به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز، روزگاری دیدن زنان معتاد یا بی‌سرپناه اتفاق عجیبی بود اما امروز کافی است که سری به شوش و دروازه غار بزنید تا شاهد حضور تعداد زیادی از زنان بی‌سرپناه و معتاد باشید، زنانی که زباله‌گردی می‌کنند و شب‌ها را در سرمای خیابان به صبح می‌رسانند. اعتیاد در زنان به مراتب آسیب‌زاتر از مردان است چراکه آن‌ها برای تهیه مواد گاهی مجبور به تن فروشی می‌شوند و آسیب‌هایی نظیر تجاوز هم بسیار اتفاق می‌افتد. از طرفی موقعیت شغلی کمی هم برای این دست آسیب دیده‌های اجتماعی در مقایسه با مردان وجود دارد و همین موضوع سرمنشا بروز بحران‌های متعدد در زندگی آن‌ها می‌شود.

مصرف روانگردان‌ها برای رسیدن به تناسب اندام

رضا تویسرکان‌منش مدیرکل درمان و حمایتهای اجتماعی ستاد مبارزه با مواد مخدر با بیان اینکه سرعت رشد اعتیاد در زنان و جوامع زنانه رو به افزایش است، گفته بود که فرم‌هایی از مواد روان‌گردان که طبق تبلیغات اغواکننده آن در رسانه‌ها و ماهواره‌ها و مراکزی همچون آرایشگاه‌های زنانه، باشگاه‌های ورزشی و عطاری‌ها مبنی بر درمانهایی برای لاغری، تناسب اندام و کاهش اشتها ترویج می‌شود، مقداری باعث نگرانی شده که میزان بروز رو به افزایش باشد.

این مقام مسئول متذکر شد: در بین این قشر زنان نیز دو گروه داریم، گروهی از آنها بی‌خانمان، متجاهر و آسیب‌دیده اجتماعی هستند؛ برای این گروه خاص، ستاد مراکز نگهداری و درمان آنها را توسعه داده است، شرایط نگهداری این مددجویان با مردان معتاد قدری متفاوت و آسیبهایی که متوجه آنها می‌شود به مراتب بیشتر است یعنی ضمن اینکه به طور ارادی کمتر دنبال درمان می‌شوند، اَنگ اجتماعی بالاتری دارند و آسیب‌های همراه نیز برای آنها بیشتر است، به طوریکه برای دسترسی به مواد مخدر مجبور به آسیبهای بیشتری می‌شوند.

مدیرکل درمان و حمایتهای اجتماعی ستاد مبارزه با موادمخدر با بیان اینکه در مجموع نگران اعتیاد در میان زنان هستیم، گفت: فاصله شروع مصرف تا شروع تزریق، فاصله مصرف تفننی تا معتاد شدن، اقدام به درمان داوطلبانه در بانوان کمتر و آسیبهای همراه در بانوان معتاد بیشتر از مردان معتاد است. از طرفی یکی از دغدغه‌های جدی ما اعتیاد بانوان به مواد مخدر مخصوصاً مواد مخدر صنعتی است.

زنان بی‌سرپناه صرفا زنان معتاد نیستند

سپیده علیزاده؛ مددکار اجتماعی در گفت‌وگو با خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز  هم با اشاره به اینکه زنان بی‌سرپناه صرفا زنان معتاد نیستند عنوان کرد: از سال ۸۸ موسسه‌ای را با هدف کاهش آسیب ثبت کردم. در واقع برنامه کاهش آسیب درمان مستقیم اعتیاد نیست بلکه ما معتقدیم که برخی از مصرف کنندگان مواد مخدر هنوز زمینه حرکت به سمت درمان را ندارند اما از آنجایی که آن‌ها هم انسان هستند و نیازهایی دارند و باید حداقل‌های زندگی آن‌ها تامین شود. چهار گروه هدف به مرکز ما مراجعه می‌کردند که این گروه‌ها شامل مصرف کننده موادی می‌شد که به ته خط رسیده بودند، بی‌سرپناهانی که معتاد نبودند و آسیب‌های جدی‌تری را تجربه کرده بودند، مادران باردار و یا مادرانی که به همراه فرزندشان بی‌سرپناه بودند که در این گروه کودکان در معرض آسیب‌های متعدد هم قرار داشتند و گروه چهارم بهبودیافته‌های از اعتیاد بودند که خانواده حمایت‌گری ندارند یا خانواده خود آسیب دیده است هم مراجعان به مرکز ما بودند.

