به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، طبق تحقیق جدید، واقعیت مجازی (VR) می‌تواند به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کند تا ترس بی منطق (فوبیا) خود را در مورد این بیماری برطرف کنند.

دانشمندان یک اتاق ویژه برای تجربیات VR ایجاد کرده اند که به بیماران اجازه می دهد تا با کمک یک درمانگر، سناریوهای مختلف را بررسی کنند.

در یک آزمایش کنترل شده تصادفی، 32 کودک مبتلا به اوتیسم درمان فوبیا را با استفاده از سیستم VR تجربه کردند. به گفته نویسندگان، 40٪ از کودکان پس از دو هفته و 45 درصد بعد از شش ماه روند بهبودی را طی کردند.

در مطالعه‌ای جداگانه، اتاق VR نیز برای بزرگسالان مبتلا به اوتیسم مورد استفاده قرار گرفت. اگر چه این مطالعه تنها در مورد هشت بزرگسال انجام شد، علائم بهبود در پنج نفر از آنها شش ماه پس از درمان مشخص شد.

ترس شدید یا بیمارگونه که در روانشناسی به هراس یا فوبیا (phobia) شهرت دارد عبارت است از نوعی بیمارگونه و پایدار از ترس در فرد که باعث اختلال در زندگی روزمره وی می‌شود. بر خلاف ترس معمولی که واکنشی زودگذر و طبیعی به یک عامل خطرناک خارجی است، هراس بیشتر ترس از قرار گرفتن در یک موقعیت خطرناک است مانند ترس از پرواز یا ماشین‌سواری. در برخی موارد، فرد هرگز در تماس با چیزی که از آن می‌ترسد نبوده‌ است.

اوتیسم یا درخودماندگی نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می‌کند و علّت اصلی آن ناشناخته‌ است.‌ به کسانی که این اختلال را دارند اوتیستیک‌ یا درخودمانده گفته می‌شود. این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد.

این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد. در بعضی موارد رفتارهای خود آزارانه و پرخاشگری نیز دیده می‌شود.

در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخ‌های غیرمعمول به افراد، دل‌بستگی به اشیا یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیرمعمول دیده شود. هستهٔ مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است.

دانشمندان پیش از این نیز اعلام کردند، تئوری اصلی که در مورد مغز بیماران اوتیسم در مورد ارتباط وجود دارد اشتباه است.

ر این باورند که سلول های مغز بیماران مبتلا به اوتیسم باعث منع برقراری ارتباط یا تحریک زیاد هستند که منجر به بیش فعالی در مغز می شوند. این مسئله نویزی ایجاد می کند که منجر به مشکلات برقراری ارتباط و توجه می شود.

با این حال، تحقیقات جدید در چهار مدل موش مبتلا به اوتیسم نشان می دهد، در حالی که نورون ها دستور برقراری ارتباط کمتری را دریافت می کنند، تعادل تغییر بین ارتباط و تحریک باعث افزایش فعالیت سلول ها نمی شود.

به نظر می رسد که این مسئله نشان دهنده یک مکانیزم جبران کننده مرتبط با بیماری است، برای مثال جهت تثبیت فعالیت های نورونی.

نتایج این تحقیق اساسا با نظریه فعلی متفاوت است و با توجه به این که تحقیقات زیادی به توسعه درمان برای افزایش مهار اختصاص یافته است، بینش مهم و جدیدی برای درمان موثرتر اوتیسم است.

در روش درمانی دیگری پژوهشگران کانادایی سعی دارند با کمک نورون‌های به دست آمده از نوعی سلول بنیادی، راهبردهای جدیدی برای درمان اوتیسم ارائه دهند.

انتهای پیام/