می توانند توسط موسسات خیریه، دانشگاه ها، مدارس مستقل، جامعه و گروه های مذهبی، معلمان، والدین و تاجران تاسیس شوند.

با وجودی که این مدارس ملزم به اجرای برنامه آموشی ملی نمی باشند؛ اما باید به ارائه برنامه های آموزشی استاندارد مطابق با سن، استعداد و قابلیت دانش آموزان بپردازند. به همین دلیل، قانون اصلاحات آموزشی مصوب سال 1988، در جهت تدارک امکانات لازم جهت تاسیس مدارس خصوصی و غیر رسمی ویژه رده های سنی 11 تا 18 سال، کالج های فنی (CTC) و کالج هنرهای زیبا (CCTA) به تصویب رسید. هدف عمده تصویب این قانون، گسترش دامنه انتخاب دانش آموزان و ارائه رویکردهای جدیدی از برنامه های آموزشی با تاکید بر آموزش علوم فنی و حرفه ای و هنری استوار است.

مدارس آزاد مجهز به آخرین امکانات از جمله ساختمان های نوساز، آزمایشگاه های بروز، باشگاه های ورزشی و غیره هستند. علاوه بر درس، دانش آموزان می توانند حدود 9 ساعت در هفته را به ورزش حرفه ای با مربی بپردازند. عملکرد مراکز آموزشی مقدماتی توسط دایره استانداردهای آموزشی (OFSTED) مورد نظارت و ارزیابی قرار می گیرد. معمولا مدارس آزاد در این رتبه بندی از لحاظ درسی، پیشرفت تحصیلی و ضعف آموزشی رتبه پایین کسب می کنند.

ضعف مدارس آزاد

شروع سن تحصیلی در این مدارس از 14 سالگی است که به نوبه خود مشکل ساز است. از طرف دیگر با داشتن ظرفیت بالای پذیرش، میزان دانش آموزان برای ثبت نام کافی نیست بنابراین هزینه مدارس برای ادامه کار بسیار بالا است. برای مثال در مدرسه Plymouth Studio School (PSS)، که در سال 2010 راه اندازی شد، به دلیل همین مشکلات در سال 2018 به طور ناگهانی بسته شد که این نشان دهنده شکست بزرگ در این سیستم آموزشی انگلستان است. در حال حاضر حدود 393 مدرسه آزاد در سراسر بریتانیا وجود دارد و بیش از 300 مدرسه نیز در حال توسعه است.

سال گذشته، مایکل گوو(Michael Gove) اعلام کرد که تقسیم بچه ها در 14 سالگی کاربردی نیست؛ زیرا متقاعد کردن نوجوانان در آن سن برای انجام کارهای تخصصی بسیار دشوار است. «هدف توسعه کیفی دوره های آموزشی است، نه ساخت ساختمان ها و موسسات پر زرق و برق».

در حالی که در سراسر کشور دانش آموزان در انتظار دریافت گواهی عمومی آموزش ثانویه خود هستند و برای مرحله بعدی برنامه ریزی می کنند، دانش آموزان مدارس آزاد با اضطراب مواجه‌اند. منتقدین معتقدند که مشکل کلیدی این مدارس این است که تلاش آن‌ها برای حل مشکل تنها در حد مسائل ایدئولوژیکی است، در حالی که باید واقعگرا بوده و با واقعیت مواجه شوند.

خبرنگار بدون مرز« Warwick Mansell»که اخبار مربوط به این مدارس را از ابتدا پوشش داده، می گوید که راه اندازی این مدارس در ابتدا به عهده والدین و معلمین بود؛ اما بعدها گروه های آکادمی آن ها را راه اندازی کردند. این طرح همچنین بر اساس اصول بازار آزاد بود تا چرخه مثبتی پدیدار شود. دیدگاه ابتدایی این بود که اگر فردی مدرسه ای احداث می کند باید در کنار دیگر مدارس باشد تا حس رقابت بیشتر شود.

دفتر حسابرسی ملی در سال 2013 اعلام کرد که تنها 19% مدارس آزاد در مناطق پرخواستار ایجاد شدند؛ اما در حال حاضر مدارس آزاد در هر جایی که مورد نیاز است، راه اندازی می شوند. با وجود این که مدارس آزاد هنوز نتایج مثبت خود را اثبات نکرده اند که استاندارد ها را در مناطق خود بالا بردند اما در دسترس بودن آن ها حُسن بزرگی است.

این سیاست بسیار خطرناک است زیرا با توجه به هزینه بر بودن و مشکلات ناشی از عدم تجربه در برخی از سازمان هایی که مدارس را راه اندازی می کنند، جایی برای خلاقیت و نوآوری وجود ندارد.

در سیستم Ofsted، مدارس هرگز نباید از برنامه آموزشی و سیستم امتحانی جدا شوند. مجزا عمل کردن نسبت به دیگر مدارس و هزینه های گزاف برای راه اندازی مدارس موجب بسته شدن این مدارس می شود. این سیاست ها تاثیرات مخربی بر نظام آموزش عالی محافظه کار انگلستان دارد.

با وجود چنین تجربه هایی سیستم آموزشی سعی می کند تا خود را به سمت و سوی خواسته دانش آموزان و والدینشان نزدیک کند اگر چه این سیستم در نیمه راه با شکست هایی مواجه شد؛ اما تجربیات حاصل از آن قطعا راه را برای ایجاد طرح های قوی‌تر متناسب با نیاز آموزشی این کشور باز خواهد کرد تا با آموزش و پرورش مناسب افراد با مهارتی را وارد دانشگاه کند که بتوانند برای نیاز جامعه این کشور مفید واقع گردند.

انتهای پیام/