شیرکوه محمدی در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، با بیان این که کارآفرین‌ترین افراد هم‌اکنون در رشته‌های علوم انسانی، افرادی هستند که در ازای نوشتن پایان‌نامه و رساله دانشجویان، حق الزحمه دریافت می‌کنند، اظهار کرد: تنها این افراد هستند که برای خودشان کار می‌کنند و جذب سازمان خاصی نشده‌اند.

عضو هیئت علمی دانشگاه سمنان با اشاره به این که موسسه‌های پایان‌نامه‌نویسی به صورت رسمی یا غیررسمی و تحت عنوان موسسه پژوهشی، فعالیت می‌کنند، افزود: این موسسات کارآفرینی می‌کنند؛ اما یک کارآفرینی بسیار مفتضح است. دانشجویانی هم که در یادگیری دروس خود کوتاهی کرده‌اند، در ازای پرداخت مبلغی، انجام پایان‌نامه خود را به این موسسات محول می‌کنند.

وی با تصریح بر این که اقتصاد ایران، جایی برای کارآفرینی ندارد، گفت: کارآفرین شدن نیازمند پشتوانه‌هایی مانند تضمین حقوق کارآفرین است. فردی که ایده دارد، نباید نگران باشد که ممکن است ایده‌اش دزدیده شود و خودش بی‌بهره بماند.

محمدی با تاکید بر این که ناهمواری ساختار اجتماعی مانع توسعه کارآفرینی در جامعه می‌شود، یادآور شد: منظور از ناهمواری ساختار اجتماعی، زیاد بودن فاصله طبقات اجتماعی است. طبقاتی که قدرت بیشتری دارند، به آسانی می‌توانند طبقات پایین‌تر را استثمار کنند. به عبارت دیگر، طبقات بالا، عرصه قدرت اقتصادی را در دست گرفته‌اند و به افراد جدید اجازه ورود نمی‌دهند.

عضو هیئت علمی دانشگاه سمنان در ادامه خاطرنشان کرد: وقتی عرصه ورود به اقتصاد برای کارآفرینان فراهم نشود، در نتیجه این افراد به سراغ کارهایی مانند پایان‌نامه‌نویسی می‌روند، چون تنها حوزه‌ای است که مانعی برای ورود به آن وجود ندارد. فارغ‌التحصیلی که از همه استخدام‌های رسمی ناامید است، چاره‌ای ندارد به جز این که به چنین کاری تن بدهد.

کارآفرینی دانش‌آموختگان علوم انسانی با تاسیس موسسه پایان‌نامه نویسی

وی افزود: وقتی که دانشجوی دانشگاه تهران بودم، چند نفر از دوستان تحت عنوان موسسه پژوهشی وارد این کار شدند. وقتی با این افراد که رشته‌هایشان اقتصاد یا جامعه شناسی بود، صحبت کردیم، گفتند که هدف ما در ابتدا واقعا کار پژوهشی بود؛ اما به تدریج متوجه شدیم که طرح‌های پژوهشی از پیش تعیین شده‌اند و فقط برای حفظ ظاهر گفته می‌شود که هر کس ایده‌ای دارد، ارائه دهد. در نتیجه، مطمئن شدیم که با این موسسه نمی‌توانیم درآمدزایی کنیم.   

محمدی با بیان که در هیچ کجای دنیا، دانشجویان بیکار شناخته نمی‌شوند، تصریح کرد: مشکل اشتغال در ایران به زمانی برمی‌گردد که مشاغل کمی در کشور وجود داشت و به همین دلیل، در دانشگاه‌ها باز شد تا افرادی که پتانسیل اشتغال دارند، وارد دانشگاه شوند و در فرصتی که این افراد در حال تحصیل هستند، وضعیت اشتغال بهتر شود یعنی سیاست‌هایی برای بهبود وضعیت اشتغال پیش گرفته شود.

عضو هیئت علمی دانشگاه سمنان با اشاره به این که اما متاسفانه در مدتی که این افراد دانشجوی کارشناسی بودند، اقدام موثری انجام نشد، اظهار کرد: به همین دلیل، در گام بعدی دوره ارشد گسترش پیدا کرد و هم‌اکنون هم دوره‌های دکتری و پسادکتری در حال توسعه هستند. سیاست مشغول کردن جوانان به تحصیل پاسخگو نبود، چون نه اقدام موثری برای بهبود وضعیت اشتغال انجام نشد، بلکه وضعیت اشتغال بدتر هم شد.

انتهای پیام/