به گزارش گروه علم و فناوری باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)؛ مهندسان دانشگاه گلاسگو این کرم‌روبات‌های نرم و متحرک را به نوعی  طراحی کرده‌اند که می‌توانند تا ۹ برابر طول خود کشیده شوند و قادر به حس عمقی هستند و برای این کار از روشی استفاده می‌کنند که موجودات بیولوژیکی مانند کرم‌های خاکی برای درک موقعیت خود در فضا از آن بهره می‌برند. این توانایی که برای نخستین بار است در روباتیک نرم از آن استفاده شده، به کرم‌روبات‌ها امکان می‌دهد تا در نقاط سختی که روبات‌های معمولی نمی‌توانند حرکت کنند، با فشرده و متراکم شدن به راحتی عبور کنند.

محققان امیدوارند که پیشرفت آنها در این حوزه بتواند به نسل جدیدی از روبات‌ها منجر شود که به طور مستقل در مکان‌هایی که دسترسی به آنها دشوار است، کاوش کنند. آنها حتی می‌توانند در معادن، ساخت و ساز یا حتی در امدادرسانی بلایای طبیعی به جستجوی بازماندگان گرفتار در آوار بپردازند.

محققان ادعا می‌کنند که از فناوری آنها می‌توان در توسعه پروتزهای زنده‌ یا تجهیز روبات‌ها به قابلیت‌های پیچیدن و بلند کردن اجسام سنگین با شکل نامنظم استفاده کرد.

توسعه این فناوری در ادامه تحقیقات گروه پژوهشی دیگری است که در این دانشگاه روی روش‌های جدید جاسازی قطعات الکترونیک منعطف در سطوح تغییر شکل‌پذیر کار می‌کنند. روش‌های این گروه به تیم روباتیک امکان داد تا حسگرهای فشار داخلی را روی روبات‌های کرم مانند که طول آنها حدود ۴/۵ سانتی‌متر است، جاسازی کنند. آنها برای منعطف شدن بیشتر این کرم‌روبات‌ها از پوستی استفاده کردند که از نوعی پلاستیک کشسان به نام Ecoflex و یک خمیر گرافیتی ساخته‌اند.

همچنین آهنرباهای کوچک دائمی در دو انتهای بدنه لوله‌ای شکل این روبات‌ها متصل شده که به آنها کمک می‌کند در امتداد سطوح فلزی حرکت کنند. حسگرهای موجود در پوست آنها با اندازه‌گیری مقاومت الکتریکی خمیر گرافیت که با گسترش بدن‌شان تغییر می‌کند، به آنها کمک می‌کند تا حرکت خود را در رابطه با بدن‌شان درک کنند. زمانی که مقاومت به حداکثر مقدار از پیش تعیین شده برسد، بدن روبات دوباره منقبض می‌شود و آن را به سمت جلو هل می‌دهد.

محققان می‌گویند: حس عمقی ویژگی حیاتی‌ای است که در بسیاری از ارگانیسم‌های زیستی وجود دارد و دانشمندان مدت‌هاست برای ساخت سیستم‌های مهندسی خود از این توانایی تقلید می‌کنند.

آنها می‌افزایند: ما با الهام از موجودات زنده سعی در توسعه و ساخت سیستم‌های نرم و منعطفی داریم که قادر به جهت‌یابی در محیط هستند و همچنین با کمک حسگرهای کشسانی که به طور یکپارچه روی روبات تعبیه می‌شوند، در آینده می‌توانیم به روبات‌های خودرانی دست یابیم که حتی در چالش‌برانگیزترین محیط‌ها به طور موثری حرکت می‌کنند.