به گزارش ایسکانیوز ، مجید فاضلی- روزنامه نگار - در این یادداشت می نویسد: چشم مدینه در پنجم جمادیالاول سال پنجم هجری به نور وجود حضرت زینب(س) روشن شد. بانویی که آمدندش شور و حال دیگری به خاندان مکرم اهلبیت بخشید و باعث نشستن لبخند بر روی لبهایشان شد. او دردانه حضرت زهرا(س) و مونس پدرش حضرت علی بن ابیطالب (ع)بود. همچنین برای برادرانش امام حسن (ع) و امام حسین(ع) یاری باوفا. مثل برادرانش که نامگذاری آنها توسط خدا انجام شد این بار هم نام این دختر مبارک اهلبیت را خود خدا انتخاب کرد. نامی که جبرئیل امین از سوی خدا به پیامبر ابلاغ کرد و خاتمالانبیا هم نامی را که خدا انتخاب کرده بود را بر روی دردانه اهلبیت گذاشت.
این بانوی مکرمه تحت تربیت پدر بزرگوار و مادر گرامیاش قرار داشت و از فیض حضور برادرانش که سرور اهل بهشت هستند هم بهره برد. تا جایی که به او القاب مبارکی داد. القابی که هرکدام بیانگر گوشهای از فضائل این بانوی ارجمند اسلام است. از القاب اوست: عقیله بنیهاشم، عقیله طالبیین، موثقه، عارفه، عالمه، محدثه، فاضله، کامله، عابده آل على.
حضرت زینب (س) به اعتراف همه تاریخنویسان، آراسته به همه فضایل و خصلتهای والای اخلاقی و الهی بودند. زینب کبری (س) در وقار و شخصیت مانند جدهاش خدیجه (س) در حیا و عفّت همچون مادرش فاطمه (س)در رسایی و شیوایی بیان، مانند پدرش علی (ع) در حلم و بردباری چون امام حسن (ع)و در شجاعت و قوّت قلب، مانند برادرش حسین بود.
این بانو دوران سختی در زندگی داشته است. دورانی که در آن فراق مادر را به چشم دید، فراقی که جانکاه بود. هم برای او و هم برای خانوادهاش، مخصوصاً پدر گرامیاش یعنی حضرت علی بن ابیطالب. زیرا امیرالمؤمنین بعد از شهادت حضرت زهرا(س) بزرگترین یاریدهنده خود را از دست داد. از آن به بعد بود که نقش مادری را حضرت زینب(س) برای پدرشان بر عهده گرفت.
از همان روزها بود که مشق صبوری را به دلش داشت و خودش را برای روزهای سخت بعدی آماده میکرد. حضرت زینب (س) تحت تربیت امیرالمؤمنین(ع) به مرتبهای رسید که تفسیرگوی بانوان کوفه شدند. درواقع حضرت زینب (س) هنگام حضور امیرالمؤمنین(ع) در کوفه برای زنان آنجا تفسیر قرآن ارائه میداد.
علامه سید محسن امین درباره حضرت زینب سلامالله علیها میفرماید: زینب کبری (س)از زنان بافضیلت است و فضایلش مشهورتر از آن است که بیان شود. خرد، استواری و بلاغتش نیازمند گفتن نیست؛ چراکه همه اینها از خطبهای که در کوفه و شام ایراد فرموده بود، بهخوبی معلوم است.
از دیگر فضائل حضرت زینب (س)دارا بودن مقام عصمت است بهگونهای که ملقب به لقب معصومه صغری است. حضرت زینب (س) به دلیل برخورداری از طینت محمدی و مجاهده نفس، توانست به مرتبهای از عصمت دست یابد.
