به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری ایسکانیوز، در حال حاضر مهمترین فرق تلویزیون با شبکه نمایش خانگی در رعایت خط قرمزها است. تلویزیون در ساخت تولیداتش با یک سری محدودیت ها مواجه است، اما شبکه نمایش خانگی محدودیت کمتری نسبت به صدا و سیما دارد و همین باعث می شود با اقبال مردم مواجه شود.

بر پایه این گزارش؛ پس از پیروزی انقلاب اسلامی و برچیده شدن فساد، برنامه های تلویزیون سر و شکل تازه ای پیدا کردند و فیلمسازان هم توجه به محتوا و ساخت آثار فاخر بدون بهره وری از فساد را در دستور کار خود قرار دادند. حالا اهالی خانواده به راحتی کنار هم تلویزیون نگاه می کردند و پیگیر فیلم ها و سریال ها بودند، پس از مدتی بازار شبکه نمایش خانگی را نیز گرم کردند. بازاری که هم از شیوه سریال سازی و تلویزیونی بهره می برد و هم از سختگیری‌های تلویزیون در آن خبری نبود و سازندگان به راحتی می توانستند هرطور که دوست دارند آثار خود را عرضه کنند.

اما نکته جالب توجه در همه سریال‌های شبکه نمایش خانگی این است که در حال حاضر در همه آنها زندگی ایرانی ها، زندگی هایی مدرن و برگرفته از غربی ها تصویر شده که انگار خیلی علاقه ای هم به زندگی ایرانی ندارند و البته در همه این آثار هیچ ردپایی از مذهب، دین و سبک زندگی دینی وجود ندارد، البته روایت و پرداختن به موضوعات این چنینی در شبکه نمایش خانگی به شرطی که درست و به جا باشد، می تواند یک سریال را به اثری اجتماعی تبدیل کند که دست کم آگاهی دهی و آموزش صحیح را برای خانواده های درگیر به ارمغان آورد، اما متاسفانه روایت های نصفه و نیمه از چنین موضوعاتی نه تنها مشکلی را حل نمی کند، بلکه قصه ابتری است که حواشی را نسبت به این معضلات بیشتر می کند.

امروز تولید و پخش حجم زیاد سریال خیانت به سینمای خوب و با محتوا است. گفته شده است که این نگاه سیاسی مدیران است و می خواهند اینگونه رقابت کنند با تلویزیون اما انتخاب این راه یک رقابت اشتباه است. اگر سریال سازی در نمایش خانگی محدود شود صنعت سریال سازی در ایران دچار اختلال نمی شود چون محل پخش آن تلویزیون است اما اگر فیلم های خوب سینما برای عرضه دچار مشکل جدی شوند دیگر جایی در هیچ کجا ندارد.

در حال حاضر تولید سریال با این حجم در شبکه نمایش خانگی یک آفت جدی برای سینمای ما است. اگردر دنیا سریال گیم اف ترونز ساخته می شود برای نمایش به صورت دی وی دی و اینترنتی ساخته نمی شود؛ بلکه برای پخش در شبکه های تلویزیونی ساخته می شود. باید تاکید کرد که در مهد اصلی سریال سازی که آمریکاست هم سریال برای پخش به صورت دی وی دی و اینترنتی ساخته نمی شوند.

در حال حاضر در دوره ای هستیم که تلویزیون و شبکه نمایش خانگی جدا گانه سریال تولید می کنند. اما این سوال مطرح است که در تهران که تازه شهر مرفه نشین است یک خانواده در طول هفته چند دی وی دی می خرند؟ حجم سریال سازی و پخش در نمایش خانگی باعث می شود یک خانواده ترجیح دهند که سریال ببیند و فیلم های سینمای فرهنگی و جشنواره ای و هنرتجربه را باز کنار می گذارند. زمانی که سبد یک خانواده را با سریال های رنگارنگ پر کردیم نباید انتظار داشته باشیم مخاطب دیگر پولی برای دیدن فیلم های سینمای فرهنگی بدهد.

نکته دیگر که این روزها باعث عملکرد ضعیف شبکه نمایش خانگی شده اینکه هر روز تعداد تهیه کنندگان بیشتر از پیش می شود. هر وقت هر تهیه کننده ای با هر پولی وارد این حیطه نمایش خانگی کردیم وضعیت می شود همین که می بینیم.

