تجربه‌های یک دانشجوی ایرانی در ایتالیا؛ از تغییر روش تدریس بخاطر دانشجو تا ماجرای اشتغال

دانشجوی ایرانی دانشگاه پلی‌تکنیک میلان از وضعیت و شرایط خود در این کشور و مقایسه آن با دانشگاه‌های ایران می‌گوید.

به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه خبرگزاری ایسکانیوز، بیکاری فارغ‌التحصیلان مشکلی چند بُعدی است که یکی از ریشه‌های آن به نبود ارتباط صنعت و دانشگاه برمی‌گردد. دانشگاهی کارآمد است که دانشجویان را برای اشتغال آماده کند و صنعت در صورتی پیشرفت خواهد کرد که با دانشگاه ارتباط داشته و از دانش تولید شده در دانشگاه بهره ببرد.

هرچند ارتباط صنعت و دانشگاه به درستی در ایران شکل نگرفته؛ اما بسیاری از کشورهای جهان با برقراری این ارتباط هم فرصتی برای اشتغال دانشجویان و فارغ‌التحصیلان فراهم می‌کنند و هم به پیشرفت صنعت کمک.

عبدالوکیل فضلی دوره کارشناسی را در رشته مهندسی برق الکترونیک یکی از دانشگاه‌های مشهد گذرانده و هم اکنون دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی مخابرات دانشگاه پلی‌تکنیک میلان (Polytechnic University of Milan) است. وی در حال حاضر مشغول انجام مراحل پایانی رساله خود در یک شرکت اتریشی است. با وی در مورد تفاوت‌های نظام آموزش ایران و ایتالیا گفت‌وگو کردیم که در ادامه آمده است.

با توجه به این که تجربه تحصیل در ایران و خارج از کشور را داشته‌اید، برجسته‌ترین تفاوت دانشگاه‌های ایران و ایتالیا را چه می‌دانید؟

نخستین تفاوت به نظر من، ناامیدی دانشجویان ایرانی در مورد اشتغال است. برای مثال من دانشجوی دانشگاهی در ایتالیا هستم؛ اما هم اکنون تز خود را در شرکتی اتریشی می‌گذرانم و حقوق خوبی دریافت می‌کنم، تا جایی که امکان پس‌انداز هم دارم.  

متاسفانه دانشجویان ارشد رشته‌هایی مانند مخابرات در ایران، هدف‌شان تولید علم نیست، فقط می‌خواهند مقاله ارائه بدهند تا بتوانند از کشور خارج شوند؛ اما دانشجویان در ایتالیا هیچ نیازی به ارائه مقاله ندارند.

به نظر می‌رسد تنها امید دانشجویان در ایران، ادامه تحصیل است و نهایتا هم می‌توانند به عنوان عضو هیئت علمی در دانشگاه مشغول شوند.

یکی دیگر از مشکلات در ایران، نبود تکنولوژی‌ها در سطح پیشرفته است. برای مثال بسیاری از شرکت‌های خارجی بخشی از بودجه‌شان را صرف تحقیق و توسعه (R&D) می‌کنند. به همین دلیل، با به کارگیری دانشجویان یا فارغ‌التحصیلان تحصیلات تکمیلی، محصولات خود را ارتقا می‌دهد.

اتفاقی که برای من رخ داد این بود که وقتی زمان ارائه تزم در دانشگاه میلان فرارسید، به جای این که به دنبال پروژه‌ای باشم که نتیجه‌اش یک مقاله باشد. خواستم که به عنوان یک مهندس، درآمد داشته باشم. به همین دلیل، در بخش تحقیق و توسعه چند شرکت، درخواست دادم و پس از تایید آن‌ها یکی را انتخاب کردم.

جابه‌جایی از میلان به اتریش هم فرآیند آسانی بود حتی خود شرکت وکیل داشت که برای موارد مختلف مانند پیدا کردن منزل یا گرفتن اقامت به متقاضیان کمک ‌کنند.

