به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، هر ساله دانشگاه‌های جهان توسط نظام‌های ارزیابی مختلف ارزیابی و لیست برترین آن‌ها از طریق سایت پایگاه‌های رتبه‌بندی معرفی می‌شود. از جمله این پایگاه‌ها می‌توان به شانگهای، تایمز، کیواس، سایمگو و غیره اشاره کرد که با در نظر گرفتن شاخص‌های مختلف به رتبه‌بندی دانشگاه‌ها و موسسات آموزش عالی می‌پردازند.
ایسکانیوز در گزارش زیر به بررسی شاخص‌های ارزیابی این نظام‌های رتبه‌بندی پرداخته است، نکته جالب توجه آنجاست که اغلب شاخص‌های ارزیابی در این پایگاه‌ها بر اساس معیارهای کمی تعریف شده است.
بررسی شاخص‌های ارزیابی 4 نظام رتبه‌بندی
در نمودار زیر شاخص‌های ارزیابی ۴ نظام ارزیابی تایمز، کیواس، سایمگو و شانگهای آمده است:
در نظام ارزیابی کیواس ۶ شاخص بهترین دانشگاه‌ها از نظر انجام بهترین پژوهش‌ها در زمینه‌های هدف دانشگاه، بهترین دانشگاه‌ها در زمینه پرورش دانش‌آموختگان، تعداد استادان و کارکنان به تعداد دانشجویان، ارجاع به بخشی از پژوهش دانشگاه در پژوهشی دیگر و میزان موفقیت دانشگاه در جذب دانشجویان و استادان بین‌اللمللی از اهمیت ویژه‌ای برخواردار است.
در نظام ارزیابی تایمز ۵ شاخص محیط یادگیری، حجم درآمد پژوهشی و شهرت، تاثیر پژوهش، وجهه بین‌المللی کارکنان و دانشجویان و نوآوری و درآمد صنعتی مورد ارزیابی قرار می‌گیرد.
نظام ارزیابی شانگهای به برای رتبه‌بندی دانشگاه‌ها به تعداد دانش‌آموختگان و کارکنان برنده جایزه نوبل و مدال آوران جهانی، پژوهشگران پر استناد در موضوعات علمی، مقالات منتشر شده در پایگاه نیچر و ساینس، مقالات نمایه شده در نمایه استنادی علوم و سرانه عملکرد علمی کارکنان دانشگاه مورد ارزیابی توجه می‌کند.
نظام ارزیابی سایمگو بر اساس شاخص‌هایی مانند برون‌داد، استعداد علمی، تعالی، رهبری علمی، همکاری بین‌المللی، تاثیرگذاری، تخصص و انتشارات با کیفیت در قالب شاخص نشانگرهای پژوهشی، شاخص‌های دانش‌نوآورانه و تاثیر فناورانه در قالب نشانگرهای نوآوری و بر اساس اندازه وب سایت و پیوندهای مرتبط با هر حوزه فعالیت موسسه نسبت به رتبه‌بندی دانشگاه‌ها اقدام می‌کند.
جای خالی کیفیت سنجی در نظام‌های رتبه‌بندی دانشگاه‌ها
با یک نگاه ساده به موارد فوق می‌توان دریافت بیشتر این شاخص‌ها به صورت کمی مانند تعداد مقالات و استناد به آن تعریف شده و دانشگاه‌ها جهان مخصوصا ایران نیز بر اساس شاخص‌های کمی در لیست برترین دانشگاه‌های جهان قرار می‌گیرند.
به عنوان مثال در رتبه‌بندی ۲۰۲۲ تایمز دانشگاه های صنعتی نوشیروانی، علوم پزشکی کردستان و دانشگاه علوم پزشکی مازندران با قرار گرفتن در بازه رتبه‌ا 400-351 به عنوان دانشگاه های اول ایران در این رتبه بندی معرفی شده‌اند، این در حالی است که دانشگاه علامه طباطبائی که در حوزه علوم انسانی سرآمد کشور محسوب می‌شود، نتوانسته در رنکینگ‌های جهانی رتبه کسب کند. از آنجایی که مقالات حوزه علوم انسانی را نمی‌توان بر اساس معیارهای کمی ارزیابی کرد، بسیاری از دانشجویان رشته‌های علوم انسانی با مشکل نمایه کردن مقالات خود در پایگاه‌های بین‌المللی مواجه هستند.
از طرفی تعداد دانشمندان علوم انسانی یک و دو درصد بسیار کم است، استادی را تصور کنید که 100 یا 200 مقاله نمایه کرده اما هیچ‌گونه ارجاعی به مقالاتش ثبت نشده است، در مقابل صدها نفر به مقاله یک استاد ارجاع داده‌اند. برای جلوگیری از چنین مشکلاتی، باید سیاست‌هایی اتخاذ شود که به کمی گرایی تعداد مقالات توجه کمتری شود و مقالات کیفی در اولویت قرار بگیرد.
انتهای پیام/
نظر شما