جایگاه راهبردی آموزش و پرورش

رضا واعظی*

درخواست معرفی هرچه سریع تر گزینه وزارت آموزش و پرورش به مجلس شورای اسلامی، یکی از مهمترین دغدغه‌ها و یک پای تذکرات این روزهای نمایندگان مجلس است؛ انتظاری که بین جامعه بزرگ فرهنگیان نیز به نوعی مشهود است. این دغدغه‌ها با توجه به شرایط کنونی و فضای حاکم بر حوزه آموزش و پرورش کشور منطقی به نظر می‌رسد. مجموعه آموزش و پرورش که قطعا کلیدی ترین  وزارت خانه است، اکنون با موضوعات اضطراری همچون ضرورت برگزاری حضوری کلاس‌ها، جبران نارسایی‌های آموزشی دانش آموزان، مدیریت مدارس در شرایط کرونایی و توجه به مسائل و مشکلات معلمان که به دلیل شرایط کشور حادتر شده است دست و پنجه نرم می‌کند و در عین حال به‌صورت طبیعی دچار خلا مدیریت و بلاتکلیفی است. با این حال در مورد معرفی وزیر جدید آموزش و پرورش به ذکر چند نکته می‌پردازم.  

توجه ویژه به وزارت آموزش و پرورش،‌ در همه بخش‌های نظام یک امر مبارک است؛ اتفاقا در زمان بررسی کابینه دولت در مجلس، به وضوح حساسیت نمایندگان مجلس مشهود بود؛ بنحوی که فارغ از مواضع جناحی در مورد گزینه پیشنهادی دولت، اظهار نظر کردند. به نظر می رسد همین حساسیت در مجموعه دولت و برای شخص رئیس جمهور نیز وجود دارد؛ چراکه دولت است که باید پاسخگوی افکار عمومی از جمله جامعه فرهنگیان و مطالبات حوزه آموزش و پرورش باشد؛ اینکه دولت برغم وجود این ضرورت‌ها و حساسیت‌ها همچنان نسبت به معرفی گزینه جدید وزارت آموزش و پرورش تامل دارد و افراد مختلفی را سبک و سنگین می کند، نه از سر بی تفاوتی است بلکه به دلیل حساسیت  این امر و نقش کلیدی آموزش و پرورش در کل مجموعه کشور است.

وزارت خانه ای که هر چه بکارد در سال‌های آینده همه بخش های کشور باید درو کنند و این یعنی جایگاه این وزارت خانه بسیار راهبردی است؛ لذا نمی‌توان این مسئولان مهم  و حساس را به دست هر شخصی سپرد.

جایگاه استراتژیک آموزش و پرورش حکم می کند سکان این وزارت خانه به فردی قوی با تفکر و مدیریت کلان و استراتژیک سپرده شود تا با استفاده از ظرفیت علمی و نخبگی خود و بهره مندی از ظرفیت عظیم جامعه فرهنگیان کشور فارغ از نگاه های تنگ نظرانه، برای آینده طرحی درست و متناسب با فردای ایران دراندازد و در عین حال در حوزه برنامه ریزی، برای گذر از مشکلات حاد مجموعه تعلیم و تربیت کشور، برنامه مشخص و عملیاتی داشته باشد. اینکه این فرد از مجموعه خانواده آموزش و پرورش باشد یا از مجموعه دیگری مثل آموزش عالی، به نظر می‌رسد در رتبه بعدی اولویت قرار می گیرد؛ چه بسا  که حضور فردی توانمند، کاردان و دارای سطح نخبگی و با درجه عالی علمی در رأس این وزرات خانه، موتور محرکی برای پایه گذاری رشد علمی کشور باشد و بدور از پیشینه ذهنی سیاسی و حتی جناحی، به مجموعه آموزش و پرورش به دیده عدالت محور که شعار دولت جدیدی است، بنگرد و خدمات بزرگی به این وزارت­خانه کلیدی داشته باشد.

اصولا تفکیک چندانی بین آموزش و پرورش و آموزش عالی نیست؛ حتی می توان گفت در آموزش عالی به دلیل اینکه خروجی های آموزش و پرورش است. بهتر می توان با نقاط قوت و ضعف حوزه تعلیم تربیت آشنا شده و چاره جویی کرد.

نکته دیگر اینکه، دقت کنیم حساسیت‌ها و دغدغه‌­ها منجر به تعجیل و خدای نکرده حضور گزینه‌ای ضعیف در این وزارت خانه نشود؛ دوره کنونی به دلیل قرار گرفتن در آغاز قرن و گام دوم انقلاب، نقش مهمی در ریل گذاری هوشمندانه برای ایمن سازی علمی و فرهنگی کشور دارد؛  توجه نداشتن به این مقوله حساس، ضررهای بسیاری متوجه نسل‌های آینده می‌کند و دودش به چشم همه خواهد رفت.

در هر حال به نظر می‌رسد با توجه به رویکرد قانونگرایی رئیسی، دولت قبل از پایان مهلت قانونی گزینه جدیدی به مجلس معرفی کند و پس رای نمایندگان، امور وزارت خانه مهم آموزش و پرورش بیش از پیش سامان بگیرد. 

 استاد دانشگاه*

انتهای پیام/

کد خبر: 1115200

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
  • نظرات حاوی توهین و هرگونه نسبت ناروا به اشخاص حقیقی و حقوقی منتشر نمی‌شود.
  • نظراتی که غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نمی‌شود.
  • 0 + 0 =