سروش آسترکی در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز با بیان اینکه بسیاری ازمشکلات دانشجویان پزشکی با رشته پرستاری مشترک است اظهار کرد: تمام مشکلاتی که در مورد دانشجویان پزشکی مطرح و رسانه‌ای شده در مورد پرستاران هم صدق می‌کند. برخی از کارها را از دانشجویان پزشکی و پرستاری انتظار دارند که شاید وظیفه شان نباشد و اصلا مربوط به رشته دانشجویان پزشکی و پرستاری نباشد. دانشجویان کارورز پرستاری که  ترم ۷ و ۸ هستند ، دو ترم را باید  کارهای پرستاری را یاد بگیرند و بسیاری از وظایف بر عهده آنها نیست که گاهی منشی بخش‌ها  ممکن است بر عهده دانشجویان بگذارند. حتی گاهی بهیار و کمک بهیار از دانشجو می‌خواهند که کارهایی را انجام دهد، سرپرستارها هم گاهی این کار را می کنند.

وی ادامه داد: یک نوع کارآموزی در پرستاری وجود دارد به نام «کارورزی مدیریت» که دانشجویان با وظایف سرپرستار  و سوپروایزر آشنا می‌شوند و در آن زمینه کار می‌کنند؛ اما در کارورزی‌های دیگر گاهی دیده شده از دانشجویان می‌خواهند کارهای دیگربخش را انجام دهند، این یکی از مشکلات دانشجویان است. 

دبیر شورای صنفی دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی درمورد حقوقی که دانشجویان دریافت می‌کنند گفت: فقط در دانشگاه اصفهان قرار بود این طرح به صورت پایلوت اجرا شود و اگر موفق بود در سایر دانشگاه‌ها هم اجرایی شود. هر چند مبلغ حقوق دانشجویان زیاد نیست؛ اما در چند سال اخیر این طرح در دانشگاه اصفهان به صورت بسیار موفقی اجرا شده که هم دانشجو و هم دانشکده راضی است و هم بیمارستان‌های آموزشی از این طرح راضی هستند؛ اما تا آنجایی که پیگیر شدیم متاسفانه در سال آینده نیز این طرح در دانشگاه‌های دیگر کشور به دلیل نبود منابع مالی اجرا نمی‌شود و بنا بر گفته مسئولان قرار نیست اجرایی شود که البته مورد جالبی نیست.

وی افزود: برخی از دانشجویان مانند دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی و دانشجویان شهریه پرداز دانشگاه‌های دولتی حقوقی دریافت نمی‌کنند؛ از طرف دیگر از آنجایی که دو ترم از دروس برای واحدهای عملی است از گذشته تا امروز  قیمت بالایی نسبت به دروس تئوری داشته و دارد؛ اما این کارورزی‌ها و این دوره‌ها و واحدها خیلی بحث آموزشی ندارند و برای دانشگاه هزینه چندانی ندارد و چون دانشجویان در بیمارستان شیفت می‌دهند؛ پس قاعدتا هزینه‌ای برای دانشکده پرستاری ندارند. فقط یک ناظر آموزشی دارند که به دانشجویان سر می‌زند و مشکلانشان را در بیمارستان‌ها پیگیری می‌کند و جز این بار آموزشی دیگری ندارد که دانشگاه بخواهد هزینه بدهد. 

آسترکی بیان کرد: بحث پاویون برای دانشجویان پرستاری مطرح نیست؛ زیرا غیر از دانشگاه اصفهان بقیه دانشکده‌ها بر اساس کریکلوم‌ها که وجود دارد دانشجویان پرستاری باید برای هر واحد یک شب شیفت باشند و بر عکس دانشجویان پزشکی نیاز زیادی به اتاق رِست و خوابگاه ندارند. این را هم باید گفت که اگر دانشجویی برود معمولا پرسنل بخش با  دانشجویان همکاری می‌کنند و در اتاق رست پرستاران می‌توانند استراحت کنند.