متاسفانه شرایط در ایران بسیار سخت‌تر است، نخست به این دلیل که شرکت‌ها امکان انجام تز را ندارند. به علاوه، همه رشته‌ها امکان ورود به بخش تحقیق و توسعه را ندارند و این حوزه فقط مختص شرکت‌های های‌تک در زمینه‌هایی مانند مخابرات، الکترونیک و اپتیک است.

آیا دانشگاه میلان تسهیلات خاصی برای کمک به انجام رساله شما در اتریش فراهم کرد یا شخصی برای گرفتن پذیرش از شرکت اتریشی اقدام کردید؟

بسیاری از کمپانی‌های بزرگ در میلان با دانشگاه ارتباط دارند و دانشگاه به لحاظ علمی به آن‌ها کمک می‌کند. مثلا یکی از استادان ما دایرکتور (راهنمای کاربردی بازاریابی شبکه‌ای) شرکت هوآوی بوده و تاکنون همکاری‌های زیادی بین پلی‌تکنیک و شرکت هوآوی ایجاد کرده است.

همچنین یکی دیگر از استادان ما، ارتباط علمی و تحقیقاتی خوبی با نوکیا دارد. برای مثال، استاد برای ما پروژه‌ای تعریف کرد که توسط کارمندان نوکیا مطرح شده بود. ما دانشجویان آن پروژه را انجام دادیم، سپس برای اجرا  به شرکت نوکیا رفتیم و ضمن ارائه پروژه از شرکت هم بازدید کردیم.

همچنین شرکت هوآوی کنفرانسی دو روزه در دانشگاه پلی‌تکنیک میلان برگزار کرد. استادان و دانشجویان از سراسر جهان در این کنفرانس شرکت کرده و تحقیقات خود را ارائه می‌دادند. جالب توجه این است که من در این همایش کاربرد مطالب درسی که آموخته‌ام را دیدم. در حالی که دانشجویان ایرانی گمان می‌کنند دروسی که می‌خوانند هیچ کاربرد و فایده‌ای ندارند.

در نتیجه، دانشجویان به طور مستقیم وارد ارتباط با شرکت‌های صنعتی نمی‌شود، معمولا درخواست خود را با استاد مطرح می‌کنند و استادان این ارتباط را برقرار می‌کنند.

من هم در ابتدا قصد داشتم در نوکیا مشغول به کار شوم؛ اما به دلیل شرایط کرونا و قرمز بودن منطقه شرکت نوکیا، امکان گرفتن نیروی جدید وجود نداشت. به همین دلیل برای خارج از ایتالیا، اقدام کردم. 

آیا دانشگاه کمکی به دانشجویان و فارغ‌التحصیلان در راستای راه‌اندازی کسب و کار می‌کند؟

دانشگاه در بخشی به نام خدمات شغلی (Career Service)، رابط بین صنعت و دانشگاه است. شرکت‌های مختلف همایش برگزار می‌کنند و دانشجویان می‌توانند در آن‌ها شرکت کنند یا گروه‌هایی تشکیل می‌دهند که مشکلاتشان را مطرح کرده و از دانشجویان درخواست راه‌حل دارند. این مرکز، بخشی برای توسعه ایده‌ها دارد که دانشجویان را با افرادی برای توسعه ایده‌ها آشنا می‌کند.  

این برنامه‌ها فرصتی برای ارتباط‌گیری دانشجویان با شرکت‌های مختلف است که می‌توانند رزومه خود را ارائه داده و در صورت تایید، همکاری کنند. وقتی که شرکت‌ها نیاز به نیروی کار دارند، به دانشگاه اعلام می‌کنند که دانشجویی فلان رشته و با فلان تخصص را نیاز داریم. دانشگاه هم این فرصت‌های شغلی را در پرتال و در دسترس دانشجویان قرار می‌دهد و دانشجویان پس از معرفی از سوی دانشگاه، مصاحبه شده و پذیرفته می‌شوند.

