به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه خبرگزاری ایسکانیوز، آییننامه ارتقای اساتید دانشگاههای ایران یکی از پرچالشهای آییننامههای وزارت علوم است که نحوه تدوین، مفاد و نوع اجرای آن مورد انتقاد کارشناسان آموزش عالی است. یکی از مهمترین مشکلات این آییننامه ایجاد فضای کاسبکارانه برای به دست آوردن امتیاز و دستیابی به ارتقاست.
سید شهابالدین نقوی در گفتوگو با ایسکانیوز، با بیان این که آییننامه ارتقای اساتید در بسیاری از کشورهای جهان مانند آمریکا به صورت متمرکز تدوین نمیشود، اظهار کرد: دانشگاههای جهان معمولا در تعیین معیارهای ارتقای استادان، مستقل هستند. همچنین آییننامهها مقالهمحور نیستند.
عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی با اشاره به این که کسب امتیازات آییننامه ارتقا، فضایی کاسبکارانه گرفته است، افزود: این کاسبکاری محدود به آییننامه ارتقا نیست و در تعیین استادان سرآمد علمی و آموزشی هم دیده میشود. به این معنا که برخی استادان بدون توجه به ارتقای تحقیقات علمی، تنها ویژگیهای مقالاتی که امتیاز آوردهاند را بررسی میکنند و سعی میکنند مقالاتی با این ویژگیها ارائه دهند.
وی در ادامه خاطرنشان کرد: اینگونه مقالات بیکیفیت هیچ زمینه کاری خاصی را رشد نمیدهند، برخی افراد وقتی میبینند با مقاله دست چندم و بیکیفیت همان هفت امتیازی را میگیرند که با انجام یک تحقیق گسترده و علمی، با یک دو دو تا چهار تای ساده ترجیح میدهند به سراغ تولید مقالاتی بروند که به راحتی بتوانند این امتیاز را به دست بیاورند.
نقوی درباره نحوه ارزیابی استادان در دانشگاههای جهان گفت: ممکن است یک عضو هیئت علمی دو یا سه مقاله بیشتر نداشته باشد و استاد شود. در حالی که فرد دیگر با تعداد مقالات بالا نتوانند ارتقا بگیرد. به این دلیل که هدف، بررسی کیفیت تحقیقات انجام شده است. این که آیا استاد در حال گسترش و توسعه یک پژوهش است یا تنها یک بازی تیمی برای تولید مقاله است.
عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی با تصریح بر این که برخی پژوهشها ۲ تا ۳ سال زمان میبرند تا به نتیجه برسند یا کدنویسی آن انجام شود، افزود: به همین دلیل در دوران کدنویسی برای یک پژوهش افراد با این که تحقیق مهمی را گسترش میدهند؛ اما نمیتوانند مقالهای منتشر کنند. بیشتر دانشگاههای دنیا به این اهمیت میدهند که یک استاد به صورت متمرکز در زمینه کاری خودش فعالیت کند.
وی درباره روشهای مقابله با کاسبکاری در ارتقای اساتید، گفت: این که ارتقای اساتید در کشورهای دیگر به سمت کاسبکاری نمیرود، هم به نظارتهای دقیقی بر میگردد که انجام میشود و هم به تعهد اخلاقی افراد. متاسفانه در ایران هر شیوهای اتخاذ شود، افرادی پیدا میشوند که آن را دور میزنند.
نقوی در ادامه خاطرنشان کرد: رئیس دانشکده در آن دانشگاهها معمولاً آدمی است که از نظر علمی برجسته ترین فرد و مورد قبول همه است. این فرد، با اساتید مختلف آن حوزه ارتباط دارد و توانایی علمی دیگر استادان را مورد بررسی قرار میدهد.
استاد سرآمد علمی، تمرکز استادان در یک حوزه علمی را نشاندهنده تخصص و توانایی آنها دانست و تاکید کرد: برخی از استادان، مقالاتشان متمرکز در یک حوزه نیست مثلاً یک مقاله در زمینه ماشین لرنینگ و یک مقاله در زمینه دندانپزشکی دارند. این زمینههای کار متفرقه و پیوسته نبودن آنها، علمی نیست. در حالی که وقتی سه تا چهار مقاله استادان خارجی را ببینید، متوجه میشوید که در زمینه کاری مشخصی فعالیت دارند.
عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی در پایان با بیان این که متاسفانه مدام از کیفیت پژوهشهای دانشگاهی کاسته میشود و به کمیت افزوده میشود، اظهار کرد: برای مثال در یک دوره، فعالیت در زمینه نانو درآمد خوبی داشت و به همین دلیل، موضوع بیشتر مقالات نانو بود. حتی ممکن بود موضوع پژوهش چیز دیگری باشد؛ اما در عنوان یا چکیده کلمه نانو را میزدند و به این شیوه از نانو درآمدزایی میکردند.
انتهای پیام/
نظر شما