مسئولان دانش مقابله با آسیب‌ها را ندارند

او با انتقاد از شیوه مسئولان در برخورد با آسیب‌های اجتماعی گفت: مسئولان مربوطه دانش مقابله با آسیب‌ها را ندارند، آن‌ها فکر می‌کردند که همه آسیب‌های پارک شوش با حصارکشی به پایان می‌رسد و گفتند که با حصارکشی پارک را به مردم بازگرداندیم اما اتفاقی که افتاد این بود که تعدادی پلیس در پارک حضور داشتند و مددجویان ما هم دیگر مراجعه نمی‌کردند، ۱۵۰ غذا روزانه توزیع می‌شد که به دلیل کاهش مراجعات بیشترشان برمی‌گشت. شاید پارک شوش از معتادان خالی شد اما در حقیقت معتادان جای دیگری برای مراجعه پیدا کردند و به مناطق اطراف رفتند. مسئولان می‌توانستند خدمات مناسب‌تری به این افراد بدهند اما آسیب را در شهر پخش کردند و این درد همچنان باقی است.

کودکانی که از لحظه تولد در معرض آسیب قرار دارند

علیزاده با اشاره به کودکانی که از مادران آسیب دیده متولد می‌شوند و از همان کودکی در معرض آسیب قرار دارند، بیان کرد: بچه‌هایی این میان به دنیا می‌آیند که پیش از تولد در معرض آسیب قرار دارند و گاهی مادرانشان تا لحظه مرگ هم در حال مصرف مواد مخدر هستند یا مادرانی در بین افراد آسیب دیده وجود دارند که به نرخ گذاری برای واگذاری نوزادشان فکر می‌کنند. بچه‌هایی که در این شرایط به دنیا می‌آیند در ابتدا کودکان در معرض آسیب هستند و بعد به آسیب دیده و سپس به بزه‌کار تبدیل می‌شوند. یک جایی باید این تسلسل قطع شود و این اتفاق با مداخله درست اجتماعی رخ می‌دهد. من به عنوان مددکار نمی‌توانم به تنهایی کاری انجام دهم و حداقل حمایت‌ها هم از من صورت نمی‌گیرد که بتوانم تاثیرگذار باشم اما نهادهای مسئول باید پا به میدان بگذارند.

حصارکشی و پاک سازی راهکار نیست

این مددکار اجتماعی ضمن بیان اینکه آنچه که امروز شاهد آن هستیم، افزایش آدم‌هایی است که اعتیاد ندارند اما بی‌سرپناه شده‌اند، اضافه کرد: بعد از کرونا بیشترین مراجعان ما زنان مصرف کننده مواد مخدر بودند و هنوز هم بیشترین مراجعات مربوط به این افراد است اما آنچه که امروز شاهد آن هستیم، افزایش آدم‌هایی است که اعتیاد ندارند اما بی‌سرپناه شده‌اند. زاد و ولد زنان بی‌سرپرستی که انواع آسیب‌ها را تجربه کرده و همسر ندارند هم زیاد است. برخی دستگاه‌ها ذاتا مدعی این حوزه هستند اما از واقعیت ماجرا خبر ندارند. مدیران ما فکر می‌کنند که با بازدید از یک مرکز در جریان همه آسیب‌های این حوزه قرار می‌گیرند. مسئولان به جای گریه کردن کار بهتری انجام دهند. چرا مسئولان ما از مشورت کردن گریزان هستند؟ پاکسازی‌ها راهکار نیست. مشکلات اقتصادی جامعه به گونه‌ای است که هر روز تعداد بسیاری افراد آسیب دیده به اجتماع اضافه می‌شوند و شوش و دروازه غار یک شبه به این وضعیت دچار نشده که یک شبه پاک‌سازی شود. زندگی ارزان‌تر و نزدیکی بازار افراد آسیب‌دیده را اینجا دور هم جمع کرده و زن‌های آسیب دیده به این مناطق می‌آیند.

به گزارش ایسکانیوز، یکی از بزرگ‌ترین مشکلات در حوزه آسیب‌های اجتماعی نبود آمار دقیق و بررسی دلایل بروز این آسیب اجتماعی است. در حوزه اعتیاد زنان هم آمار مشخصی وجود ندارد. فاطمه رضوان مدنی رییس مرکز توسعه پیشگیری و درمان اعتیاد سازمان بهزیستی عنوان کرده بود که اطلاعات دقیق و شفاف و به روزی نداریم که بتوانیم به قطعیت الان بگوییم آمار اعتیاد یا اختلال مصرف مواد چقدر است و طبق شیوع‌شناسی سال ۱۳۹۴ حدود ۱۰ درصد جمعیت زنان مصرف کننده مواد، زنان بوده‌اند که با توجه به برآورد جمعیت مصرف‌کنندگان مواد (دو میلیون و ۸۰۰ هزار نفر) زنان معادل ۲۸۰ هزار نفر از این جمعیت‌اند. همین نبود آمار درست خود منجر به این می‌شود که فرد مدیر و مسئول که در جایگاه تصمیم گیری است اشراف به موضوع نداشته باشند و تصمیماتی که می‌گیرند هم اثرگذار نباشد. معضل اعتیاد زنان پابرجا خواهد ماند و هر روز هم بیشتر می‌شود اگر همچنان نگاه مسئولان به موضوع پاکسازی صورت مسئله باشد.

انتهای پیام /