 استارتآپ‌هایی هم به صورت مسابقه برگزار می‌شوند و دانشجویان می‌توانند با ارائه ایده به سمت کارآفرینی بروند.

همچنین این فرصت برای دانشجویان فراهم بود که افرادی از شرکت‌های گوگل و IBM به دانشگاه بیایند و داستان موفقیت خود را برای دانشجویان تعریف کنند. البته این افراد نمی‌توانند زمان زیادی را در دانشگاه و تدریس به دانشجویان اختصاص بدهند، چون مشغله زیادی دارند و حضورشان در صنعت درآمد بیشتری برای آن‌ها ایجاد می‌کند.

فرصت دیگری که برای دانشجویان وجود دارد این است که یکی دو واحد از درس پنج واحدی را به فعالیت‌هایی مانند پروژه‌های مشترک درسی اختصاص دهد.

یکی از واحدهای درسی به این موضوع اختصاص دارد که دانشجو باید ایده‌ای را پرورش و توسعه بدهد و به سمت تولید و ایجاد محصول ببرد. دانشگاه برای افراد برتر این واحد درسی تسهیلاتی فراهم می‌کرد، مانند این که در مسابقات جهانی شرکت کنند.

به نظر شما استادان شما در ایران با استادان دانشگاه میلان چه تفاوت‌هایی در زمینه تدریس و اولویت‌های پژوهشی دارند؟

به نظر من، استادان ایران هم از جهت تدریس و هم از جهت فن بیان بهتر هستند. اولویت‌های استادان هم به شاخص‌های کلان وابسته است. دانشگاهی که هدفش تولید علم باشد با دانشگاهی که هدفش تولید مقاله باشد، متفاوت است.

یکی از برجسته‌ترین استادان ما در ایران، موقع تدریس وقتی به موضوع جالبی می‌رسید، می‌گفتند این موضوع، ایده خوبی برای مقاله است. نکته قابل توجه این است که من حدودا چهار ماه است تزم را شروع کرده‌ام و اصلا نگاه مقاله‌محور به آن ندارم؛ اما تاکنون به چند مورد برخورد کرده‌ام که می‌توانند ایده‌های خوبی برای مقاله باشند.  

البته فعلا دلیلی برای ارائه مقاله نمی‌بینم، در حالی که اگر در ایران بودم، حتما استاد تمایل زیادی به ارائه مقاله داشت. داشتن مقاله در همه مجامع علمی ارزشمند است؛ اما در ایران فشار زیادی برای ارائه مقاله وجود دارد.

به نظر من، تعامل استادان با صنعت در دانشگاه میلان خیلی بهتر از ایران است. همچنین استادان به انتقادات دانشجویان توجه زیادی نشان می‌دهد. برای مثال، خودم شاهد بودم که یکی از استادان بر اساس نکاتی که در ارزشیابی گفته بودم، شیوه تدریسش را تغییر داد.

مزیت دیگری که وجود دارد این است که روابط شخصی در مسائل کاری وارد نمی‌شود. به طوری که اگر استادی تخلف انجام بدهد، ممکن است همکار و دوستش این تخلف را به منابع انسانی گزارش می‌دهد. متاسفانه در ایران هم قدرت منابع انسانی کمتر است و هم روابط دوستانه غالب هستند.

نکته‌ای که وجود دارد این است که قدرت استاد و دانشجو معمولا در دانشگاه‌های خارجی یکسان است؛ اما در ایران اعضای هیئت علمی یا مدیران دانشگاهی قدرت بیشتری دارند به طوریکه ارتباط و تعامل با آن‌ها سخت است.

انتهای پیام/

کد خبر: 1111977

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
  • نظرات حاوی توهین و هرگونه نسبت ناروا به اشخاص حقیقی و حقوقی منتشر نمی‌شود.
  • نظراتی که غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نمی‌شود.
  • 0 + 0 =