جای خالی اثربخشی اجتماعی در پژوهش‌های دانشگاهی/ فرمالیسم، بحران امروز آموزش عالی

معاون پژوهشی پژوهشکده فرهنگ و هنر معتقد است که توجهی به میزان اثربخشی اجتماعی در پژوهش‌های دانشگاهی نمی‌شود و به همین دلیل، آموزش عالی با بحران فرمالیسم مواجه است.

میثم مهدیار معاون پژوهشی پژوهشکده فرهنگ و هنر در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، با بیان این که بی‌توجهی به شاخص‌های کیفی و تاکید بر شاخص‌های کمی مانند تعداد مقاله و همایش و کنفرانس نوعی از فرمالیسم را در وجوه مختلف دانشگاه رقم می‌زند، اظهار کرد: این فرمالیسم در بخش‌های مختلف آموزشی، پژوهشی و بروکراتیک در دانشگاه‌های کشور دیده می‌شود.

معاون پژوهشی پژوهشکده فرهنگ و هنر درباره مصادیق فرمالیسم آموزشی گفت: فرم‌گرایی در واحدهای درسی، بی‌توجهی به آمایش سرزمینی و شرایط تاریخی و فرهنگی محلی منطقه‌ای در محتوا و عناوین واحدهای درسی، نظریه‌محور بودن محتوای آموزشی و حافظه‌محور بودن برنامه آموزشی، جدی نگرفتن حوزه‌های میان‌رشته‌ای، مدرک‌فروشی و صندلی‌فروشی در دانشگاه‌ها برای کسب درآمد، سردرگمی در جذب و پرورش دانشجویان تحصیلات تکمیلی، از مهمترین نشانه‌های فرمالیسم آموزشی است.

وی در ادامه خاطرنشان کرد: یکی از مهمترین راهبردها برای تحول در آموزش دانشگاهی تغییر مسیر در برنامه آموزشی از پر کردن ذهن دانشجوها با اطلاعات و نظریه‌ها به سمت مساله‌مند کردن آنهاست. این مساله مند کردن البته در قلمروهای مختلف فنی و علوم پایه و علوم انسانی مانند هم نیست و راهکارهای متفاوتی دارند.

مهدیار با اشاره به این که سنجش بر اساس کمیت مقالات و کتابها به جای سنجش کیفیت بر اساس میزان اثربخشی و یا ارتباط با مسائل و اولویت های اجتماعی (social impact)، بی ارتباطی مقالات و کتاب ها با برنامه های بلند مدت پژوهشی افراد و مراکز پژوهشی از مصادیق فرمالیسم پژوهشی است، افزود: همچنین فقدان آمایش آموزش عالی در جهت‌دهی به موضوعات پژوهشی در قلمروهای محلی، منطقه‌ای و ملی از دیگر دلایل فرمالیسم پژوهشی است.

معاون پژوهشی پژوهشکده فرهنگ و هنر با تصریح بر این که مهمترین نمود فرمالیسم دانشگاهی ابتنای سلسله مراتب اداری در دانشگاه بر مدارک و مراتب دانشگاهی است، یاداورد شد: مثلا شرط لازم و کافی وزارت و ریاست دانشگاه و معاونت فلان و بهمان، استاد تمامی در یک رشته علمی تخصصی است. اینکه فرد مورد نظر تخصص یا ایده جدی و منسجمی در حوزه فلسفه دانشگاه و پژوهش، فلسفه و تاریخ علم، سیاست‌گذاری و مدیریت علم و فناوری داشته باشد، بی‌اهمیت است و همین که مثلا در حوزه دامپزشکی یا الکترونیک متخصص باشد برای پست‌های مدیریتی وزارت یا دانشگاه کفایت می‌کند.

وی در پایان اظهار کرد: به نظرمی‌رسد سازمانی که خودش داعیه تخصص‌گرایی و تربیت متخصص دارد حداقل برای مدیریت خودش به "تخصص ویژه" احساس نیاز نمی‌کند.

انتهای پیام/

کد خبر: 1124934

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
  • نظرات حاوی توهین و هرگونه نسبت ناروا به اشخاص حقیقی و حقوقی منتشر نمی‌شود.
  • نظراتی که غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نمی‌شود.
  • 0 + 0 =