به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری ایسکانیوز، پس از واقعا عاشورا عمر سعد ملعون دستور داد جسدهای پلید لشکریانش را دفن کنند، اما پیکرهای برهنه و چاک چاک سیدالشهدا علیه السلام و یاران باوفایش بر زمین بماند. با این وجود، مدتی نگذشت که اجساد بی‌سر و مطهر شهدا با حضور امام سجاد علیه السلام و با کمک مردم قبیله بنی اسد شناسایی و به خاک سپرده شدند. در منابع کهن اسلامی، در روز و چگونگی دفن آن حضرت علیه السلام و دیگر شهدای کربلا، میان مورخان اختلافاتی وجود دارد. 

روز دفن شهدای کربلا

مورخان در مورد روزی که اجساد مطهر شهدا دفن شده‌اند، اختلاف نظر دارند. عده‌ای روز یازدهم محرم و برخی دیگر هم روز سیزدهم را زمان دفن شهدای کربلا بیان کرده‌اند. علما و مورخان اهل سنت، بالاتفاق بر این باورند که مراسم تدفین امام حسین علیه السلام و یارانش در روز یازدهم محرم سال شصت و یک هجری صورت گرفته است.

سرشناس‌ترین مورخان شیعه نیز با اهل سنت، در این که روز یازدهم محرم زمان دفن شهدای کربلا توسط طایفه بنی‌اسد است، موافقند. شیخ مفید در ارشاد و سیدبن طاوس در لهوف و ابن شهر آشوب در المناقب از جمله بزرگانی هستند که این نظر را تأیید کرده‌اند. از جمع روایات نقل شده در این کتب، چنین برمی‌آید که دفن شهدا در همان روزی انجام گرفته که عمربن سعد از کربلا خارج شد؛ یعنی روز یازدهم. در این صورت دفن شهدا در عصر آن روز صورت پذیرفته است؛ چرا که بنابر نقل تاریخ، عمر بن سعد بعد از ظهر روز یازدهم راهی کوفه شده بود.

چگونگی دفن شهدا

بنابر برخی اقوال، پس از رفتن ابن‌ سعد و یارانش، جماعتی از بنی‌اسد که در نزدیکی کربلا منزل داشتند به صحنه کربلا وارد شدند و چون آن بدن های پاک و مقدس را به آن وضع دیدند دانستند که این بدنها، اجساد مطهر حسین علیه السلام و یاران اوست، پس صدا به شیون و زاری بلند کردند و در شب موقعی که ایمن از دشمن بودند بر امام حسین علیه السلام و یارانش نماز گذاردند و آنها را دفن نمودند. 

امام علیه السلام را در موضع فعلی آن و حضرت علی اکبر را پایین پای آن حضرت علیه السلام دفن کردند، قبری هم برای اهل بیت امام علیه السلام حفر نمودند و قبری نیز برای یاران امام علیه السلام در پایین پای حضرت علیه السلام در نظر گرفتند و آنان را در آنجا به خاک سپردند. بدن مبارک حضرت عباس علیه السلام را نیز در همان جایی که به شهادت رسیده بود و در همان قبری که فعلاً قبر او شناخته می‌شود دفن نمودند.

اما بر پایه نقلی دیگر، «دفن شهدا برای بنی‌اسد امکان پذیر نبود، زیرا آنان اهل روستاهایی بودند که در میدان نبرد شرکت نداشتند و بدون راهنمایی کسی که از همه آن شهیدان شناخت کامل داشته باشد قادر به شناسایی و دفن آنان نبودند، به ویژه آن که سرهای شهدا را بریده بودند. از این‌رو دفن دقیق و همراه با شناخت شهدا بدون وجود راهنمایی آگاه، امکان پذیر نبود و از سوی دیگر با توجه به این باور که کار دفن «امام» را کسی جز امام نمی‌تواند بر عهده بگیرد، ناگزیر ما را به این مطلب می‌رساند که این راهنما باید امام سجاد علیه السلام بوده باشد. اما این حضور باید به صورت خارق‌العاده بوده باشد، چرا که ایشان در آن زمان دربند اسارت دشمنان بسر می‌برد. 

با توجه به این گفته، برخی دیگر از مصادر شیعی چنین بیان داشته‌اند که: بنی‌اسد در دفن شهدای کربلا، متحیر و سرگردان بودند، چرا که کوفیان بین سرها و بدن های شهدا جدایی انداخته بودند و بدن ها قابل شناسایی نبودند. در این هنگام امام سجاد علیه السلام به کربلا تشریف آوردند و آنان را در این امر یاری کردند. ایشان با یاری مردان بنی‌اسد نخست پیکر مطهر پدر بزرگوارشان را پیدا کردند و پس از گریه زاری فراوان، آن را روی قطعه حصیری ‌گذاشتند و به آرامگاه فعلی‌اش آوردند؛ سپس اندکی از خاک محل دفن را کنار زدند، قبری ساخته و پرداخته ظاهر شد. سپس امام زین‌العابدین علیه السلام دستها را زیر بدن مبارک امام حسین علیه السلام قرار دادند و فرمودند: «بسم الله و فی سبیل الله و علی ملة رسول الله صدق الله و رسوله ماشاءالله و لاحول و لاقوة الا بالله العلی العظیم». 

