به گزارش گروه علم و فناوری باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)؛ تصور کنید خودرویتان به محض اینکه روی صندلی می‌نشینید خودش روشن می‌شود. زیرا کتی را که امروز پوشیده‌اید تشخیص می‌دهد. یا گان (لباس‌های بیمارستانی) را در نظر بگیرید که به صورت مداوم علائم حیاتی بیما را اندازه‌گیری و منتقل می‌کند. اینها دو کاربردی هستند که پارچه جدید اختراع شده توسط دو محقق ایرانی دانشگاه کالیفرنیا در ایروین دارد.

این پارچه «شبکه ناحیه بدن» نام دارد و توسط محققان دانشکده مهندسی و با ترکیب فرامواد پیشرفته با منسوجات انعطاف‌پذیر طراحی شده و مهم‌ترین ویژگی آن عدم نیاز به باتری در لباس و دستگاه‌های مجاور برای ایجاد ارتباط با هم است.

پیتر تسنگ، استادیار دانشگاه کالیفرنیا در ایروین، می‌گوید: زمانی که با نزدیک کردن گوشی هوشمند یا کارت بانکی به دستگاه گیرنده، خرید می‌کنید، از فناوری‌های سیگنال‌دهی میدان نزدیک استفاده می‌کنید. پارچه‌های ما براساس همین فناوری کار می‌کند، با این تفاوت که میدان این ارتباط خیلی وسیع‌تر است. در نتیجه می‌توانید بدون اینکه تلفن هوشمندتان را از جیب‌تان درآورید و فقط با نزدیک کردن بدن‌تان به دستگاه گیرنده، اطلاعات را بین گوشی و آن دستگاه منتقل کنید.

امیرحسین حاجی آقاجانی، نویسنده اصلی مقاله این پروژه و همچنین دانشجوی دکتری رشته مهندسی برق و علوم کامپیوتر این دانشگاه، می‌گوید: این اختراع به کاربران امکان می‌دهد به صورت دیجیتال با دستگاه‌های الکترونیک نزدیک خود تعامل برقرار کنند و با یک لمس یا کشیدن آستین دست‌شان، پرداخت‌ها را به طور کاملا ایمن انجام دهند.

او می‌افزاید: با کمک این پارچه، وسایل الکترونیک به محض اینکه در مجاورت شما قرار می‌گیرند، سیگنال‌هایی ایجاد می‌کنند و بنابراین می‌توانید اطلاعات‌تان را با یک حرکت ساده مثل حرکت دادن دست به اشتراک بگذارید. در این حالت دیگر نیازی نیست که قفل ماشین‌تان را با کلید باز کنید. بدن‌تان به درگاه انتقال اطلاعات تبدیل می‌شود.

تسنگ این فناوری را به یک راه‌آهن تشبیه می‌کند که هنگام عبور از کنار یک لباس، نیرو و سیگنال‌های لازم را منتقل می‌کند. این سیستم اجازه می‌دهد که بخش‌های جدید به راحتی اضافه شوند و تکه‌های خود به صورت جداگانه برای ایجاد گفتگو، با یکدیگر جفت شوند.

پروتکل ارتباطات میدان نزدیک، باعث پیشرفت بسیاری در زمینه شارژ دستگاه‌های بی‌سیم و تامین انرژی حسگرهای بدون باتری شده است. اما نقطه ضعفی که این فناوری دارد، برد محدود آن است که بیش از چند سانتی‌متر نمی‌شود. محققان این دانشگاه با استفاده از فرامواد مغناطیسی غیرفعال براساس فویل‌های حکاکی شده از جنس مس و آلومینیوم، دامنه این سیگنال را از چند سانتی‌متر به بیش از یک متر و ۲۰ سانتی‌متر افزایش داده‌اند.

پارچه‌ای که این تیم طراحی کرده‌اند انعطاف‌پذیری بالایی دارد و تمام حرکات بدن را تحمل می‌کند. علاوه براین،‌ از آنجا که سیگنال‌های این سیم از طریق القای مغناطیسی کار می‌کند، تکه‌های لباس می‌توانند با هم هماهنگ شوند. به طور مثال، در لباس‌های ورزشی، شلوار حرکات پا را تحت نظر می‌گیرد و در عین واحد با بلوز آن ارتباط برقرار می‌کند تا ضربان قلب و علائم حیاتی دیگر را اندازه‌گیری کند.

حاجی آقاجانی در این مورد می‌گوید: کاربردهای این فناوری در پزشکی بی‌شمار است؛ مثل خلاص شدن کادر درمانی بیمارستان‌ها از اندازه‌گیری علائم حیاتی بیماران با کمک حسگرهای متعدد. در آینده بیماران با پوشیدن لباس‌های مجهز به فرامواد علائم حیاتی خود را ارسال خواهند کرد.

به گفته او، فراموادی که در این سیستم مورد استافده قرار گرفته، کم‌هزینه است و ساخت و سفارشی کردن آنها بسیار آسان است. علاوه براین، اندازه‌های مختلف از این مواد را می‌توان با حرارت روی لباس‌های موجود در لباس تعبیه کرد و دیگر نیازی به خرید لباس پیشرفته نیستید.

امیرحسین افندی‌زاده زرگری نیز در این پروژه همکاری کرده است.