وی گفت: دربحث شیفت‌های پرستاری دانشجو وضعیت خاصی دارند؛ یعنی روزهایی که دانشجویان وارد بخش‌های بیمارستان‌های دولتی که بسیار هم شلوغ هستند می‌شوند،  پرستاران احساس خوشحالی و راحتی می‌کنند که امروز دانشجو داریم و معمولا کار نمی‌کنند. دلیلش هم این است که طوری انگار دیکته شده که دانشجو باید بیشتر کار بالینی انجام دهد تا یاد بگیرد.

این فعال صنفی با ذکر مثالی بیان کرد: در بخش ۳۰ نفر بیمار حضور دارند که قرار بوده ۴ پرستار داشته باشند. در این حال پرستارها کارهایی را پیگیری‎ و رسیدگی به پرونده‌ها را انجام می‌دهند و کارهای بالینی را کلا بر عهده دانشجویان می‌گذارند. این کار برای دانشجو سنگین است.بهتر است که پرستاران  به دانشجو بگویند شما مسئولیت صفر تا صد ۲ یا ۳ بیمار را داشته باشید، کارهایشان را انجام دهید ما هم در کنارتان هستیم و اگر مشکلی بود رفع می‌کنیم؛ اما معمولا این اتفاق نمی‌افتد و فقط کارهای بالینی خیلی سنگینی را برعهده دانشجویان می‌گذارند. اگر این سخت‌گیری و کار سنگین به نفع دانشجو بود من خیلی هم استقبال می‌کردم ولی دانشجویی که تازه فارغ‌التحصیل می‌شود در بسیاری از موارد با آنها شوخی می‌شود که پرستاران طرحی هیچ  کاری بلد نیستند. باید این نکته را در نظر گرفت که اگر بلد نیستند تقصیر خودشان نیست. اتفاقا کار بالینی را بلد هستند اما پیگیری‌ها و دیگر وظایف پرستاران را بلد نیستند چون تا کنون در دوران دانشجویی این اقدامات را انجام ندادند، این ضعف سیستم آموزشی دانشکده‌های پرستاری و وزارت بهداشت است.

وی بیان کرد: مشکل دیگر در مورد آموزش‌های عملی و تئوری  در ترم‌های یک تا ۶ پرستاری در دوران کرونا است. در دوران کرونا در دانشگاه‌های مختلف این اتفاق افتاد که کلاس‌های عملی حتما باید به صورت حضوری وعملی برگزار شود و اکثرا به صورت عملی برگزار شد.  البته در بعضی شهرها که وضعیت قرمز داشتند با تاخیر اما برگزار شد. تنها فرق و ایرادی که داشت این بود که دانشگاه‌ها قبلا خوابگاه‌هایی داشتند که به صورت اجاره ای بود و برای  خود دانشگاه نبود و در این دو سال دانشجویان  به دلیل کرونا کمتراز آن خوابگاه‌ها استفاده می‌کردند و قراردادشان که تمام شده بود دیگر تمدید نکرده و خوابگاه‌ها را مجددا اجاره نکرده بودند وحالا برای حضوری شدن دانشگاه‌ها مشکل ساز بود. مسئولان  گاه می‌گفتند ممکن است کلاس‌ها دو هفته حضوری  باشد و دوباره به دلیل پیک کرونا مجازی شود در این صورت این خوابگاه بلا استفاده مانده و هزینه‌ای اضافی را روی دست دانشجو باقی بگذارند.

دبیر شورای صنفی دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی گفت: در خیلی از موارد مسئولان مشاهده کردند که هزینه‌های اجاره خیلی بالا رفته مخصوصا در شهرهای بزرگ هزینه‌های خوابگاه‌ها نسبت به دو سال گذشته افزایش یافته است، به همین منظور از اجاره کردن خوابگاه‌ها امتناع کردند. برای همین می‌بینیم در دوران تحصیل  و طول ترم وزارت بهداشت اعلام می‌کند که باید کلاس‌ها حضوری شود ولی هیچ دانشگاهی نسبت به حضوری کردن خوابگاه‌ها اقدام نمی‌کند؛ اما وقتی زمان امتحان که می‌رسد زمان‌بندی می‌کنند و امتحانات  را در دانشکده‌های مختلف در بازه‎‌های زمانی مختلف برگزار می‌کنند که دانشجویان مشکل خوابگاه را نداشته باشند و امتحانات را به صورت حضوری برگزار شود. 

