حسین سلطان محمدی، منتقد سینما در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری ایسکانیوز در خصوص تولید آثار مختص به کودکان و نوجوانان در سینمای ایران اظهار کرد: در سامانه شاد که دانش آموزان را دو سال پیاپی از لحاظ آموزش رسمی و سازماندهی شده، متصل به خود نگه داشته، هیچ پیوندی بین دانش آموزان که اکثرشان ابزار هم دارند، با سینما دیده نمیشود.
بیشتر بخوانید:
اکران سنتی از آنلاین جا ماند / اقناع مخاطب با آیتمهای نمایش فیلم با تنوع گسترده
سلطان محمدی ادامه داد: طی این دو سال چرا فیلمهای مختص کودک و نوجوان به صورت مرتب و روزانه برایشان اکران نشد که مسلما مورد استقبال هم قرار میگرفت.
وی افزود: چه اشکالی دارد که در میان این همه کلاسهایی که برای دانش آموزان برگزار میکند، یک کلاس سینما هم متناسب با سن بچهها وجود داشته باشد که حتی در این زمینه استعدادیابی نیز شود.
منتقد سینما با ذکر این سوال که چرا سیستم مدیریتی به آینده و ابزارها نگاه درست و کاربردی ندارند، افزود: باید به تغییر وضعیت مخاطب نگاه کنند که خوشبختانه ابزار گستردهتر شده و هزینه اینترنت هم معقولتر و تنوع آثار در فضای مجازی با وجود پلتفرمهای مختلف بیشتر است.
وی با بیان این نکته که سیستم رسمی اکران ما به هیچ کدام از این تغییرات گسترده توجه ندارد وبه همین دلیل در اکران مانده، افزود: آمار اکران واقعا راضی کننده نیست، هنر تجربهای با توان ضعیف خودش مرتب فیلمهای جدید میآورد و میبرد و به کار خودش مشغول است، اما در همه آثاری که در صف اکران هستند هم هنر تجربه ای وجود ندارد.
سلطان محمدی تاکید کرد: چرا تغییر تدریجی در مخاطب را نمیبینیم و اکران را متوقف نگه داشته ایم، درصورتی که اگر به حالت عادی برگردیم امکان ندارد همه سالنها پر شوند، البته از سمت فارابی فقط آمار کمی فروش اعلام میشود ولی خبری از آمار تماشاگران نیست.
وی ضمن بیان مطلب فوق ادامه داد: اما در آمار به ندرت به درصد اشغال سالن دسترسی داریم و مطمئنا درصد اشغال به شدت پائین و زیر 50درصد است، اما چون اکران را در شورای صنفی نمایش که دست خودش است طولانی میکند مردم فکر میکنند که از فیلم استقبال میشود درصورتی که اینگونه نیست.
منتقد سینما در پایان تاکید کرد: با این وضعیت به نظر میرسد اکران ما همچنان شکسته باقی خواهد ماند و سود در تولید به عنوان شعاری که وجود دارد، همچنان پرقدرت به جلو میتازد و همه مشغول فیلم سازی هستند.
انتهای پیام/
نظر شما