باید دید چشم انداز رقابت شبکه نمایش خانگی و تلویزیون در آینده چگونه است وقتی در هر خانه ای یک تلویزیون وجود دارد، طبیعی است که بیشترین ببیننده را نسبت به شبکه نمایش خانگی داشته باشد. البته تعداد پلتفرم‌های نمایش خانگی خیلی زیاد شده و بیننده های خود را تا حدودی از دست داده اند و اگر کیفیت کار خود را ارتقا ندهند و متنوع نباشند با تولیدات پشت سرهم و سوژه های تکراری بعد از مدتی دل مخاطب را می زنند و سقوط می کنند.

باید ببینیم تلویزیون چه اقداماتی باید انجام دهد که در رقابت با شبکه نمایش خانگی عقب نماند؟ در حالی که تلویزیون بیشترین بیننده را دارد اگر در جذب بازیگر سرمایه گذاری بیشتری داشته باشد، تولیداتش را ارتقا دهد، محتوا و کیفیت کار را افزایش دهد و از حالت برنامه های مناسبتی فراتر برود، با شبکه نمایش خانگی می تواند رقابت داشته باشد و مخاطبان بیشتری را جذب کند، اما وقتی در تولیداتش از سوژه های تکراری و فیلم نامه های ضعیف بهره می برد مخاطبان خسته می شوند و شبکه نمایش خانگی را انتخاب می کنند و در این شرایط متاسفانه تلویزیون به نفع شبکه نمایش خانگی در رقابت مغلوب می شود و بازنده است.

با توجه به دستمزد بالایی که شبکه نمایش خانگی در حال پرداخت به بازیگران است، این مسئله به کیفیت تولیدات تلویزیون لطمه می زند زیرا وقتی بازیگران در شبکه نمایش خانگی دستمزد بالایی دریافت می کنند، دیگر وقت خود را برای بازی در تلویزیون صرف نمی کنند و به سمت سینما و شبکه نمایش خانگی می روند.

 در شبکه نمایش خانگی هم عادی سازی ناهنجاری‌ها، هنجارشکنی در گویش‌ها، الفاط، دیالوگ ها و لوکیشن ها، ترویج بی اعتمادی به همسر، دوست، خانواده، اعتقادات و حاکمیت، عادی سازی روابط خارج از عرف، مغایر با ارزش‌ها و باورهای ملی و اعتقادی، ترویج پنهان غیراخلاقی خارج از ضابطه، ترویج سبک زندگی خاص مراسمات مذهبی تا جشن هایی که در تعارض با فرهنگ اصیل ایران است، اغراق در نمایش زندگی طبقه ی ثروتمند کشور و در نتیجه ایجاد سرخوردگی فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و نارضایتی عمومی بین مردم به خصوص جوانان تنها بخشی از تبعات فرهنگی محتوای نامناسب آن‌هاست که باید تجدیدنظری از سوی نهادهای فرهنگی از جمله وزارت فرهنگ و ارشاد صورت گیرد.

امروز این اتفاق نه تنها در ایران که در همه جای دنیا رخ داده و شبکه نمایش خانگی رشد و رونق بسیاری داشته است. در کشور ما هم این اتفاق طبیعی است و مردم با هزینه کم‌تر از سینما رفتن می‌توانند در خانه بنشینند و آثاری که به آن علاقه دارند را دنبال کنند. در کشور ما شبکه نمایش خانگی برای پرداختن به مسائل مختلف دستش بازتر است و در نوع موضوع، پوشش بازیگران و دیالوگ‌ها فضای متفاوتی وجود دارد که امکان موفقیت در رقابت با تلویزیون برایش فراهم است.

اما برای نظارت بر بودجه‌های هزینه شده در ساخت آثار شبکه نمایش خانگی باید سازمان‌های نظارتی ورود کنند و به شکل یک ناظر این موضوع را زیر نظر داشته باشند. اگر در کشور ما قانون حرف اول را می‌زند و همه موظف به پایبندی آن هستیم باید قوه قضاییه و سازمان‌های مربوطه به عنوان ناظر بر این موضوع نظارت داشته باشند و این ماجرا را پیگیری کنند اما این نظارت نباید به دخالت تبدیل شود.

انتهای پیام/