اما نقطه عطف زندگی حضرت زینب (س) در واقعه عاشورا رقم میخورد. واقعهای که تمام باطل در برابر تمام حق صفآرایی کرد. در این نبرد نابرابر جبهه باطل جنایتی را رقم زد که در تاریخ اسلام کم نظیر بود. اما واقعه عاشورا و تحمل صبر و بلایی که در آن بر قلب اهلبیت رفت تنها از قلبی صبور ساخته است. قلبی که عرش خداست و لحظهای از یاد خدا خالی نمیشود. یکطرف واقعه عاشورا امام حسین (ع) ویارانشان قرار دارند اما طرف دیگر آن حضرت زینب چون سرو ایستاد است. بانویی که شاعر در وصف او گفت: کربلا در کربلا میماند اگر زینب نبود، این نکته واقعیتی غیرقابلانکار است و نباید فراموش کرد اگر حضرت زینب نبود شاید ریشه امامت هم در همان کربلاخشکانده می شد. جایی که حضرت زینب(س) با جانفشانیهایی که انجام داد نگذاشت تا افراد پلید اموی جان امام سجاد(ع) را بگیرند. از مواقعی که حضرت زینب برای امام سجاد جانفشانی کرد موقعی بود که لشکریان عمر سعد برای به شهادت امام چهارم شیعیان به خیمهها هجوم آوردند. در روز عاشورا؛ وقتی لشکر ابن سعد ملعون برای غارتگری به خیمهها ریختند و خواستند آن حضرت را به قتل برسانند، زینب (س) رو به دشمنان کرده و فرمود: «به خدا قسم نمیگذارم او را بکشید، مگر اینکه اول مرا بکشید.»
خواسته امویان پلید آن بود که ذرّیه علی (س) را نابود کنند و از نسل او کسی باقی نگذارند تا همه آثار امام (ع) را از هستی ساقط سازند. بهترین دلیل این سخن، گفته شمر بن ذیالجوشن است که گفت: «فرمان امیر عبیدالله بر این صادرشده است که همه اولاد حسین کشته شوند.»
حضرت زینب چون پرستاری بود که برای کاروان بال و پرشکسته برادرش از هیچ کاری مضایقه نمیکرد. گاهی در بر دخترکان کاروان بود و به آنها رسیدگی میکرد و مواقعی دیگر به فکر امام سجاد بود و به او یاری میرساند. پرستار کربلا با تمام ملاطفتی که داشت ولی در برابر ظلم و ستم خاموش نماند. بلکه در کوفه و شام با خطبههایی که خواند کاخ باطل حکومت بنی امیه را بر حرامیها خراب کرد. نقطه عطف این مرحله از حماسه سازی حضرت زینب در مجلس یزید بود. زمانی که یزید در مجلسی عمومی، رو به حضرت زینب (س) کرد ، و در حالتی که مست غرور بود، گفت: خدا را شکر که خدا شمارا خوار نمود! بعد از حضرت زینب (س) سؤال کرد: کار خدا را با برادر و اهلبیت را چگونه یافتی؟ یزید قصد داشت همه جنایات خویش را با نسبت دادن به خواست خدا صحیح جلوه داده و کارهای خود را بر اساس حق توجیه نماید! زینب کبری (س) در جواب فرمود: «ما رأیتُ الاّ جمیلاً...؛ هیچ چیز جز زیبایی ندیدم. اینان (امام حسین و یارانش) گروهی بودند، که خداوند شهادت را برای آنان مقرّر کرد و در قیامت خداوند بین تو و آنها قضاوت می کند.»
حماسه عاشورا با صبر و ایثار حضرت زینب گرهخورده است. بانوی معظم کربلا با حماسه ای که آفرید باعث شد تا واقعه عاشورا برای همیشه در تاریخ بماند.حضرت زینب کبری (س) پس از گذشت حدود ۱۸ ماه بعد از شهادت امام حسین (ع)، در دمشق شام چشم از جهان فروبست. در تاریخ وفات حضرت زینب کبری (س) سومین فرزند امیرمومنان حضرت علی (س) اختلافنظر وجود دارد، اما مشهور این است که آن حضرت در ۱۵ رجب سال ۶۲ هجری پس از تحمل مصائب کربلا و رنجهای اسارت در ۵۷ سالگی به دیدار معبود شتافتند و در جوار حضرت حق آرام گرفتند.
پرستار کربلا سرمشق دیگر افرادی شد که در کسوت یاریرسانی به دیگران هستند. افرادی که از بیماران و درماندگان دلجویی میکنند و در بهتر شدن احوالشان از وجودشان مایه میگذارند. اینان برای رسیدگی به دیگران مفسر مهربانی در دنیای امروز هستند.
انتهای پیام/