به گزارش گروه فرهنگی ایسکانیوز، همایون غنی زاده برای تماشاگران تئاتر نام کاملا شناخته شده ای است و کسانی که طی این سال ها آثار او را دنبال کرده اند به خوبی با قالب فکری و شکل اجرایی او آشنایی دارند. غنی زاده پس از به صحنه بردن نمایش های مختلف به یک ساختار و شکل مندی دست یافته که از نوع راه رفتن بازیگران و دیالوگ گویی آنان تا میزانسن را نیز شامل می شود و شاید دیالوگ آقای کارگردان در نمایش می سی سی پی نشسته می میرد به همین موضوع اشاره دارد آنجا که در جواب انتقاد می سی سی پی به این نوع بازیگردانی پاسخ می دهد این امضای من است!
به هر روی حضور مسخره باز در جشنواره فیلم فجر امسال را باید اتفاقی میمون دانست و آن را به فال نیک گرفت، در این حجم انبوه آثار سینمایی با عبارت کلی فیلم اجتماعی، ساخت آثاری که در زمره ژانرهای سینمایی یا مکاتب ادبی و هنری قرار می گیرند طبیعتاً به تنوع آثار کمک می نماید خصوصاً اینکه مسخره باز نه فقط یک فیلم پایبند به گرایش فکری است بلکه فیلمی است که در پرداخت نیز کاملا یک فانتزی موفق و سرپاست.
دارای گرایش فکری است از این جهت سراسر فیلم همراه با نشانه های رویکرد ابزورد است؛ بی زمان و بی مکان بودن فیلم، یک جغرافیای تک و محدود، شخصیت هایی دلخوش به علایقی که یا محقق نشده و یا رنگ باخته اند، تکرار در دیالوگ، تصاویر و داستان، کرختی و خفقان حاکم بر حال و هوای فیلم و... همگی به ایجاد یک جبر و تنگنای کلی منجر شده که گویی گریزی از آن نیست و همه چیز را مهیای وقوع فاجعه نهایی می کند. غنی زاده در جایی از فیلم حتی به نمایشنامه در انتظار گودو هم می پردازد تا ادای دین اش را به ابزورد نهایی کند.
ارجاعات غنی زاده به فیلم ها و سریال های مشهور از جمله کازابلانکا، پاپیون، لئون، هزاردستان، استفاده از موسیقی های به نام ایرانی و خارجی، وسواس کارگردان در پرداختن به ریخت ظاهری فیلم، جزئیات و چیدمان صحنه و میزانسن همگی به خلق یک کمدی- فانتزی منجر می شود که شاید تماشاچی عام سینما متوجه عباراتی همچون ابزورد یا فانتزی نشود؛ اما چیزی که بر پرده نقش بسته برایش دلپذیر است و نشان می دهد که غنی زاده فرمول خلق آثار اینچنینی را به خوبی بلد است.
*سعید کاظمی
انتهای پیام/