آنگاه به تنهایی، بدن مطهر را در داخل قبر گذاشت؛ ایشان در حالی که دیگران را از کمک در تدفین امام علیه السلام، باز می‌داشت فرمودند: «با من کسانی هستند که مرا یاری دهند». وقتی حضرت علیه السلام بدن را در قبر نهاد صورت مبارکش را بر گلوی بریده ابی عبدالله الحسین علیه السلام نهاد و در حالی که اشک بر گونه‌هایش جاری فرمود: «طوبی لأرض تضمنت جسدک الطاهر فان الدنیا بعدک مظلمه و الآخره بنورک مشرقه و اما اللیل فمُسَهّد و الحزن فسَرمَد او یختار الله لاهل بیت دارک التی انت بها مقیم و علیک منی السلام یابن رسول الله و برکاته؛ چه مبارک است زمینی که بدن مطهر تو را دربرگرفته است؛ دنیا بعد از تو تاریک است و آخرت با نور جمال تو روشن و نورانی. بعد از تو شبهای‌مان سخت و حزن هایمان طولانی است؛ تا آن زمان که خداوند سر منزلی را که تو مقیم آن شده‌ای برای اهل بیت علیهم السلام و خاندانت اختیار کند. ای زاده رسول خدا صلی الله علیه و آله سلام و رحمت خدا و برکات او بر تو باد». 

آنگاه قبر را پوشانید و با انگشت مبارک روی قبر امام علیه السلام نوشتند: «هذا قبر الحسین بن علی بن ابیطالب علیه السلام الذی قتلوه عطشانا غریبا». سپس برادر گرامی‌اش - علی اکبر علیه السلام - را در پایین پای امام علیه السلام دفن کردند و بقیه هاشمیین و اصحاب را در قبر دیگر در زیر پای امام حسین علیه السلام دفن نمودند. 

سپس امام علیه السلام به همراه بنی‌اسد به نهر علقمه رفتند؛ در آنجا با مشاهده پیکر پاک عمویش -عباس علیه السلام- خود را بر روی بدن ابوالفضل علیه السلام افکند و گلوی مبارکش را بوسید. امام علیه السلام در حالی که به شدت می‌گریست، ‌فرمود: «علی الدنیا بعدک العفا یا قمر بنی‌هاشم و علیک منی السلام من شهید محتسب و رحمة الله و برکاته؛ بعد از تو ای قمر بنی‌هاشم خاک بر سر این دنیا؛ و سلام من به تو و رحمت و برکات الهی بر تو باد». آنگاه برایش قبری حفر کرد و همانند پدر شهیدش به تنهایی او را درون قبر گذاشت و به بنی‌اسد فرمود: «کسی با من هست که کمکم می‌کند». سپس بدن شریف عباس علیه السلام را دفن کردند».

این گزارش به وسیله روایتی که از امام رضا علیه السلام نقل شده نیز تأیید می‌شود. راوی می‌گوید: «من نزد امام رضا علیه السلام بودم که علی بن ابی‌حمزه، ابن‌سراج و ابن‌مکاری بر حضرت علیه السلام وارد شدند. علی پس از گفتگو با حضرت علیه السلام درباره امامت ایشان، گفت: "از پدران شما برای ما روایت کرده‌اند که کار امام را کسی جز امامی مانند خودش بر عهده نمی‌گیرد. [پس چگونه است که پس از شهادت پدر بزرگوارتان امام موسی کاظم علیه السلام شما حضور نداشتید و متقبّل امر کفن و دفن ایشان نشدید]". امام علیه السلام فرمود: "بگو ببینیم حسین بن علی علیه السلام امام بود یا غیر امام؟" گفت: "امام بود". فرمود: "چه کسی عهده‌دار کارش بود؟" گفت: "علی بن الحسین علیه السلام". فرمود: "علی بن الحسین علیه السلام کجا بود؟" گفت: "در کوفه در زندان ابن‌ زیاد." امام رضا علیه السلام فرمود: "چگونه در حالی که زندانی بود عهده‌دار کار پدرش گردید؟" گفت: "دور از چشم آنان رفت و پدرش را کفن و دفن نمود و بازگشت." امام علیه السلام فرمود: "آن کسی که به علی بن الحسین علیه السلام امکان داد به کربلا برود و کار پدرش را بر عهده بگیرد، به صاحب این امر نیز امکان می‌دهد که به بغداد برود و کار پدرش را عهده‌دار گردد."»

آنچه که در این روایت به صراحت بدان اشاره شده است، خارق‌العاده بودن حضور امام سجاد علیه السلام در کربلا و همراهی با بنی‌اسد در تدفین شهدای کربلا است. 

و نقل شده است که به هنگام دفن شهدای کربلا، اقوام و خویشاوندان حربن یزید ریاحی، جنازه او را به محلی که اکنون به آرامگاه حر بن یزید ریاحی معروف است بردند و در آنجا دفن نمودند.

همچنین نقل است که طایفه بنی‌اسد راضی نشدند که پسر عم خویش - حبیب ابن مظاهر - با دیگر یاران امام علیه السلام دفن شود، از این ‌رو او را در جایی جدا از دیگران و در محلی در بالا سر امام علیه السلام که امروز به قبر حبیب شناخته شده است دفن کردند.

انتهای پیام/