به گزارش خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز، امروز بیستم آذر ماه، سالروز شهادت شهید آیتالله سیدعبدالحسین دستغیب یکی از چهرههای برجسته عرصه اخلاق و تهذیب نفس است که زندگی سراسر مبارزه و صفات اخلاقی برجستهاش، ارائهدهنده الگوی کاملی در بهرهگیری از صفات پسندیده و سجایای اخلاقی نیک او به شمار میرود.
شهید دستغیب مردی با خطبههای آتشین، حماسی، عرفانی و انقلابی بود که در سال ۱۲۸۸ شمسی در شهر شیراز، در یک خانواده روحانی پای به عرصه وجود گذاشت و از آن جایی که ولادت این کودک مقارن با عاشورا (سال ۱۳۳۲ قمری) بود، نام او را عبدالحسین نهادند. پدرش سید محمد تقی فرزند میرزا هدایت الله مرجع بزرگ فارس بود که به هنگام تولد فرزندش در کربلا به سر میبرد. خاندان عبدالحسین از سادات حسنی و حسینی به شمار میروند که از حدود چهار قرن پیش در شیراز به دستغیب معروف شده بودند. این خاندان با ۳۲ واسطه به حضرت «شهید زید» فرزند امام سجاد(ع) میرسد.
شهید دستغیب ازجمله پیشگامان انقلاب اسلامی در استان فارس و اولین امام جمعه شهر شیراز پس از پیروزی انقلاب اسلامی به شمار میرود. وی درس را از مکتبخانه شروع کرد و با فراگیری قرآن و نصاب و خواندن چند کتاب منظوم و منثور فارسی دوره مکتب را پشت سر گذاشت. پس از آن شروع به تحصیل علوم اسلامی نمود و درسهای ابتدایی حوزه علمیه را نزد پدر خواند و پس از فوت پدر، تحصیلات را در مدرسه خان شیراز ادامه داد.
دوازده سال بیشتر نداشت که با غم جانکاه از دست دادن پدر، بار یتیمی را به دوش کشید. ارتحال پدر عالم و دلسوزی که معلم و مرادش بود او را سخت آزرده خاطر کرد. او تکفل دو برادر، سه خواهر و مادرش را بر عهده گرفت، تحصیلات را در شیراز با فراگیری صرف و نحو و بیان و منطق و فقه و اصول و... ادامه داد. وی ادبیات و دروس مقدماتی را نزد شیخ اسماعیل تکمیل کرد و فقه و اصول را نزد میرزا علی اکبر ارسنجانی آموخت، دوره کامل منطق و فلسفه را در محضر مال احمد دارابی، یکی از استادان حکمت الهی حوزه شیراز فرا گرفت.
سید عبدالحسین در شیراز تحصیلات را تا پایان دوره سطح سپری کرد. وی به قدری به شغل آباء و اجدادی خود که تبلیغ و ترویج علوم دینی بود اشتیاق داشت که حاضر نبود کار متفرقه انجام بدهد، لذا با تمام سختیها به تحصیل در علوم دینی در مدرسه هاشمیه شیراز در گود عربها ادامه داد. ناگفته نماند که عبدالحسین پس از اتمام دروس سطح، امامت مسجد باقرخان را پذیرفت و دوران بسیار سخت و پر فراز و نشیبی را در شیراز گذراند. او در سال ۱۳۱۴ مجبور به حرکت به سوی نجف شد تا سطوح تحصیلات عالی خود را در حوزه علمیه این شهر پیگیری کند.
هجرت به نجف
آیت الله دستغیب خود در این باره میگوید: «در زمان رضاخان قلدر ملعون، ما را چند بار زندانی کردند و یک دفعه بناشان تبلیغ بود. بعداً فشار آوردند که اصلا باید از روحانیت بیرون بروی و ۲۴ ساعت مهلت دادند که بنده اصلا خلع لباس کنم و از روحانیت بیرون روم و مسجد و منبری نباشم. به ناچار فرار کردم و رفتم نجف و این هم خواست خدا وسیله خیری شد برای استفاده از محضر بزرگان.»
اجازه اجتهاد در ۲۴ سالگی
وی بعد از مهاجرت به نجف، تحصیلات خود را در حوزه علمیه این شهر پی گرفت و از دروس و محضر اساتید و بزرگان زیادی مانند آیات: شیخ محمد کاظم شیرازی، سید ابوالقاسم خویی، سید ابوالحسن موسوی اصفهانی، سید میرزا آقا اصطهباناتی و آیت حق میرزا محمدعلی طباطبایی تبریزی- عارف نامور- کسب فیض کرد و بهرههای فراوان برد، به طوری که در ۲۴ سالگی از علمای اعلام حوزه علمیه نجف اجازه اجتهاد گرفت و با اصرار مردم شیراز تصمیم گرفت به این شهر باز گردد. وی دلیل آن را به مرحوم آیتالله شیخ محمد کاظم شیرازی چنین بیان می کند: وضع شیراز به خاطر رژیم پهلوی خیلی خراب است. وجود من الان در شیراز ضروری است، باید آنجا باشم.»
آغاز مبارزات از زمان رضاخان
مبارزات سیاسی آیتالله دستغیب از زمان رضاخان آغاز گشت. هنگامی که رژیم پهلوی دست به کشف حجاب زد، او به طور آشکار به مخالفت پرداخت. تهدیدها و آزار و اذیت رژیم هیچگونه خللی در اراده او در ادامه مبارزه وارد نمیساخت و حتی زمانی که ایشان را ممنوعالمنبر میکردند، بر روی زمین مینشست و مردم را موعظه میکرد و وقتی مأموران رضاخان اعتراض میکردند، پاسخ میداد که او را از منبر رفتن منع کردهاند، نه از سخن گفتن بر روی زمین.
اوج مبارزات شهید علیه رژیم، زمانی بود که رژیم لوایح ششگانه و مسائل ایالتی و ولایتی را مطرح کرد که منجر به جنبش سال ۱۳۴۱ و آغاز نهضت امام خمینی(ره) و قیام پانزده خرداد ۱۳۴۲ شد. در ۱۵ خرداد ۱۳۴۲، دژخیمان شاه، وی را بازداشت و به تهران اعزام و مستقیما روانه زندان عشرت آباد کردند؛ در سال ۱۳۴۳ نیز برای دومین بار دستگیر، اما در قزل قلعه زندانی شد.
این عالم شیعی با اندیشه و عملی بسیار ارزشمند عمر خود را در خدمت به اسلام و پاسداری از ارزشهای آن صرف کرد و برای مردم مسلمان چونان پدری شفیق بود و چهل سال خدمت ارزنده و تلاش برای مردم شیراز تا همیشه تاریخ، برای آنها فراموش ناشدنی است. نام و سیره روحانیت مبارز پیوسته با ساده زیستی و مردمی بودن مزین بوده و راز تعلق خاطر تودههای مردم به آنان نیز همین است.
شهید دستغیب همواره در کنار مردم و یاور آنان بود و از همین روی یاد و نام او با جان تمام کسانی که محضرش را درک کردهاند، آمیخته است. نقش شهید دستغیب در ترویج افکار امام و همراهی با ایشان از آغاز نهضت، برجستهترین وجه زندگی مبارزاتی ایشان است.
سرانجام این مرد بزرگ در تاریخ ۲۰ آذرماه ۱۳۶۰، در حالی که برای برگزاری نمازجمعه عازم مصلی بود، به فیض شهادت نایل آمد.
انتهای پیام/
نظر شما