به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، روزگاری هر فردی تصمیم می‌گرفت ساندویچی باز کند، سعی داشت مغازه ای هر چند کوچک نزدیک به مدارس پیدا کرده و از اوقات فراغت و پول توجیبی دانش آموزان نهایت بهره را ببرد. وقتی زنگ آخر می خورد و بچه ها به سمت خانه ها هجوم می بردند، دیگر جای سوزن انداختن در ساندویچی ها نبود. سوپرمارکت ها، رستوران ها و فست‌فودها همیشه نقاط شلوغ و پر رفت و آمد را برای راه اندازی انتخاب کرده اند و دانشگاه ها هم یکی از اماکن محبوب آنها برای کسب سود بیشتر بوده است، به همین دلیل در اطراف دانشگاه ها به وفور می‌توان ساندویچی ها و مراکز تهیه غذا را دید.
* هر چند صد متر، یک ساندویچی
دانشگاه پیام نور مرکز رشت، یکی از دانشگاه های بزرگ استان گیلان از نظر تعداد دانشجو محسوب می شود. چند هزار دانشجو در این واحد مشغول به تحصیل هستند؛ واحدی که کاملا دور از مرکز شهر تأسیس شده و تنها چند صد متر با پایانه اتوبوسرانی برون‌شهری فاصله دارد. دانشجویان باید مسیری حدودا یک کیلومتری را از خیابان اصلی طی کنند تا به واحد دانشگاهی خود برسند، در این مسیر تعداد بالای مغازه های خدمات دانشجویی از جمله پرینت «کارت ورود به جلسه» و فروش نمونه سؤالات خودنمایی می کند؛ اما در همین مسیر چند صد متری، سه فست‌فود و یک تهیه غذای بزرگ هم به چشم می خورد. یکی از این ساندویچی ها دقیقا روبروی ورودی دانشگاه قرار دارد و دانشجویان بعد از امتحان، سرازیر می شوند به مغازه کوچکی که برای نشستن بیش از 10 نفر، فضا ندارد.
* غذای دانشگاه را نمی‌توان خورد!
قیمت ها حیرت انگیز است؛ یک ساندویچ همبرگر با نوشابه فقط 4 هزار و 500 تومان! ساندویچی که در تهران حداقل 10 هزار تومان برای دانشجو آب می خورد. فرقی هم ندارد، دختر و پسر داخل مغازه نشسته اند و از سیب زمینی سرخ کرده تا چیزبرگر و فلافل سفارش می دهند، وقتی از آنها می پرسیم چرا غذای دانشگاه را نمی خورند، جواب شان تقریبا مشابه است: «غذای دانشگاه را اصلا نمی توان خورد.» دانشجویان که میانگین سنی‌شان از 22 سال تجاوز نمی کند، حاضرند غذاهای پرچرب و روغنی با مضرات فراوان را بخورند؛ اما سمت غذاهای دانشگاه نروند.
سلف دانشگاه در ایام امتحان تعطیل است و تنها ساندویچ سِرو می کند و کیک، بیسکویت و شکلات می فروشد. «سعید»، دانشجویی است که می گوید غذای بیرون به معده اش نمی سازد و البته به غذای خانگی دستپخت مادرش اعتیاد دارد، سال هاست فست فود نخورده و به غذای دانشگاه هم لب نمی زند. او در این باره به ایسکانیوز، گفت: «حیاط پشتی دانشگاه پر از سبزه و چمن است، خاک و هوای شمال هم بهترین شرایط رشد گیاه را رقم می زند، بچه ها به شوخی می گویند از همین سبزه ها برای پخت قرمه سبزی استفاده می کنند! من تا حالا نخورده ام ولی واقعا بوی غذاها آزاردهنده است، حتی رنگ‌شان با غذاهایی که ما می شناسیم، تفاوت دارد.»
«مازیار» اهل لوشان است و خانه ای همراه با سه دوستش در شهر رشت اجاره کرده تا در کلاس ها شرکت کند. او به ایسکانیوز، گفت: «ما چهار پسر مجرد هستیم و طبیعتا به ندرت غذای درست و حسابی می خوریم. وقتی به دانشگاه آمدیم، بنا داشتیم هر روز از سلف دانشگاه غذا بخریم تا خوراک مان در تخم مرغ، سوسیس و تُن ماهی خلاصه نشود؛ اما واقعا غذاها کیفیت خوبی ندارند. ترجیح می دهم از تهیه غذای داخل خیابان دانشگاه خرید کنم، هر چند گران‌تر است و از لحاظ اقتصادی به صرفه نیست ولی چاره ای نداریم. اگر هم خیلی بی‌پول شویم، ساندویچ فلافل می خوریم.»
* با پول نان نمی‌توان انتظار کباب داشت!
مدیر تهیه غذا و صاحب ساندویچی روبروی دانشگاه کاملا از کسب و کارشان رضایت دارند، روزانه صدها و گاهی هزاران دانشجو می آیند، غذا می خورند، پول می دهند و می روند. به سراغ مسئول سلف دانشگاه رفتیم، او که ابتدا گریزان بود از مصاحبه و سرانجام قول گرفت نامش را ننویسیم، به ایسکانیوز، گفت: «مگر چقدر بودجه برای تغذیه در نظر می گیرند که انتظار غذاهایی با کیفیت دارند؟ وقتی پول یک قرص نان را می دهید، نمی توانید انتظار کباب «محرم» (رستوران مشهوری در رشت) را داشته باشید! ما هم با موادی که در اختیارمان می گذارند، غذا درست می کنیم. از طرفی آنهایی که مواد اولیه می خرند هم باید حساب و کتاب کنند تا خیلی ضرر نکنند چون این قیمت غذا، در مجموع ضرر است، مثل اتوبوس های خط واحد که سودی ندارد ولی برای رفاه حال مردم ایجاد شده است».
دانشگاه پیام نور مرکز رشت تنها یکی از هزاران دانشگاه کشور است که توسط فست‌فودها احاطه شده است، کیفیت نامطلوب غذاهای دانشگاه ها مهم ترین دلیل گرایش جوانانی است که در مهم ترین دوره زندگی خود به غذاهای پرکالری و سرشار از چربی اشباع روی می آورند؛ غذاهایی که آثار مخرب‌شان مانند چاقی، ناراحتی های کلیوی و کبدی، افزایش فشار خون و قند و ... ممکن است تا آخر عمر همراه‌شان باشد، در حالی که کمی توجه و بهبود وضعیت تغذیه دانشگاه ها می تواند تا حدود بسیار زیاد به سلامت جامعه کثیر دانشجویی کمک کند.
انتهای پیام/