وی خاطرنشان کرد: یکی از عواملی که باعث می‌شود شروع آموزش حضوری مرتب به تعویق بیفتد، همین اجاره خوابگاه است، دانشگاه‌ها در چنین شرایطی می‌گویند ما فعلا پولش را نداریم یا می‌خواهیم در جاهای دیگر هزینه کنیم. برای همین آموزش‌های عملی در دوران کرونا  به صورت فشرده برگزار می‌شد تا خوابگاه‌ها تعدیل شوند. دانشگاه ها اعلام می‌کردند به دلیل محدود بودن خوابگاه‌ها نمی‌توان دانشجویان همه رشته‌های علوم پزشکی از اول تا آخر ترم در خوابگاه حضور داشته باشند؛ مخصوصا در دانشگاه‌هایی که دانشجویان بیشتری داشتند شاهد رخ دادن این اتفاق بودیم.

استرکی با ذکر مثالی یادآور شد: درسی که ۱۰ جلسه هرهفته باید یک جلسه برگزار می‌شد در دوهفته کامل جمع می‌شد. برگزاری ۱۰ جلسه کلاس به صورت مداوم، باعث تمرین و تکرار دانشجو می‌شد.
چیزی که دانشجو در طول یک ترم هر جلسه تمرین کند بهتر است یا ظرف ۶ یا ۷ روز جمع شود؟ این دانشجو شاید ماه‌ها نتواند فرآیند دروس خود را تمرین کند. در زمینه آموزش تئوری همه دانشجویان و اساتید قبول دارند که سهل انگاری شد و دانشجویان خیلی راحت می‌توانستند آموزش را دور بزنند و تقلب کنند. البته این موضوع  به خود دانشجو برمی‌گردد، دانشجویی که می‌خواست درس بخواند می‌توانست استفاده کند مخصوصا کسانی که در شهرهای بزرگ وقت آزاد بیشتری داشتند و هزینه ایاب و ذهاب نداشتند و می‌توانستند واقعا درس بخوانند. 

وی تاکید کرد: اکثر ما نیاز داریم که یک جاهایی تحت فشار باشیم تا درس را بهتر بخوانیم و کارهای مربوط به دانشگاه را انجام بدهیم. این فشار در این دوران  خیلی کمتر شد و بسیاری از دانشجویان افت تحصیلی پیدا کردند، این مسئله هم تقصیر دانشجو و هم استاد است. استاد اگر بخواهد می‌تواند دانشجو را مجاب کند که در کلاس مجازی حتما شرکت فعال داشته باشد. اما گاهی به علت ضعیف بودن سامانه‌ها، فعالیت برای اساتید نیز دشوار بود. سامانه‌های دانشگاه‌های وزارت بهداشت برای آموزش مجازی خیلی ضعیف بود و مشکلات اینترنتی که بچه ها در شهرهای مختلف داشتند اجازه نمی‌داد که  استادان زیاد سخت گیری کنند وهمه این مشکلات باعث شد تا دانشجویان واقعا ضعیف ترعمل کنند. به صورتی که دانشجویانی  که کلاس‌های مجازی را گذرانده‌اند به بیمارستان ها می‌آیند و اگر اساتید از آنها انتقاد نکنند، خود پرسنل بخش ها متوجه می‌شوند که این دانشجو خیلی از موارد درسی را یاد نگرفته است. این مورد غیرقابل انکار بوده و در مورد اکثر دانشجویان صادق است و متاسفانه این اتفاق  افتاده است.

انتهای پیام/